«Το ότι σε λίγους μήνες θα γίνει 63 χρόνων, δεν φαίνεται στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο λεπτός, αθλητικός Πρωθυπουργός, ο οποίος στα νιάτα του υπήρξε έλληνας πρωταθλητής τένις, μοιάζει να είναι το πολύ 55», σημειώνει στο δημοσίευμα και προσθέτει πως συμμαθητές του στο Κολλέγιο Αθηνών θυμούνται ότι ήδη ως γυμνασιόπαιδο είχε εκφράσει την επιθυμία να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά χρειάστηκε να περιμένει αρκετά μέχρι να εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου, την έδρα των αρχηγών των ελληνικών κυβερνήσεων.
«Από τον Ιούνιο του 2012 έχει εκεί την έδρα του, αλλά το ερώτημα είναι για πόσο χρόνο, γιατί η θητεία του διαρκεί κανονικά μεν ως το 2016, ωστόσο η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία συρρικνώνεται και είναι ελάχιστοι οι παρατηρητές που πιστεύουν ότι ο κ. Σαμαράς θα αντέξει τόσο πολύ», γράφει η εφημερίδα.
Όπως αναφέρεται στη συνέχεια, ο δρόμος στο ανώτατο κυβερνητικό αξίωμα δεν υπήρξε για τον Αντ. Σαμαρά μια ευθεία γραμμή παρά το γεγονός ότι είχε πολύ καλές προϋποθέσεις, με τους εύπορους γονείς του – ο πατέρας του ήταν διακεκριμένος καρδιολόγος – να τον στέλνουν για οικονομικές σπουδές στο Amherst College στη Μασαχουσέτη, το 1976 να ολοκληρώνει το Master στο Χάρβαρντ και τον επόμενο χρόνο να εκλέγεται, μόλις 26 χρονών, για πρώτη φορά βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
«Στα 38 του χρόνια, στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη ήταν υπουργός Οικονομικών και αργότερα επί Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπουργός Εξωτερικών, ανεβάζοντας τους εθνικιστικούς τόνους, κάτι που οδήγησε το 1993 σε ρήξη με τη Νέα Δημοκρατία. Ο ίδιος ως μοναχικός αγωνιστής ίδρυσε ένα δικό του κόμμα, την “Πολιτική Άνοιξη”, που όμως “άνθισε” για λίγο μόνον καιρό, για να επανέλθει ο ίδιος το 2004 στη Νέα Δημοκρατία, να ορκιστεί στην τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή υπουργός Πολιτισμού και να εκλεγεί το 2009 αρχηγός της ΝΔ. Αναδείχθηκε τον Ιούνιο του 2012, με τη βοήθεια του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, αρχηγός της κυβέρνησης» αναφέρει η εφημερίδα.
Σύμφωνα με αυτήν, «στη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, που ήδη άρχισε, ο κ. Σαμαράς θέλει να αποδείξει ότι η επικρινόμενη σε ολόκληρη την Ευρώπη, Ελλάδα, είναι ένας αξιόπιστος εταίρος».
