Η πρόσφατη παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του συλλογικού τόμου -σε επιμέλεια των καθηγητών Παντελή Σκλιά και Σπύρου Ρουκανά- για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, για την περίοδο 2000-10, προσέλκυσε το ενδιαφέρον, κατ` αρχήν, για πολιτικούς λόγους, λόγω και της παρουσίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Το ουσιαστικό ενδιαφέρον, ωστόσο, έγκειται στο ίδιο το περιεχόμενο του έργου, που στα ελληνικά κυκλοφορεί εδώ και πολύ καιρό, καθώς, μέσα από την εμπεριστατωμένη ανάλυση της πορείας της ελληνικής οικονομίας, στο κρίσιμο χρονικό διάνυσμα, από την ένταξη μας στην Ευρωζώνη (ΟΝΕ), μέχρι την υπαγωγή στο Μηχανισμό Στήριξης και την έναρξη του μνημονιακού εφιάλτη, μπορεί ο αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ακόμη περισσότερο δε, να απαντήσει μόνος του, στο κρίσιμο ερώτημα, αν ήταν μονόδρομος η συγκεκριμένη επιλογή. Η έκδοση του βιβλίου έρχεται, μάλιστα, σε μια στιγμή που ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης συνομολογεί ότι ήταν δυνατή μια άλλη εξέλιξη των πραγμάτων, με διαφορετικούς χειρισμούς, από την τότε κυβέρνηση. Μια άποψη, που έχουν από καιρό εκφράσει προσωπικότητες με ειδικό βάρος, όπως οι πρώην υπουργοί Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης και Παναγιώτης Ρουμελιώτης, που σε καμιά περίπτωση, δε θα μπορούσε να τους χρεώσει κανείς, εχθρικές διαθέσεις έναντι της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Οι αναλύσεις που περιέχονται στο βιβλίο, από διακεκριμένους οικονομολόγους, πέραν του ότι «φωτίζουν» ακόμη περισσότερο, τις συνθήκες υπαγωγής στο καθεστώς Επιτροπείας και των Μνημονίων, με κρίσιμο μέγεθος, τον τρόπο και μεθοδολογία διαμόρφωσης του τελικού ύψους, του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, παρατίθεται πλήθος στοιχείων, για τη διαχρονική πορεία «προς την άβυσσο». Όπως για την πορεία των δημόσιων δαπανών και του μισθοδοτικού κόστους, την περίοδο πριν την ένταξη στην ΟΝΕ (1991-1999), τη διαχρονική εξέλιξη του χρέους, αλλά και την πρόσφατη αναθεώρηση των δημοσιονομικών στοιχείων, την κρίσιμη διετία 1998-2000, που, αν μη τι άλλο, επιβάλουν έναν «αναστοχασμό» σε σχέση με τα περί «δημοσιονομικού εκτροχιασμού», που κάποιοι τοποθετούν μονοσήμαντα, στην περίοδο 2004-09. Πολύ περισσότερο, εάν διαβαστούν προσεκτικά, τα αριθμητικά δεδομένα, για το ύψος των δανειακών υποχρεώσεων και εξοπλιστικών δαπανών προηγούμενων ετών, η πληρωμή των οποίων μετατέθηκε στην προαναφερθείσα περίοδο. Τα στοιχεία αυτά, είναι χρήσιμα, αν μη τι άλλο, για τη συλλογική, αλλά και την εθνική μας αυτογνωσία.
