Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργός, όταν αναφερόταν στη Βουλή, στον έλεγχο από τη Δικαιοσύνη, του περιεχομένου του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής, υπονοούσε τα μη πολιτικά πρόσωπα ή, τουλάχιστον, όσα δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του άρθρου 86, του Συντάγματος.
Ασφαλώς, εάν προέκυπταν ενδείξεις ποινικών ευθυνών, για πολιτικά πρόσωπα, σύμφωνα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα, η Βουλή θα ήταν η μόνη αρμόδια για την κίνηση της άσκησης ποινικής δίωξης. Η αλήθεια είναι πως η πλημμελής, σε πολλές περιπτώσεις, γνώση του θεσμικού πλαισίου, δημιουργεί παρεξηγήσεις, αλλά και σκόπιμες παρερμηνείες, ως προς το τι ισχύει. Η, δικαιολογημένη, ευαισθησία της κοινής γνώμης, για θέματα διαφθοράς, επιτρέπει στον κάθε κακοπροαίρετο ή ελλιπώς πληροφορημένο, να δημιουργεί την εντύπωση πως για την, υπαρκτή ή υποτιθέμενη, ατιμωρησία- διαχρονικά- των κυβερνητικών αξιωματούχων, ευθύνεται το θεσμικό πλαίσιο και, ειδικότερα, το «τρισκατάρατο» άρθρο 86 του Συντάγματος. Θα ταίριαζε και σ` αυτή την περίπτωση η «παραβολή» του Νίκου Ξυδάκη, για τους «Μόντυ Πάϊνθος». Κοινό μοτίβο των, ισοπεδωτικών εν πολλοίς, κριτικών, ότι η επίμαχη διάταξη λειτουργεί, στην πράξη, ως «προστατευτικό πέπλο», για διεφθαρμένους πολιτικούς. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι ή, εν πάση περιπτώσει, είναι πιο σύνθετα. Κατ` αρχήν, η πρώτη, στη μεταπολιτευτική ιστορία, εφαρμογή του σχετικού θεσμικού-Συνταγματικού πλαισίου, το 1989, υπό την ισχύ των διατάξεων του χουντικού Νομοθετικού Διατάγματος 802/71, με άμεση εμπλοκή της Βουλής, τόσο στο στάδιο της προδικασίας, όσο και στο ακροατήριο του Ειδικού Δικαστηρίου (με τους βουλευτές-κατηγόρους) στο εντελώς αντίθετο συμπέρασμα οδηγεί: Δηλαδή, η άμεση εμπλοκή της Βουλής υπήρξε δυσμενής για όσους κατηγορήθηκαν, αφήνοντας στην άκρη, τις υπόλοιπες πτυχές. Ήταν, ακριβώς, εκείνη η αρνητική-εις βάρος των τότε κατηγορουμένων-εμπειρία, που οδήγησε σε αλλαγές του νομοθετικού πλαισίου, στα όρια της Συνταγματικής διάταξης (από τους Φίλιππο Πετσάλνικο και Χάρη Καστανίδη). Με αυτές, αφ` ενός διευρύνθηκε το πλαίσιο της παραγραφής (ως «αποσβεστική» προθεσμία, για την κίνηση της διαδικασίας ποινικής δίωξης), αφ` ετέρου δε αποσυνδέθηκε η Βουλή, από τη δικαστική διαδικασία, διατηρώντας ως μόνη αρμοδιότητα, την κίνηση της ποινικής διαδικασίας. Με το νέο νομοθετικό πλαίσιο, τόσο η τακτική ανάκριση, όσο και η ακροαματική διαδικασία, διεξάγονται από τους «φυσικούς δικαστές» και με τους όρους παραγραφής, που ισχύουν για κάθε πολίτη. Άλλωστε, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, προβλέπεται ειδική διαδικασία, για «υπουργικά» αδικήματα.
