Γράφει ο Γιώργος Kων.Ασημακόπουλος (Δημοτικός σύμβουλος Ναυπακτίας)

Ο Καρακώστας υπήρξε φύσει πολιτικό ον. Από μικρός τα κοινά ήταν η ψυχή του. Μια ψυχή που δεν εγκατέλειψε ούτε όταν «νοικοκυρεύτηκε», μεγάλωσε και ωρίμασε.

Η αλήθεια είναι ότι ο Καρακώστας στη σύντομη διάρκεια της ζωής του, στενοχώρησε πολλούς. Και τους στενοχώρησε πολύ. Δεινός χειριστής του λόγου αν και Φυσικός, ή μάλλον ακριβώς επειδή είχε θετικές σπουδές, αποδομούσε με ευκολία κάθε επιχείρημα που προερχόταν από την πλευρά της εξουσίας. Ειδικά δε στα δημοτικά πράγματα, ήταν μετρ του αντιλόγου.

Παράλληλα είχε το χάρισμα να συσπειρώνει γύρω του ανθρώπους. Να εμπνέει και να ενεργοποιεί πολίτες. Κατάφερε να φέρει την Κίνηση Πολιτών δυο φορές στο Δημοτικό Συμβούλιο με ενισχυμένη αναλογική. Την ίδια ώρα δημιουργήθηκε γύρω του μια εμπνευσμένη ομάδα πολιτών που εξέδωσε τον Αντίλογο. Μια υποδειγματική τοπική Εφημερίδα που έσπασε τον μονόλογο του τότε άκρως εξαρτημένου τοπικού Τύπου της Ναυπάκτου.

Στην πορεία του χρόνου έγινε μετρ της σύνθεσης. Κατάφερε να συσπειρώσει ετερογενή αυτοδιοικητικά στελέχη όλων των πολιτικών αποχρώσεων και να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα γύρω από το πρόσωπο του Τάκη Λουκόπουλου. Αυτό από μόνο του δεν είναι λίγο, όπως καταλαβαίνει ο καθένας που γνωρίζει τα δημοτικά της Ναυπακτίας. Τότε ήταν όμως που δέχτηκε και τα περισσότερα εκ των έσω βέλη, από αυτούς ακριβώς που συσπείρωσε. Μάλλον φταίνε οι αρχές του, που δεν τού επέτρεψαν να τους αφήσει ασύδοτους. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι: Η πλειοψηφία είχε βαρύ τίμημα για τον Καρακώστα…

Τα πολλά μικρά ψαράκια του Αντιλόγου, τα αδύναμα πλάσματα που συντάσσονται για να δυναμώσουν και στρέφονται κατά του άδικου, ισχυρού αλλά μοναχικού θηρευτή-δυνάστη τους, είναι η πεμπτουσία της παρουσίας του Καρακώστα στη Ναύπακτο.

Λογικό είναι κάποιοι και, ειδικά οι πιο κοντινοί του, να σκεφτούν «και τι μας λες εσύ για τον Καρακώστα ρε Ασημακόπουλε, λες και ήσουν ποτέ μαζί του;». Πράγματι δεν ήμουν στον ίδιο συνδυασμό ποτέ. Διαφωνούσα σφοδρά μαζί του, σχεδόν σε κάθε βήμα του στην αυτοδιοίκηση – με εξαίρεση του έργο του στην Τεχνική Υπηρεσία. Ήταν όμως μια διαφωνία πολιτική και όχι αξιακή. Σε αυτό ήμασταν πάντα στην ίδια πλευρά και, το γνωρίζαμε και οι δύο. Ήταν από τους πολιτικούς «αντιπάλους» που ξενυχτούσες  μαζί, σε φιλοξενούσε σπίτι του, σου μαγείρευε και σε έκανε να νιώθεις άνετα και οικεία. Ενώ με τους πραγματικούς αντιπάλους, αυτούς που τους διακρίνει η ιδιοτέλεια και η ανειλικρίνεια, αυτούς που υπηρετούν το προσωπικό συμφέρον και όχι το κοινό καλό δεν μπορείς να μοιραστείς τέτοιες στιγμές.

Είναι πράγματι άξιο απορίας πως άνθρωποι που είχαν αβυσσαλέες υπαρξιακές διαφορές μαζί του, άνθρωποι με εντελώς διαφορετικό αξιακό σύστημα, σήμερα επιδίδονται σε διθυράμβους. Λες και αντίπαλοι, σύμμαχοι και «σύμμαχοι» να θέλησαν να πάρουν στο τέλος κάτι από την λάμψη του. Σα να είχαν ανάγκη, σα να χρειάζονταν να πάρουν κάτι από την αύρα του την τελευταία στιγμή. Οι πραγματικοί του φίλοι έχουν σιωπήσει. Μάλλον σεβόμενοι το γεγονός ότι και στο  πένθος υπάρχει επετηρίδα…

Παράλληλα προβληματίζει πόση θλίψη προκάλεσε ο θάνατός του σε μια κοινωνία που δεν τον έστειλε με τον σταυρό της στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ίσως αντί για όλα αυτά τα καλά λόγια που βρήκαμε όλοι να πούμε τις τελευταίες μέρες, να έπρεπε κάπου να χωρέσουμε και μια συγγνώμη. Να προσπαθήσουμε να του μοιάσουμε σε εντιμότητα, ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και μαχητικότητα.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούγαμε τι θα απαντούσε ο ίδιος. Μια τελευταία φλεγματική ατάκα. Μια απορία που θα μας αφήσει άλυτη, τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή.

Μακάρι όλα να γίνουν «παραπάνω από καλά» -όπως συχνά έλεγε- για τους οικείους του στο μέλλον.



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...