Επέστρεψε μετά από 2 χρόνια λόγω κορονοιου το πανηγύρι του Αϊ Γιαννιού στο Ευηνοχώρι.Αρματωμένοι ξεκίνησαν χαιρετώντας όλο το χωριό που τους περίμενε με κεράσματα.
Η ανάβαση στο λόφο του Αϊ Γιάννη ξεκίνησε λίγο πριν τις 9 το βράδυ.
Οι αρματωμένοι ανέβηκαν χορεύοντας στους ρυθμούς του νταουλιού και του ζουρνά στο εκκλησάκι και αφού έφτασαν προσκύνησαν στην εκκλησία,ενώ η συνέχεια περιελάμβανε γλέντι μέχρι το πρωί Στο πανηγύρι το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκαν ο βουλευτής κ. Λιβανός , ο αντιπεριφερειάρχης κ. Μαυρομάτης ενώ το Σάββατο βρέθηκαν ο βουλευτής κ. Μωραΐτης ο αντιδήμαρχος κ. Καραπάνος και ο περιφερειακός σύμβουλος κ. Μπαλαμπάνης.
Το Nafpaktianews.gr ήταν εκεί το βράδυ του Σαββάτου και σας παρουσιάζει βίντεο και φωτογραφίες από τις παρέες.
Διαβάστε την ιστορία του πανηγυριού από την σελίδα τουΠάνου Δασκαλάκη evinohori.gr
Το πανηγύρι ξεκινά με τον ζουρνατζή να δίνει το πρώτο σάλπισμα
σαν προσκλητήριο και στη συνέχεια η ζυγιά να πηγαίνει στο σπίτι
του καπετάνιου και μ’ αυτόν μπροστά να ξεκινούν παίζοντας το Αϊ Γιαννιώτικο
εμβατήριο για τα σπίτια των αρματωμένων για να τους συγκεντρώσουν
για την ανάβαση στο ξωκλήσι τ’ Αϊ Γιάννη…
Στα σπίτια των αρματωμένων τους υποδέχονται με γλυκό ριβανί και ούζο
και τους ξεπροβοδίζουν με αγκαλιές και ευχές…
Αφού γίνει η συγκέντρωση όλων των αρματωμένων από σπίτι σε σπίτι ,
όλοι μαζί πηγαίνουν χορεύοντας μπρος στον χώρο του συλλόγου όπου θα
παραλάβουν την σημαία απ’ τον Πρόεδρο του συλλόγου ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ…
Στη συνέχεια θα γυρίσουν σε όλα τα μαγαζιά βόλτα χορεύοντας και χαιρετώντας
όλους τους συγχωριανούς τους , δεχόμενοι κεράσματα απ’ τα μαγαζιά του χωριού ,
και θα ανηφορίσουν πια για το ξωκλήσι…
Στον δρόμο για το εκκλησάκι περνούν απ’ την πλατεία του χωριού
όπου εκεί θα ανταμώσουν την άλλη παρέα των αρματωμένων
του συλλόγου ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΛΥΔΩΝΑ , κι εκεί θα σύρουν το χορό σαν μια
παρέα όλοι μαζί με μπροστάρη τον πιο ηλικιωμένο καπετάνιο…
Στην συνέχεια οι δυο παρέες θα ανηφορήσουν η κάθε μια τον δικό
της δρόμο για την εκκλησία…
Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου τ’ Αι Γιάννη όπου δεσπόζει το
ομώνυμο ξωκλήσι , οι αρματωμένοι ασπάζονται την εικόνα του Άγιου ,
εκπληρώνοντας το τάμα τους ανάβοντας λαμπάδα και παρακολουθούν με
κατάνυξη τον εσπερινό…
Αργότερα , και αφού τελειώσει ο εσπερινός και η κάθε παρέα πάει στο
στέκι της , ακολουθεί το γλέντι…
Πρώτος ο καπετάνιος σέρνει τον χορό λεβέντικα , ακολουθούμενος
απ’ όλα τα παλικάρια του , στα οποία μετά δίνει την σειρά του για χορό…
Αφού χορέψουν όλοι οι αρματωμένοι συναγωνιζόμενοι για το ποιος
θα κάνει τις πιο όμορφες και λεβέντικες χορευτικές φιγούρες – πάντα
κερνώντας ΄΄χαρτιά΄΄ τους οργανοπαίχτες – θα σηκώσουν όλους τους
χωριανούς και ξένους , που παρευρίσκονται εκεί με τις οικογένειές τους και
απολαμβάνουν τους μεζέδες και τα ψητά που υπάρχουν , σε χορό που θα
συνεχιστεί μέχρι τις πρωινές ώρες…
Όμως , ο συνεχής χορός , το βάρος της αρματωσιάς και η μεγάλη
ανηφορική πορεία χορεύοντας απ’ το χωριό στο ξωκλήσι , σε κάποια στιγμή θα
κουράσουν τα παλικάρια και θα γυρέψουν να ξεκουραστούν συνεχίζοντας
το γλέντι τραγουδώντας…
Τότε οι καλλίφωνοι της παρέας θα αρχίσουν να τραγουδούν και όλοι
μαζί οι υπόλοιποι να ακολουθούν…
Σε κάθε σταμάτημα του τραγουδιού , η ζυγιά επαναλαμβάνει τον ίδιο σκοπό
με τον ζουρνά και το νταούλι , και σαν μερακλώνεται η παρέα σηκώνονται με
τα χέρια ψηλά ,και με ΄΄ώπα ώπα΄΄ χορεύει ο καθ’ ένας όπως θέλει κι όπως μπορεί…
Κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι το ξημέρωμα…
Σχεδόν ανύπαρκτες οι στιγμές ξεκούρασης για τους αρματωμένους…
Άλλωστε , δεν ξεκίνησαν έχοντας ως σκοπό την ξεκούραση , αλλά μόνο
και μόνο να γλεντήσουν , ενώνοντας το χτες των πατεράδων μας
με το δικό μας σήμερα…
Έτσι λοιπόν με το πρώτο φως της ημέρας αντηχεί ο χαρακτηριστικός ήχος της
πίπιζας που καλεί τους πανηγυριστές σε σύναξη…
Οι γλεντοκόποι αρματωμένοι ρίχνουν λίγο νερό στο πρόσωπό τους για να
φύγει η κούραση του ολονύκτιου γλεντιού , φορούν τις αρματωσιές τους και
με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας πηγαίνουν στο εκκλησάκι να
εκκλησιαστούν μαζί με τους πιστούς του χωριού…
Με το τέλος της λειτουργίας , και αφού μοιράσουν σε όλους τους
παρευρισκόμενους πιστούς άρτο και γλυκά , οι αρματωμένοι πανηγυριστές
αρχίζουν πάλι τον χορό στους ρυθμούς του ζουρνά και του νταουλιού ,
μαζί με όσους παρακολούθησαν την λειτουργία και που με την παρουσία τους
και μόνο δηλώνουν την συμμετοχή τους στο πανηγύρι , τόσο οι
καθημερινοί απλοί ανθρώποι του χωριού μας , όσον και οι διάφοροι επίσημοι ,
καλεσμένοι ή περαστικοί…
Όλοι μαζί αντάμα γνωστοί και άγνωστοι σε μια παρέα με
χορούς κυκλωτικούς τιμούν το πανηγύρι μας…
Και φτάνουμε στις πιο όμορφες στιγμές του πανηγυριού μας…
Εκεί που οι πανηγυριστές γλεντούν έντονα αυτές τις μοναδικές στιγμές…
Εκεί πλέον οι αρματωμένοι είναι μόνοι τους και απολαμβάνουν τα
μεταξύ τους πειράγματα , ενώ τον πρώτο λόγο έχουν το τραγούδι και το κρασί…
Υπέροχες στιγμές εκεί που ο καθ’ ένας μας αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του από
σκοτούρες , προβλήματα , βάσανα και κάθε είδους στεναχώρια…
Είναι το μεσημεριανό γλέντι πάνω στο στέκι τους στο εκκλησάκι…
Εκεί όπου η ματιά αφήνεται να πλανευτεί στον Μποχωρίτικο κάμπο ως πέρα ,
στα βουνά της Κεφαλονιάς και της Πελοποννήσου μαζί με την ψυχή μας ,
ελευθερώνοντας κάθε διάθεση για συντροφικό γλέντι , όπου όλη η παρέα των αρματωμένων γίνεται μια ψυχή με μοναδικό σκοπό να γλεντήσει το σήμερα…
Ένα σημαντικό – σημαντικότατο θα λεγα – ρόλο στο Αι Γιαννιώτικο πανηγύρι ,
είναι αυτός των οργανοπαιχτών ή αλλιώς ζυγιάς…
Η ζύγια αποτελείται απ’ τους δύο ζουρνατζήδες που είναι δεξιοτέχνες του
ζουρνά (πίπιζα) , και του νταουλιέρη , που κρατά ζωντανό τον ρυθμό του χορού
με το νταούλι του…
οι ζουρνατζήδες είναι δύο , με τον πρώτο εξ αυτών να κρατά το ΄΄ισο΄΄ στον
ρυθμό με την μπάσα πίπιζα , και τον δεύτερο να αποδίδει τον ήχο του τραγουδιού…
η ζυγιά από ντόπιους Γύφτους ξέρει όλα τα τραγούδια της παρέας καθώς
και τις χορευτικές ιδιομορφίες των αρματωμένων και αναλόγως παίζουν στον
χορό τους για ακόμη περισσότερα ΄΄κεράσματα΄΄…
προς το απομεσήμερο , οι αρματωμένοι γέρνουν για λίγο να ξαποστάσουν ώστε
με το κατέβασμα του ήλιου νάναι πάλι στην πρώτη γραμμή του γλεντιού…
έτσι λοιπόν φτάνοντας το απόγευμα , ένας ένας οι πανηγυριστές φορούν τις
φουστανέλες με τις αρματωσιές τους και συγκεντρώνονται στην αυλή του
Αι Γιάννη αφού ασπαστούν τα εικονίσματα στο εκκλησάκι ζητώντας την
προστασία του Άγιου και δίνοντας την υπόσχεση και του χρόνου να
γλεντήσουν στην χάρη του…
κι έτσι σιγά σιγά , αφού βαρέσει το προσκλητήριο ο ζουρνατζής ,
κι ο πρώτος πάρει την σημαία , κατηφορίζουν παίρνοντας τον δρόμο του
γυρισμού προς το χωριό όπου τους περιμένουν οι συγχωριανοί
για το αποκορύφωμα του πανηγυριού…
Ο δρόμος του γυρισμού είναι ένας συνεχής χορός στα δρομάκια
του χωριού όπου οι αρματωμένοι αγκαλιάζονται και χαιρετιούνται με όλους
τους φίλους τους , περνώντας απ’ όλα τα μαγαζιά όπου τους κερνούν
ούζο , κι΄ απ’ τα σπίτια των πανηγυριστών όπου τους περιμένουν με γλυκό
ραβανί και δροσερό νερό…
Μπορώ να πω πως είναι μοναδικές οι στιγμές αυτές και μόνον όσοι τις ζουν
ενεργά συμμετέχοντας στο πανηγύρι μας μπορούν να νοιώσουν την μοναδικότητά τους ,
μην μπορώντας να τις περιγράψω με λέξεις…
Τόσο έντονα και όμορφα είναι τα συναισθήματα χαράς , ευεξίας και ψυχικής
ανάτασης που κυριαρχούν στους συμμετέχοντες στο πανηγύρι , που μπορούν και
μεταδίδουν αυτά και στους γύρω τους…
Η παρέα των αρματωμένων , αφού γυρίσει σ’ όλα τα δρομάκια του χωριού
χορεύοντας στους ρυθμούς της πίπιζας και του νταουλιού , πηγαίνει στον μπρος
του συλλόγου διαμορφωμένο χώρο , όπου θα συνεχιστεί το γλέντι με την
συμμετοχή όλου του χωριού…
Εκεί θα πρωτοσύρει τον χορό ο καπετάνιος και θα τον ακολουθήσουν όλα
τα παλικάρια του που στην συνέχεια θα γίνουν ένα με όλους τους συγχωριανούς
καθώς θα συνεχιστεί ένα γλέντι που θα κρατήσει μέχρι τις πριν το μεσημέρι
ώρες της επόμενης ημέρας…
Και σαν σταθεί το άστρο της ημέρας , ο αυγερινός , πάνω απ’ την μεσαία
κορφή της τρίκορφης Βαράσοβας , και η νύχτα δώσει την διαδοχή της στο πρώτο
χάραμα , οι γλεντοκόποι πανηγυριστές αφήνουν το τραπέζι και ετοιμάζονται
για την πρωινή πατινάδα…
Όλοι οι αρματωμένοι , μαζί μ’ αυτούς που έμειναν και γλέντησαν μέχρι αυτή την
ώρα μαζί τους κάτω απ’ τους ήχους του ζουρνά και του νταουλιού , γυρίζουν
όλα τα δρομάκια του χωριού τραγουδώντας σκοπούς και μινόρε της αυγής ,
υποδεχόμενοι μια καινούρια μέρα που ανατέλλει…
Πρώτη στάση στην Αγιά Σωτήρω στην κάτω γειτονιά , όπου όλοι θα φιλήσουν το ΄΄τσεμπερέκι΄΄ της εκκλησούλας , για γούρι και καλοτυχία και για να βρουν
καλό σύντροφο οι ανύπαντροι…
Δεύτερη στάση στην αυλή του Αη Θανάση , να σταυροκοπηθούν , να πάρουν μιαν
ανάσα οι ζουρνατζήδες , και να καρφώσουν στην πόρτα της εκκλησίας λουλούδια κομμένα απ’ τους μπαξέδες του χωριού…
Τρίτη και τελευταία στάση για τον πρωινό καφέ σ’ ένα απ’ τα Μποχωρίτικα
καφενεία όπου εκεί θα γραφεί και ο επίλογος ενός ακόμη Αη Γιαννιώτικου πανηγυριού…
Ένας επίλογος με χορό και τραγούδι που θα κρατήσει μέχρι τις κοντά το μεσημέρι ώρες…
Ένας επίλογος που θα εξαντλήσουν πια τα όρια της αντοχής τους οι αρματωμένοι
στον χορό , καθώς και ότι υπόλοιπο από χρήματα τους έχουν απομείνει θα τα αδειάσουν κερνώντας τους Γύφτους…
Αυτό ήταν και θα είναι κάθε χρόνο το πανηγύρι τ’ Αη Γιαννιού…
Το πανηγύρι των παππούδων μας και των πατεράδων μας…
Το δικό μας πανηγύρι που το ζούμε κάθε χρόνο και που το αφήνουμε
ολοζώντανο στα παιδιά μας για τα παιδιά τους…
Αυτό είναι η παράδοση..
Τιμή σ’ αυτούς που το διαφύλαξαν σε χρόνια δύσκολα και
το ‘φεραν μέχρι σ’ εμάς…
Τιμή σ’ αυτούς που το κρατάνε κάθε χρόνο παρά τα όποια
προβλήματα παρουσιάζονται…
Χρέος σε μας να το παραδώσουμε ατόφιο στα παιδιά μας…
Ευχή στα παιδιά μας να το παραδώσουν έτσι , ολοζώντανο όπως το
παρέλαβαν , στα παιδιά τους , γαλουχίζοντάς τα κι αυτά
στους ίδιους ήχους της παράδοσης…
Στους ήχους του ζουρνά και του νταουλιού…
Διαβάστε την ιστορία του πανηγυριού από την σελίδα τουΠάνου Δασκαλάκη evinohori.gr Το πανηγύρι ξεκινά με τον ζουρνατζή να δίνει το πρώτο σάλπισμα
σαν προσκλητήριο και στη συνέχεια η ζυγιά να πηγαίνει στο σπίτι
του καπετάνιου και μ’ αυτόν μπροστά να ξεκινούν παίζοντας το Αϊ Γιαννιώτικο
εμβατήριο για τα σπίτια των αρματωμένων για να τους συγκεντρώσουν
για την ανάβαση στο ξωκλήσι τ’ Αϊ Γιάννη…
Στα σπίτια των αρματωμένων τους υποδέχονται με γλυκό ριβανί και ούζο
και τους ξεπροβοδίζουν με αγκαλιές και ευχές…
Αφού γίνει η συγκέντρωση όλων των αρματωμένων από σπίτι σε σπίτι ,
όλοι μαζί πηγαίνουν χορεύοντας μπρος στον χώρο του συλλόγου όπου θα
παραλάβουν την σημαία απ’ τον Πρόεδρο του συλλόγου ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ…
Στη συνέχεια θα γυρίσουν σε όλα τα μαγαζιά βόλτα χορεύοντας και χαιρετώντας
όλους τους συγχωριανούς τους , δεχόμενοι κεράσματα απ’ τα μαγαζιά του χωριού ,
και θα ανηφορίσουν πια για το ξωκλήσι…
Στον δρόμο για το εκκλησάκι περνούν απ’ την πλατεία του χωριού
όπου εκεί θα ανταμώσουν την άλλη παρέα των αρματωμένων
του συλλόγου ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΛΥΔΩΝΑ , κι εκεί θα σύρουν το χορό σαν μια
παρέα όλοι μαζί με μπροστάρη τον πιο ηλικιωμένο καπετάνιο…
Στην συνέχεια οι δυο παρέες θα ανηφορήσουν η κάθε μια τον δικό
της δρόμο για την εκκλησία…
Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου τ’ Αι Γιάννη όπου δεσπόζει το
ομώνυμο ξωκλήσι , οι αρματωμένοι ασπάζονται την εικόνα του Άγιου ,
εκπληρώνοντας το τάμα τους ανάβοντας λαμπάδα και παρακολουθούν με
κατάνυξη τον εσπερινό…
Αργότερα , και αφού τελειώσει ο εσπερινός και η κάθε παρέα πάει στο
στέκι της , ακολουθεί το γλέντι…
Πρώτος ο καπετάνιος σέρνει τον χορό λεβέντικα , ακολουθούμενος
απ’ όλα τα παλικάρια του , στα οποία μετά δίνει την σειρά του για χορό…
Αφού χορέψουν όλοι οι αρματωμένοι συναγωνιζόμενοι για το ποιος
θα κάνει τις πιο όμορφες και λεβέντικες χορευτικές φιγούρες – πάντα
κερνώντας ΄΄χαρτιά΄΄ τους οργανοπαίχτες – θα σηκώσουν όλους τους
χωριανούς και ξένους , που παρευρίσκονται εκεί με τις οικογένειές τους και
απολαμβάνουν τους μεζέδες και τα ψητά που υπάρχουν , σε χορό που θα
συνεχιστεί μέχρι τις πρωινές ώρες…
Όμως , ο συνεχής χορός , το βάρος της αρματωσιάς και η μεγάλη
ανηφορική πορεία χορεύοντας απ’ το χωριό στο ξωκλήσι , σε κάποια στιγμή θα
κουράσουν τα παλικάρια και θα γυρέψουν να ξεκουραστούν συνεχίζοντας
το γλέντι τραγουδώντας…
Τότε οι καλλίφωνοι της παρέας θα αρχίσουν να τραγουδούν και όλοι
μαζί οι υπόλοιποι να ακολουθούν…
Σε κάθε σταμάτημα του τραγουδιού , η ζυγιά επαναλαμβάνει τον ίδιο σκοπό
με τον ζουρνά και το νταούλι , και σαν μερακλώνεται η παρέα σηκώνονται με
τα χέρια ψηλά ,και με ΄΄ώπα ώπα΄΄ χορεύει ο καθ’ ένας όπως θέλει κι όπως μπορεί…
Κι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι το ξημέρωμα…
Σχεδόν ανύπαρκτες οι στιγμές ξεκούρασης για τους αρματωμένους…
Άλλωστε , δεν ξεκίνησαν έχοντας ως σκοπό την ξεκούραση , αλλά μόνο
και μόνο να γλεντήσουν , ενώνοντας το χτες των πατεράδων μας
με το δικό μας σήμερα…
Έτσι λοιπόν με το πρώτο φως της ημέρας αντηχεί ο χαρακτηριστικός ήχος της
πίπιζας που καλεί τους πανηγυριστές σε σύναξη…
Οι γλεντοκόποι αρματωμένοι ρίχνουν λίγο νερό στο πρόσωπό τους για να
φύγει η κούραση του ολονύκτιου γλεντιού , φορούν τις αρματωσιές τους και
με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας πηγαίνουν στο εκκλησάκι να
εκκλησιαστούν μαζί με τους πιστούς του χωριού…
Με το τέλος της λειτουργίας , και αφού μοιράσουν σε όλους τους
παρευρισκόμενους πιστούς άρτο και γλυκά , οι αρματωμένοι πανηγυριστές
αρχίζουν πάλι τον χορό στους ρυθμούς του ζουρνά και του νταουλιού ,
μαζί με όσους παρακολούθησαν την λειτουργία και που με την παρουσία τους
και μόνο δηλώνουν την συμμετοχή τους στο πανηγύρι , τόσο οι
καθημερινοί απλοί ανθρώποι του χωριού μας , όσον και οι διάφοροι επίσημοι ,
καλεσμένοι ή περαστικοί…
Όλοι μαζί αντάμα γνωστοί και άγνωστοι σε μια παρέα με
χορούς κυκλωτικούς τιμούν το πανηγύρι μας…
Και φτάνουμε στις πιο όμορφες στιγμές του πανηγυριού μας…
Εκεί που οι πανηγυριστές γλεντούν έντονα αυτές τις μοναδικές στιγμές…
Εκεί πλέον οι αρματωμένοι είναι μόνοι τους και απολαμβάνουν τα
μεταξύ τους πειράγματα , ενώ τον πρώτο λόγο έχουν το τραγούδι και το κρασί…
Υπέροχες στιγμές εκεί που ο καθ’ ένας μας αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του από
σκοτούρες , προβλήματα , βάσανα και κάθε είδους στεναχώρια…
Είναι το μεσημεριανό γλέντι πάνω στο στέκι τους στο εκκλησάκι…
Εκεί όπου η ματιά αφήνεται να πλανευτεί στον Μποχωρίτικο κάμπο ως πέρα ,
στα βουνά της Κεφαλονιάς και της Πελοποννήσου μαζί με την ψυχή μας ,
ελευθερώνοντας κάθε διάθεση για συντροφικό γλέντι , όπου όλη η παρέα των αρματωμένων γίνεται μια ψυχή με μοναδικό σκοπό να γλεντήσει το σήμερα…
Ένα σημαντικό – σημαντικότατο θα λεγα – ρόλο στο Αι Γιαννιώτικο πανηγύρι ,
είναι αυτός των οργανοπαιχτών ή αλλιώς ζυγιάς…
Η ζύγια αποτελείται απ’ τους δύο ζουρνατζήδες που είναι δεξιοτέχνες του
ζουρνά (πίπιζα) , και του νταουλιέρη , που κρατά ζωντανό τον ρυθμό του χορού
με το νταούλι του…
οι ζουρνατζήδες είναι δύο , με τον πρώτο εξ αυτών να κρατά το ΄΄ισο΄΄ στον
ρυθμό με την μπάσα πίπιζα , και τον δεύτερο να αποδίδει τον ήχο του τραγουδιού…
η ζυγιά από ντόπιους Γύφτους ξέρει όλα τα τραγούδια της παρέας καθώς
και τις χορευτικές ιδιομορφίες των αρματωμένων και αναλόγως παίζουν στον
χορό τους για ακόμη περισσότερα ΄΄κεράσματα΄΄…
προς το απομεσήμερο , οι αρματωμένοι γέρνουν για λίγο να ξαποστάσουν ώστε
με το κατέβασμα του ήλιου νάναι πάλι στην πρώτη γραμμή του γλεντιού…
έτσι λοιπόν φτάνοντας το απόγευμα , ένας ένας οι πανηγυριστές φορούν τις
φουστανέλες με τις αρματωσιές τους και συγκεντρώνονται στην αυλή του
Αι Γιάννη αφού ασπαστούν τα εικονίσματα στο εκκλησάκι ζητώντας την
προστασία του Άγιου και δίνοντας την υπόσχεση και του χρόνου να
γλεντήσουν στην χάρη του…
κι έτσι σιγά σιγά , αφού βαρέσει το προσκλητήριο ο ζουρνατζής ,
κι ο πρώτος πάρει την σημαία , κατηφορίζουν παίρνοντας τον δρόμο του
γυρισμού προς το χωριό όπου τους περιμένουν οι συγχωριανοί
για το αποκορύφωμα του πανηγυριού…
Ο δρόμος του γυρισμού είναι ένας συνεχής χορός στα δρομάκια
του χωριού όπου οι αρματωμένοι αγκαλιάζονται και χαιρετιούνται με όλους
τους φίλους τους , περνώντας απ’ όλα τα μαγαζιά όπου τους κερνούν
ούζο , κι΄ απ’ τα σπίτια των πανηγυριστών όπου τους περιμένουν με γλυκό
ραβανί και δροσερό νερό…
Μπορώ να πω πως είναι μοναδικές οι στιγμές αυτές και μόνον όσοι τις ζουν
ενεργά συμμετέχοντας στο πανηγύρι μας μπορούν να νοιώσουν την μοναδικότητά τους ,
μην μπορώντας να τις περιγράψω με λέξεις…
Τόσο έντονα και όμορφα είναι τα συναισθήματα χαράς , ευεξίας και ψυχικής
ανάτασης που κυριαρχούν στους συμμετέχοντες στο πανηγύρι , που μπορούν και
μεταδίδουν αυτά και στους γύρω τους…
Η παρέα των αρματωμένων , αφού γυρίσει σ’ όλα τα δρομάκια του χωριού
χορεύοντας στους ρυθμούς της πίπιζας και του νταουλιού , πηγαίνει στον μπρος
του συλλόγου διαμορφωμένο χώρο , όπου θα συνεχιστεί το γλέντι με την
συμμετοχή όλου του χωριού…
Εκεί θα πρωτοσύρει τον χορό ο καπετάνιος και θα τον ακολουθήσουν όλα
τα παλικάρια του που στην συνέχεια θα γίνουν ένα με όλους τους συγχωριανούς
καθώς θα συνεχιστεί ένα γλέντι που θα κρατήσει μέχρι τις πριν το μεσημέρι
ώρες της επόμενης ημέρας…
Και σαν σταθεί το άστρο της ημέρας , ο αυγερινός , πάνω απ’ την μεσαία
κορφή της τρίκορφης Βαράσοβας , και η νύχτα δώσει την διαδοχή της στο πρώτο
χάραμα , οι γλεντοκόποι πανηγυριστές αφήνουν το τραπέζι και ετοιμάζονται
για την πρωινή πατινάδα…
Όλοι οι αρματωμένοι , μαζί μ’ αυτούς που έμειναν και γλέντησαν μέχρι αυτή την
ώρα μαζί τους κάτω απ’ τους ήχους του ζουρνά και του νταουλιού , γυρίζουν
όλα τα δρομάκια του χωριού τραγουδώντας σκοπούς και μινόρε της αυγής ,
υποδεχόμενοι μια καινούρια μέρα που ανατέλλει…
Πρώτη στάση στην Αγιά Σωτήρω στην κάτω γειτονιά , όπου όλοι θα φιλήσουν το ΄΄τσεμπερέκι΄΄ της εκκλησούλας , για γούρι και καλοτυχία και για να βρουν
καλό σύντροφο οι ανύπαντροι…
Δεύτερη στάση στην αυλή του Αη Θανάση , να σταυροκοπηθούν , να πάρουν μιαν
ανάσα οι ζουρνατζήδες , και να καρφώσουν στην πόρτα της εκκλησίας λουλούδια κομμένα απ’ τους μπαξέδες του χωριού…
Τρίτη και τελευταία στάση για τον πρωινό καφέ σ’ ένα απ’ τα Μποχωρίτικα
καφενεία όπου εκεί θα γραφεί και ο επίλογος ενός ακόμη Αη Γιαννιώτικου πανηγυριού…
Ένας επίλογος με χορό και τραγούδι που θα κρατήσει μέχρι τις κοντά το μεσημέρι ώρες…
Ένας επίλογος που θα εξαντλήσουν πια τα όρια της αντοχής τους οι αρματωμένοι
στον χορό , καθώς και ότι υπόλοιπο από χρήματα τους έχουν απομείνει θα τα αδειάσουν κερνώντας τους Γύφτους…
Αυτό ήταν και θα είναι κάθε χρόνο το πανηγύρι τ’ Αη Γιαννιού…
Το πανηγύρι των παππούδων μας και των πατεράδων μας…
Το δικό μας πανηγύρι που το ζούμε κάθε χρόνο και που το αφήνουμε
ολοζώντανο στα παιδιά μας για τα παιδιά τους…
Αυτό είναι η παράδοση..
Τιμή σ’ αυτούς που το διαφύλαξαν σε χρόνια δύσκολα και
το ‘φεραν μέχρι σ’ εμάς…
Τιμή σ’ αυτούς που το κρατάνε κάθε χρόνο παρά τα όποια
προβλήματα παρουσιάζονται…
Χρέος σε μας να το παραδώσουμε ατόφιο στα παιδιά μας…
Ευχή στα παιδιά μας να το παραδώσουν έτσι , ολοζώντανο όπως το
παρέλαβαν , στα παιδιά τους , γαλουχίζοντάς τα κι αυτά
στους ίδιους ήχους της παράδοσης…
Στους ήχους του ζουρνά και του νταουλιού…
