Απόλυτη ηρεμία, πεντακάθαρος αέρας να φουσκώνει τα πνευμόνια μας, πράσινο παντού όσο έφτανε το βλέμμα μας, κρύο αναζωογονητικό και κάπου στο βάθος μία καμινάδα να στέλνει σήματα και μυρωδιές προμηνύοντας ένα από τα καλύτερα γεύματα του σαββατοκύριακου. Η μέρα, ωστόσο, ήταν ακόμα μπροστά μας και η περιοχή είχε ακόμα πολλά να εξερευνήσουμε. Πρώτη διαδρομή, η λίμνη του Δόξα και ο Φενεός (αν ο καιρός δεν είναι ιδιαίτερα καλός σας συνιστούμε να την πραγματοποιήσετε με τζιπ, γιατί θα χρειαστεί να διασχίσετε πολλά χιλιόμετρα χωματόδρομου.) Φεύγοντας από Ζαρούχλα, ακολουθήσαμε την διαδρομή προς Ριζανά-Φενεό. 2χλμ. αργότερα, και ενώ ο δρόμος, μαζί με την φύση, έχει αρχίσει να αγριεύει φτάσαμε σε ένα μεγάλο πλάτωμα μέσα στο δάσος, που μάθαμε πως χρησιμοποιούν οι υλοτόμοι για κοπή και συλλογή κορμών δέντρων.
Από εκεί οι ταμπέλες σας προτείνουν δύο διαδρομές, είτε για Αγ. Νικόλαο-Φενεό ή για Κρυονέρι-Γκόλφως βρύση. Διαλέξτε και πάρτε. Ακολουθήσαμε την πορεία προς Φενεό, μέσω μιας μοναδικής διαδρομής με γιγαντιαία έλατα που κρύβουν ακόμα και το φως του ήλιου. Μετά από μια σύντομη στάση στο εκκλησάκι του Αγ. Νιολάου και περίπου 13χλμ. φτάνουμε στην λίμνη του Φενεού, που μας αποζημίωσε για την όποια κούραση της διαδρομής. Εκεί στη μέση του πουθενά, στην καρδιά της φύσης, το μυαλό αδειάζει και οι προτεραιότητες της ζωής μας αλλάζουν αυτόματα σειρά: Υγεία, καλή παρέα, γαλήνια πρόσωπα, αφηρημένα χαμόγελα, πλανεμένα βλέμματα. Δουλειά; Άγχος; Για ποιον λόγο; Στην επιστροφή σταματάμε στο εκκλησάκι του Αη Γιώργη και δεχόμαστε με λαχτάρα ροδοζάχαρη και δροσερό νερό από τους εγκάρδιους μοναχούς.
Η μικρή Ζαρούχλα, αποτελείται ουσιαστικά από έναν κεντρικό, πλακόστρωτο δρόμο, με ταβερνάκια αριστερά και δεξιά, όλα πέτρινα όπως και τα σπιτάκια της και δύο μαγαζάκια με τοπικά προϊόντα στα οποία αποτίσαμε, φυσικά, φόρο τιμής, τα βρυσάκια της. Λίγο πιο κάτω, μάλιστα, περνά και ένα ρεματάκι με γάργαρο νερό, ενώ αξίζει κανείς να περπατήσει μέχρι το Δημοτικό σχολείο ή ακόμα και τον Πύργο (τωρινό ξενώνα) που αποτελούν τα πιο παλιά και ενδιαφέροντα οικήματα της περιοχής.
Αν, μάλιστα, έχετε κουράγιο, μάθαμε πως αξιόλογη πεζοπορική βόλτα είναι και αυτή που οδηγεί στα Ύδατα Στυγός, εκεί που η Θέτις βούτηξε τον γιο της Αχιλλέα για να γίνει αθάνατος, η οποία θα σας πάρει περί τις 2μιση ώρες με τα πόδια από το χωριό Σόλο, λίγο πιο πάνω από την Ζαρούχλα. Αν βρεθείτε εκεί, αξίζει να μπείτε στο εκκλησάκι που φιλοξενεί τοιχογραφίες αγίων χαραγμένες με σπαθιές από την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. Ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επισκέπτονται και την εκκλησία της Αγ. Τριάδας, ίσως την πιο παλιά και καλοδιατηρημένη εκκλησίας της Πελοποννήσου, που χρονολογείται από τον 13ο-14ο αιώνα, μέσα στην οποία, ωστόσο, υπάρχει μία τρομερή τοιχογραφία με αγγέλους να πλένουν τα χέρια τους στο αίμα της Παρθένου όταν αυτή γέννησε τον Ιησού, η οποία χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Ανεξήγητο, αλλά αληθινό. Με δυσκολία καταφέραμε, μετά από τέτοιο πρωινό, να ολοκληρώσουμε το εξαιρετικό παρ’όλα αυτά γεύμα μας στα «Ύδατα Στυγός» (ο δε καγιανάς με παστό χοιρινό θα μου μείνει αξέχαστος) και σπεύσαμε στο Νώνακρις για αποχαιρετιστήριο καφέ.
Πού να φάτε – πιείτε: Είναι μάλλον απίθανο να μην φάτε καλά στην Ζαρούχλα. Ειδικά αν είστε κρεατοφάγοι, θα σας ενθουσιάσουν τα ψητά και οι καγιανάδες που προσφέρονται στις περισσότερες ταβέρνες, ενώ αν είστε τυχεροί θα πετύχετε και πεντανόστιμες σπιτικές πίτες.
