Η άλλη Δεξιά

Τι γίνεται με την πέραν της ΝΔ, δεξιά, αυτή που έχει, τουλάχιστον από την περίοδο της Μεταπολίτευσης, καθιερωθεί να αποκαλείται Ακροδεξιά.

Μια όμως και ενοχλεί κάποιους η χρήση του όρου, σε σημείο να θεωρούν ότι συνιστά ποινικό αδίκημα και να απειλούν ακόμη και με αγωγές για «συκοφαντική δυσφήμιση» (γιατί άραγε;) μπορούμε να υιοθετήσουμε και άλλους όρους, αποδεκτούς από την Πολιτική Επιστήμη, όπως «ριζοσπαστική δεξιά». Θα μπορούσαμε, ακόμη πιο ουδέτερα, να μιλήσουμε για την «άλλη δεξιά», που σε κάθε περίπτωση, κινείται, διαχρονικά, δεξιότερα της ΝΔ ή, σε ορισμένες περιπτώσεις,  πλειοδοτεί σε υπερσυντηρητικές θέσεις. Η ουσία δεν αλλάζει και με βάση τις διευκρινιστικές αυτές παρατηρήσεις, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η κινητικότητα που παρατηρείται στο χώρο. Το ενδιαφέρον δε έγκειται στο ότι, ενώ αποδεδειγμένα ο χώρος, εξαιτίας και συγκυριακών καταστάσεων, όπως οι αντιδράσεις για την περίφημη «Συμφωνία των Πρεσπών», έχει δυνατότητες διείσδυσης σε προνομιακά εκλογικά ακροατήρια, που να του εξασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση, την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση, η προοπτική αυτή υπονομεύεται εξαιτίας του κατακερματισμού του, που προκαλείται από την αρχομανία των επώνυμων, που διαγκωνίζονται για την εκπροσώπηση του χώρου. Ενώ, μάλιστα, είχε διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες, η εντύπωση πως γίνονται κινήσεις ενοποίησης, χθεσινές παρεμβάσεις ανατρέπουν ή θολώνουν αυτή την εικόνα. Ο Κυριάκος Βελλόπουλος, επί παραδείγματι, διέψευσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη (στο Νίκο Χατζηνικολάου) τα περί συμφωνιών με το Δημήτρη Καμένο ή και τον Γιώργο Καρατζαφέρη, τονίζοντας ότι μόνο με το Φαήλο Κρανιδιώτη γίνονται συζητήσεις, που κι αυτές δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία. Από την άλλη και ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ και πρώην υπουργός Εθνικής Αμυνας, στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος εξεδήλωσε την πρόθεση του, να εμπλακεί στις σχετικές διεργασίες, πιθανότατα δημιουργώντας τη δική του κίνηση. Αναφερόμαστε δε σε πρόσωπα, γιατί είναι αδύνατο να συγκρατήσει κανείς τα ονόματα των, προσωποπαγών ούτως ή άλλως, κινήσεων, που έχουν δημιουργηθεί στο χώρο. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην άλλη πλευρά, στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, επίσης, έχουν προκύψει τρεις, τουλάχιστον, κομματικοί σχηματισμοί, από τον παλιό, ας τον πούμε έτσι, ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη σύγκρουση του καλοκαιριού του 2015, μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Ενδεχομένως, κάποια στιγμή, ενόψει και του εκλογικού κύκλου, στον οποίο, ούτως ή άλλως, έχουμε μπει, να μας απασχολήσει και αυτή η όψη του, υπό διαμόρφωση, νέου πολιτικού σκηνικού. Επιλέγουμε όμως, κατά προτεραιότητα, το χώρο της «άλλης Δεξιάς», γιατί πρωτίστως παρουσιάζει μια εκλογική δυναμική, που αρχίζει να καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, που, αν αποτυπωθεί και στην κάλπη, υπό τη βασική προϋπόθεση που προεκτέθηκε, δε θα επηρεάσει μόνο την εκλογική επίδοση της ΝΔ, αλλά ενδεχομένως να συμπιέσει εκλογικά και τη «Χρυσή Αυγή», κάτι που ενδεχομένως να είναι ευκταίο για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Σε κάθε περίπτωση, ο χώρος αυτός έχει και μια επιβάρυνση, αφού έχει συνδεθεί, όχι μόνο με τη βάναυση δικτατορία των συνταγματαρχών, αλλά και με όλο το ανώμαλο και δημοκρατικά, τουλάχιστον προβληματικό, προδικτατορικό-μετεμφυλιακό καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη απόπειρα συγκρότησης του χώρου, παρατηρείται στις πρώτες κιόλας μεταδικτατορικές βουλευτικές εκλογές, της 17^ης   Νοεμβρίου 1974, αν και χωρίς επιτυχία, λόγω και της «δημοψηφισματικής» νίκης, της νεοσύστατης ΝΔ, που είχε δημιουργήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.