Μάλιστα η ιστορία της την περυσινή χρονιά απέσπασε δύο βραβεία (ένα από αυτά είναι το Best Master of Film and Television, που απονέμει το Τμήμα Τεχνών του Victoria College της Μελβούρνης), ενώ σύντομα θα κατέβει και σε άλλες κινηματογραφικές διοργανώσεις με στόχο να… γλυκάνει τις καρδιές των θεατών, κερδίζοντας (γιατί όχι;) ακόμη μία διάκριση.
Οπως εξηγεί και η Νάταλι Κάνινγκαμ στην «κυριακάτικη δημοκρατία», η πρόθεσή της να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη στενή σχέση που διατηρεί με την 95χρονη γιαγιά της Γιαννούλα «γεννήθηκε» στα πανεπιστημιακά έδρανα του Κολεγίου Victoria της Μελβούρνης! «Σπουδάζω κινηματογράφο με ειδίκευση στο ντοκιμαντέρ και το 2012 η βασική μου εργασία στο κολέγιο ήταν να δημιουργήσω ένα μικρού μήκους φιλμ. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η εργασία αυτή ήταν η πλέον κατάλληλη ευκαιρία να γυρίσω ένα φιλμ με θέμα τη στενή σχέση που διατηρώ με τη γιαγιά μου, τη Γιαννούλα Παναγιωτοπούλου. Είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα, την οποία θαυμάζω απεριόριστα. Στόχος μου είναι μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ να “περάσουν” την πόρτα του σπιτιού της όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και να παρακολουθήσουν μια τυπική απογευματινή συνάντηση μεταξύ γιαγιάς και εγγονής».
Αν και… πρωτοεμφανιζόμενη στον φακό, η γιαγιά Γιαννούλα δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να μετέχει στο φιλμάκι της αγαπημένης της Νάταλι. Μάλιστα, η 95χρονη «πρωταγωνίστρια» είπε αμέσως το «ναι» σε μια… κινηματογραφική πρόταση όπου τα σενάρια περισσεύουν.
«Συνήθιζε πάντα να μας λέει ιστορίες για την πορεία της οικογένειάς της αλλά και τα χρόνια της στην Ελλάδα. Ακόμη μας μιλούσε για τη ζωή της ως μετανάστριας στην Αυστραλία, όπου χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά για να επιβιώσει στη νέα της χώρα» τονίζει η Νάταλι και συνεχίζει: «Της εξήγησα λοιπόν ότι ήθελα να κάνουμε μαζί ένα ντοκιμαντέρ με εμάς τις δυο. Η ιδέα ήταν απλή: ένα τυπικό απόγευμα πίνοντας καφέ, μιλώντας και ταυτόχρονα φτιάχνοντας κουλουράκια. Νομίζω πως όλη αυτή η πρόταση την έκανε να αισθάνεται άνετα και έτσι συμφώνησε να με βοηθήσει».
Βέβαια το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της νεαρής (μόλις 27 Μαΐων) Νάταλι -γυρισμένο στην ελληνική γλώσσα- δεν περιορίζεται μόνο στην περιγραφή μιας συνηθισμένης συνάντησης μεταξύ δύο μελών της οικογένειας, μια και η κινηματογραφίστρια περιγράφει με τα πιο ζεστά χρώματα τη βαθύτερη σχέση γιαγιάς και εγγονής, για τις οποίες ο αιώνας που τις χωρίζει λειτουργεί καθ’ όλα ενωτικά. «Ο θεατής διαπιστώνει βλέποντας το φιλμ πόσο δεμένες είμαστε. Μιλάει ακόμη για τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να ξεπερνάει κανείς τα προβλήματα. Η γιαγιά μου έζησε πολέμους, πέρασε μεγάλες φτώχειες, έχασε ένα παιδί και έπρεπε να ξαναφτιάξει τη ζωή της σε μια νέα χώρα. Ωστόσο εκείνο που διαπιστώνει κανείς βλέποντας το φιλμ είναι ποια είναι η ζωή σήμερα μιας σοφής και αξιαγάπητης γυναίκας».
Η μετανάστρια Γιαννούλα από το Χρυσοχώρι Καλαμάτας
Γεννημένη το 1918 στο χωριό Χρυσοχώρι της Καλαμάτας, η γιαγιά Γιαννούλα εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1955 για τα… μάτια της πολλά υποσχόμενης Αυστραλίας. Αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, όπως χιλιάδες ακόμη συντοπίτες της, η Ελληνίδα έφυγε από τα πάτρια εδάφη μαζί με τον σύζυγό της Φώτη και τα τέσσερα παιδιά τους. Μάλιστα, όπως λέει και η νεαρή σκηνοθέτρια, το υπερατλαντικό ταξίδι τους- με το πλοίο «Tasmania»- διήρκεσε τρεις ολόκληρους μήνες, ενώ αμέσως μετά την άφιξή τους στην αυστραλιανή ήπειρο μεταφέρθηκαν σε κέντρο υποδοχής μεταναστών στη Βικτόρια. «Τελικά εγκαταστάθηκαν στη Μελβούρνη και η γιαγιά μου, προκειμένου να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά της, δούλευε σε εργοστάσια και εστιατόρια. Ο παππούς μου, από την άλλη, εργαζόταν για λογαριασμό της General Motors. Δούλεψαν πολύ σκληρά για να μπορέσουν να χτίσουν σιγά σιγά και πάλι τη ζωή τους. Η μητέρα μου ήταν μάλιστα το μοναδικό παιδί της οικογένειας που γεννήθηκε στην Αυστραλία, το 1957» μας λέει η Νάταλι, που έμαθε ελληνικά στο πλευρό του παππού της. «Και οι δυο τους συνήθιζαν να μας αφηγούνται πολλές ιστορίες. Μας έλεγαν πώς ήταν η ζωή τους στο χωριό και γενικά μας έδιναν πληροφορίες για το πώς περνούσαν στην Ελλάδα. Μικρή μάλιστα έμενα μαζί με τη γιαγιά και τον παππού μου, όταν η μαμά μου πήγαινε για δουλειά. Και πραγματικά αυτός ο χρόνος που περάσαμε μαζί με έκανε να τους εκτιμήσω περισσότερο». Οσο για το αν οι παππούδες της επέστρεψαν στην Ελλάδα, η Νάταλι λέει ότι το 1981 είχαν βρεθεί και πάλι στη γενέτειρά τους μένοντας για τρεις ολόκληρους μήνες.
Μια κινηματογραφίστρια με καλλιτεχνικά γονίδια και εξειδίκευση στους ξενιτεμένους
Η 27χρονη Νάταλι, που αυτή τη χρονιά ετοιμάζεται να πάρει master στις σπουδές της στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, έχει δημιουργήσει αρκετά φιλμ μικρού μήκους με πρωταγωνιστές πάντα ανθρώπους που άφησαν πίσω τις χώρες καταγωγής τους αναζητώντας κάπου αλλού μια καλύτερη ζωή. «Με ενδιαφέρουν πολύ οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες αλλά και ο τρόπος που διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες ενσωματώνονται στο κοινωνικό σύνολο» εξηγεί η ίδια και συνεχίζει: «Μία από τις παλιότερες δουλειές μου είχε ως θέμα τη ζωή των Ρουμάνων εργατών σε μια αγροτική περιοχή της Ισπανίας. Το υλικό του ντοκιμαντέρ συγκεντρώθηκε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στην όμορφη Ισπανία. Είχα μείνει στην Ευρώπη αναζητώντας έμπνευση σχεδόν έναν χρόνο».
Οπως τονίζει, τα καλλιτεχνικά γονίδιά της οφείλονται στη μητέρα της, η οποία είναι συγγραφέας. Η τελευταία μάλιστα πρόσφατα ολοκλήρωσε και το τελευταίο μυθιστόρημά της με τίτλο «Epiphany», το οποίο μιλάει για τις ζωές πέντε γυναικών πους μένουν σε ένα ελληνικό νησί. «Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω» μας λέει η Νάταλι, η οποία, εκτός από αγγλικά και ελληνικά, γνωρίζει γαλλικά και ισπανικά. «Γι’ αυτόν τον λόγο -και αφού ολοκληρώσω τις μεταπτυχιακές σπουδές μου-θα ταξιδέψω στην Ευρώπη προκειμένου να βρω θέμα για το νέο μου ντοκιμαντέρ αλλά και να εντρυφήσω στον τομέα μου». Εχει έρθει η ίδια ποτέ στην Ελλάδα, τη ρωτάμε. «Φυσικά! Το 2006 είχαμε επισκεφθεί τη χώρα οικογενειακώς. Εχουμε τόσους συγγενείς εκεί. Γνώρισα πολλά από τα ξαδέρφια μου για πρώτη φορά. Μάλιστα περάσαμε σχεδόν δυο μήνες ταξιδεύοντας σε όλη τη χώρα, πηγαίνοντας σε ιστορικές τοποθεσίες όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία και τα Μετέωρα. Επίσης πήγαμε στο χωριό όπου γεννήθηκαν οι παππούδες μου».
Οι επόμενες συμμετοχές
Πριν από λίγο καιρό το «Ξέρεις κάτι; Σ’ αγαπώ» προβλήθηκε στo κινηματογραφικό φεστιβάλ του Palm Springs και στο Διεθνές Φεστιβάλ της Μελβούρνης, αποσπώντας μάλιστα τα θερμά σχόλια των θεατών. «Πραγματικά ήταν μεγάλη τιμή για μένα να λάβω το βραβείο για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ. Μάλιστα η ταινία μου έχει συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου που πραγματοποιείται στην Αυστραλία και θα προβληθεί τόσο στη Μελβούρνη όσο και στο Σίδνεϊ».
