Θα καταργούσε τη δημοκρατία

Πολλές φορές, στην ακράτεια λόγου της αντιπολίτευσης και των πολυποίκιλων φιλικών της διαύλων, γίνεται λόγος  για τις «αντιδημοκρατικές ροπές» του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να φτάνουν μέχρι και την… κατάργηση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, καλό είναι να θυμηθούμε ότι αυτά δε λέγονται για πρώτη φορά.

Οχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη διεκδικούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, την «τιμή» της «πρωτιάς». Είχαν προηγηθεί το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου, πριν καν, μάλιστα, το Κίνημα αναλάβει την εξουσία και ο ιδρυτής του, την πρωθυπουργία. Αναφερθήκαμε στο χθεσινό μας φύλλο, σε ένα βιβλιαράκι 80 σελίδων, που είχε εκδοθεί από την, τότε, κυβερνώσα, ΝΔ, επί προεδρίας του «ήπιου» Γεωργίου Ράλλη. Σε αυτό το βιβλιαράκι, που, ανεξάρτητα από την ανωνυμία του, κρίθηκε ότι αποτελούσε την επίσημη γραμμή του τότε κυβερνώντος κόμματος, διαβάζουμε: «Το ΠΑΣΟΚ είναι μαρξιστικό κόμμα, όχι μόνο στη μέθοδο, αλλά στην κοσμοθεωρία και στις θέσεις και στην πρακτική του. Ταυτόχρονα είναι ένας επαναστατικός, λαϊκίστικος και μονοκομματικός οργανισμός. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τελικά το ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετο προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ότι ενδιαφέρεται για την πάλη των τάξεων, για τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και την κυριαρχία μιας τάξεως πάνω στις άλλες κοινωνικές ομάδες. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι, αν ποτέ επικρατήσει, θα ξανακάνει εκλογές. Όπως αποδείχθηκε στο μεσογειακό συνέδριο, το ΠΑΣΟΚ συντάχθηκε με τις πιο επαναστατικές, κομμουνιστικές και μονοκομματικές χώρες».

Δηλαδή, ο ανώνυμος συντάκτης που, όμως, εξέφραζε αυθεντικά, όπως είναι γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», κατ` εκείνη την εποχή, τις επίσημες θέσης της τότε κυβερνώσας ΝΔ, υποστήριζε πως το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα, δηλαδή, ή Κίνημα, που βρισκόταν (είμαστε, ας μη ξεχνάμε, στην περίοδο 1980-81, λίγους μήνες πριν τη λήξη της Συνταγματικής θητείας της τότε κυβέρνησης της ΝΔ και προκήρυξης εκλογών) ένα βήμα πριν την ανάληψη της εξουσίας, ήταν κάτι αντίστοιχο του «Κόμματος Εργασίας» του αλήστου μνήμης Εμβέρ Χότζα, που, φυσικά, θα καταργούσε τη δημοκρατία και θα επέβαλε «δικτατορία ελεεινής μορφής», για να θυμηθούμε και ανάλογη διατύπωση, από τις περίφημες «βασιλικές» επιστολές, κατά το γνωστό και ως βασιλικό πραξικόπημα ή σχέδιο αποστασίας, του Ιουλίου 1965. Σήμερα, βέβαια, μετά την πάροδο τόσων χρόνων και την υπερεικοσαετή διακυβέρνηση από το Κίνημα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όλα αυτά φαντάζουν επιεικώς γελοία. Τότε όμως, αποτελούσαν τον επίσημο λόγο της συντηρητικής παράταξης, επί προεδρίας-θα το επαναλάβουμε-του μετριοπαθούς Γεωργίου Ράλλη. Τώρα, πως εξηγούσαν όλα αυτά τα ευφάνταστα, στην τότε Ρηγίλλης, υποστηρίζει ο ανώνυμος συντάκτης, στο προρρηθέν βιβλιαράκι: «Η ιδεολογική ρευστότητα του ΠΑΣΟΚ έχει οδηγήσει στην παρέλκυση σ` αυτά καιροσκοπικών ιδεολογικών φατριών που έχουν μετατρέψει το κόμμα σε ιδεολογική αιώρα. Αποτέλεσμα αυτού είναι η έλλειψη σταθερής γραμμής, οι ομαδοποιήσεις, η μετακίνηση των θέσεων ανάλογα με την επικρατούσα ομάδα». Για να καταλήξει ο ανώνυμος συντάκτης, στο προφανές, κάτι σαν «πάρθειο βέλος»: «Η πολιτική του είναι εθνικά επικίνδυνη». Αλίμονο.

Βέβαια, όπως προκύπτει από ρεπορτάζ της εποχής, το ότι, από την επομένη κιόλας της εκλογής του, ως πρωθυπουργού και, ταυτόχρονα, προέδρου της ΝΔ, ο Γεώργιος Ράλλης υφίστατο συστηματική υπονόμευση, από τον εσωκομματικό του αντίπαλο, Ευάγγελο Αβέρωφ, μέσω μάλιστα δημοσιογραφικών διαύλων προσκείμενων στην τότε αντιπολίτευση. Είναι κι αυτή μια εξήγηση.