Ιδρυτικοί μύθοι

Μάλλον ως ηθελημένη πρόκληση θα πρέπει να εκληφθούν οι διαδοχικές, φιλοδικτατορικές αναφορές βουλευτών της «Χρυσής Αυγής» (Χ.Α.) τις ημέρες επετείου, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Να θυμίσουμε ότι, ιστορικά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνδέεται με την αυτοανακήρυξη (διότι περί αυτού πρόκειται) σε «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» και την ψευδεπίγραφη «φιλελευθεροποίηση», που ολοκληρώθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1973, με τη δοτή «πρωθυπουργία» του Σπύρου Μαρκεζίνη.

Η προσπάθεια αυτή, παραπλάνησης των πολιτών και του πολιτικού κόσμου, προσέκρουσε ακριβώς στις αντιδράσεις του φοιτητικού κινήματος, που είχαν ως κορυφαίες στιγμές, την εξέγερση στη Νομική, το Φεβρουάριο του 1973 και το έπος του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Το «πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα» του Ιωαννίδη, που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, έβαλε την «ταφόπλακα» στο πείραμα και οδήγησε στο άδοξο τέλος και της «πολιτικής καριέρας» του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Παρεμπιπτόντως, είναι απολύτως βέβαιο, ότι το πραξικόπημα αυτό δε συνδέεται με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά με το εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας, στους κόλπους της χούντας. Έχει προκύψει, από την ιστορική έρευνα, ότι ο «αόρατος δικτάτορας» προετοίμαζε από πολύ καιρό αυτή την κίνηση, ίσως και χρόνια, κάνοντας παραπλανητικούς ελιγμούς, που αποκοίμιζαν τον Παπαδόπουλο. Θα ήταν, άλλωστε, λογικά και πρακτικά αδύνατο, ένα στρατιωτικό κίνημα, να προετοιμαστεί σε μία μόλις εβδομάδα.

Επανερχόμενοι, τώρα, στο Πολυτεχνείο, δε μας εξέπληξε η αναφορά του βουλευτή της Χ.Α., καθώς για όλους τους «νοσταλγούς» της χούντας, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η φοιτητική εξέγερση αποτέλεσε «κάρφος στους οφθαλμούς», καθώς επρόκειτο για την πιο σημαντική αντίδραση κατά της δικτατορίας, με μαζικά χαρακτηριστικά και άμεση συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, ξεπερνώντας τα πλαίσια των μεμονωμένων αντιστασιακών προσπαθειών.

Γι` αυτό και πριν από το συγκεκριμένο βουλευτή, είχαν προηγηθεί πολλοί άλλοι, ακόμη και κάτοχοι αιρετών αξιωμάτων, που επιχείρησαν να αμαυρώσουν το ίδιο φοιτητικό κίνημα, διαστρέφοντας το νόημα και μήνυμα της εξέγερσης. Σημερινός βουλευτής και κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, είχε κάνει λόγο, πριν λίγα χρόνια, σε τηλεοπτική του εκπομπή, υπό άλλη κομματική ιδιότητα, σε «ιδρυτικό μύθο» της Μεταπολίτευσης, σε σχέση με το Πολυτεχνείο, την «εξέγερση του Νοέμβρη».

Στην ουσία, δηλαδή, το συγκεκριμένο στέλεχος, αμφισβητούσε την ίδια τη Μεταπολίτευση, ως μια πορεία μετάβασης, έστω υπό συνθήκες εκ των εντόνων συμβιβασμού, από τη δικτατορία, σ` ένα σύγχρονο δημοκρατικό καθεστώς.

Το «όχημα» γι’ αυτή τη συνολική αμφισβήτηση και την ειδικότερη προσπάθεια αμαύρωσης του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, αποτέλεσε το θέμα των νεκρών. Η πλευρά των αμφισβητιών, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, των νοσταλγών ή υποστηρικτών του δικτατορικού καθεστώτος, έχει ανάγει σε «σημαία» της επιχειρηματολογίας της, τη δήθεν «ανυπαρξία» νεκρών, εντός του χώρου του Πολυτεχνείου.

Πρόκειται, βέβαια, για σόφισμα ή, ακριβέστερα, για συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης και διαστροφής της αλήθειας. Διότι, πράγματι, εντός του περιβόλου του Ιδρύματος, δεν υπήρξε νεκρός, διότι δεν υπήρχαν φοιτητές έγκλειστοι, δεδομένου ότι ο χώρος του Πολυτεχνείου είχε βίαια εκκενωθεί με την είσοδο και παραβίαση (γκρέμισμα) της πύλης του Ιδρύματος, από το άρμα μάχης.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει καθόλου ότι δεν υπήρχαν νεκροί, τουλάχιστον σε διψήφιο νούμερο, από την επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης, που ξεκίνησε τις πρωινές ώρες του Σαββάτου και διήρκεσε όλο το Σαββατοκύριακο, κάτι που έχει επιβεβαιωθεί δικαστικά.