Κόμμα σοσιαλφιλελεύθερο

 Όλοι έχουμε καταλάβει πως ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει προ πολλού κόψει όλες τις γέφυρες, με τη σημερινή, διάδοχη ηγεσία. Ο ίδιος, αν και αποφεύγει ν` αναφερθεί συγκεκριμένα στο τι προτίθεται να πράξει, έχει υπαινικτικά αφήσει να εννοηθεί, πως έχει χαράξει μια αυτόνομη στρατηγική, τα στοιχεία της οποίας, θα ξεδιπλώνονται σταδιακά.

 Ότι, όμως, δε λέει, τουλάχιστον με σαφήνεια, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνουν να εξειδικεύσουν όσοι δείχνουν να ασπάζονται τις απόψεις του και να συμμερίζονται τις επιλογές του. Γνωστός αρθογράφος, που δεν κρύβει την προτίμηση του, εκτιμά με τρόπο που υπερβαίνει τα όρια της δημοσιογραφικής ανάλυσης, ότι το διήμερο Συνέδριο, σε συνέχεια ανάλογων εκδηλώσεων, που οργάνωσε η «δεξαμενή σκέψης», που έχει δημιουργήσει ο κ. Βενιζέλος,  μετά την αποχώρηση του από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, «θα μπορούσε να οδηγήσει στην ίδρυση ενός νέου κόμματος». Είναι προφανές ότι το «θα» εξυπηρετεί περισσότερο την ανάγκη περαιτέρω ζύμωσης, ή την αναμονή αποσαφήνισης των γενικότερων πολιτικών δεδομένων. Έστω όμως και υπό την αίρεση της ανακοίνωσης των οριστικών αποφάσεων, στεκόμαστε στα χαρακτηριστικά αυτού του νέου κόμματος-οψέποτε δημιουργηθεί-ως «κόμματος αρχών, κεντρώου και σοσιαλφιλελεύθερου, μεταρρυθμιστικού και ευρωπαϊστικού». Εντάξει, τα περί «μεταρρυθμιστικού κέντρου», τα έχουμε ακούσει και από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά και άλλους πολιτικούς, κινούμενους στον ίδιο χώρο, χωρίς- οφείλουμε να ομολογήσουμε- να έχουμε καταλάβει τις πολιτικές και ιδεολογικές συντεταγμένες μιας τέτοιας πρότασης. Άλλωστε, έννοιες όπως «μεταρρύθμιση» και «ευρωπαϊσμός», περισσότερο λειτουργούν ως όχημα στιγματισμού, οποιουδήποτε διαφωνούντος, αφού, σε καμιά περίπτωση, δε συνιστούν διακριτό πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα. Εκείνο, όμως, το «σοσιαλφιλελεύθερο», ομολογούμε πως μας ξεπερνά. Απορούμε δε, αν συμμερίζεται ένα τέτοιο αμάλγαμα, που θυμίζει «πολιτικό Φρανκεστάϊν», ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που, αν μη τι άλλο, έχει βαθιά γνώση της ιστορικής διαμόρφωσης των κομμάτων και των ιδεολογικών ρευμάτων. Αντιλαμβάνεται, ως εκ τούτου, πως, κανενός είδους «μεταμοντέρνα» ανάγνωση της Ιστορίας και των σύγχρονων εξελίξεων, δε μπορεί να καταργεί τη θεμελιώδη, στο πεδίο της Πολιτικής Επιστήμης, διάκριση ανάμεσα στο ρεύμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και εκείνο του Φιλελευθερισμού, με τις όποιες μετεξελίξεις τους και τα πρόσημα (Κοινωνικός, Ριζοσπαστικός) έχει επενδυθεί κατά καιρούς ο τελευταίος. Ότι οι πιθανές συγκλίσεις, σε επιμέρους ζητήματα, ή σε έκτακτες συνθήκες, δεν αίρουν  τις θεμελιώδεις αντιθέσεις. Εκτός πια, αν ξεχάσουμε ότι ξέραμε μέχρι τώρα.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ