Γράφει ο Σπύρος Φούντας – Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974
Φίλες και φίλοι αναγνώστριες και αναγνώστες,
Όπως κάνω κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έχω υποχρέωση να ξαναζωντανέψω στις μνήμες μας
τα φρικαλέα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το 1974, στην Κύπρο, αρχής γενομένης από
τις 20 Ιούλη με τον “ΑΤΤΙΛΑ I” και τον Αύγουστο με τον “ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ“.
Άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας έχουν ζήσει και θυμούνται τα εγκλήματα των Τούρκων
εκείνης της περιόδου, θυμούνται την ωμή και βίαιη επιδρομή της “Γαλάζιας πατρίδας”
όπως αυτοαποκαλούνται, με κύριο εκφραστή τον πρόεδρό τους (ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ) Κ. Ερντογάν.
Σήμερα περιληπτικά θα περιγράψω ελάχιστα και θα καταθέσω τις απόψεις μου, σαν
αυτόπτης μάρτυρας και ως τραυματίας οπλίτης, για να μάθουν και οι νέες γενιές τις
θηριωδίες των Τούρκων.
Η ιστορία με τους Τούρκους ξεκίνησε το 1964, οι πιο παλιοί σε ηλικία τα γνωρίζουν
καλύτερα από εμένα, αυτό όμως δεν είναι της παρούσας στιγμής για πολλούς λόγους. Ένας
από τους σημαντικότερους όμως είναι το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω κατάχρηση του
χώρου οποιασδήποτε εφημερίδας, σεβόμενος απόλυτα το έργο τους.
Γι’ αυτό λοιπόν προτείνω, όποιος- α επιθυμεί να μάθει περισσότερα μπορεί στην
Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου να βρει και να δανεισθεί το βιβλίο του
συμπολεμιστή μου συγγραφέα, Αθανάσιου Γρηγορίου Χρυσάφη με τίτλο «ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ ΤΟΥ 1974» όπου εκεί υπάρχουν συγκλονιστικές μαρτυρίες πολλών
συμπολεμιστών μου, μεταξύ αυτών και προσωπικές μου. Το βιβλίο αυτό το παραχώρησα
δωρεά κατόπιν άδειας του συγγραφέα για να ενημερωθούν οι κάτοικοί μας και τον
ευχαριστώ πολύ.
Φίλες και φίλοι,
Πέρασαν σαράντα πέντε χρόνια από την εισβολή των Τούρκων, που όπως προανέφερα
πρώτα με την επιδρομή του “ΑΤΤΙΛΑ Ι” και μετά με τον “ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ” όπου ισοπέδωσαν και
υποδούλωσαν σχεδόν τη μισή Κύπρο και σήμερα έχουν το θράσος και πανηγυρίζουν για
την καταστροφή που έφεραν στο λαό του μαρτυρικού νησιού. Κανείς δε θα περίμενε
βέβαια να βγουν και να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη, αλλά πολλοί περιμέναμε να
συμμορφωθούν και να σταματήσουν να προκαλούν την Ελλάδα, την Κύπρο την Μεσόγειο
κ.λπ. Φαίνεται όμως, ότι κατά την Τουρκία και τον πρόεδρό της η επεκτατική τάση που έχει
εις βάρος άλλων χωρών σημαίνει ειρήνη – ευημερία και πρόοδος, δεν εξηγείται διαφορετικά
η συμπεριφορά της. Πάντα με ύπουλους και σατανικούς μεθόδους αναστατώνουν τις χώρες
της Μεσογείου.
Αυτά σαν εισαγωγή για την “γείτονα” χώρα και για τον πολεμοχαρή πρόεδρό του που
πάντα ενεργεί χωρίς την έγκριση του λαού του, που επιζητεί ειρήνη και ασφάλεια και όχι
πόλεμο.
Αγαπητοί αναγνώστες,
Επανέρχομαι στο κυρίως θέμα μας, σαν σήμερα- αύριο 20 Ιούλη, ο Ελληνικός και
Κυπριακός στρατός κλήθηκε να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα του νησιού. Να
αποτρέψει την βάρβαρη, αποτρόπαια και ωμή εισβολή των Τούρκων, όπου με γενναιότητα
αντισταθήκαμε και το αποτέλεσμα το γνωρίζεται.
Σήμερα λοιπόν καλούμαστε να τιμήσουμε για 45 η φορά αυτούς τους αγωνιστές, Έλληνες και
Κυπρίους, που «πλήρωσαν» με την ζωή τους για την ανεξαρτησία της Κύπρου.
Αδέλφια, οι λίγοι δυστυχώς συμπολεμιστές σας που είναι στη ζωή, έρημοι και αβοήθητοι,
ξεχασμένοι από την πολιτεία γεμάτοι προβλήματα από υγεία, πιστοί στα ιδανικά της
πατρίδας, δηλώνουμε παρόν και δεν σας ΞΕΧΝΑΜΕ. Είστε δίπλα μας, είστε μέσα τις καρδιές
μας.
Σε αυτό το σημείο μιας και αναφέρθηκα για την απουσία του κράτους, επιτρέψτε μου να
αναφερθώ και για την γενική πολιτική στάση και συμπεριφορά όλων των κυβερνήσεων, –
εκτός μερικών εξαιρέσεων- από την μεταπολίτευση έως σήμερα, απέναντί μας.
Πολεμήσαμε, σκοτωθήκαμε, τραυματιστήκαμε αλλά ποτέ δεν δικαιωθήκαμε, σας αξίζει
έπαινος, μπράβο σας…..
Πιο πάνω ανέφερα ότι εμείς δεν ξεχνάμε να τιμούμε τους ήρωες, δεν ξεχνάμε όμως και να
τιμωρούμε κάποιους πολιτικούς …. νάνους που απέδειξαν ότι … άξια κυβέρνησαν και
κυβερνούν αυτή τη χώρα. Αυτό το όπλο μας απέμεινε, τα άλλα μας τα στερήσατε, με αυτό
πολεμάμε. Σε αυτόν τον τόπο για να ευεργετηθεί κάποιος θα πρέπει να είναι κλέφτης,
απατεώνας, αλήτης, εγκληματίας είτε δολοφόνος, αυτό προκόπτει από τα πολιτικά
δρώμενα. Αν έχεις προσφέρει κάτι για την πατρίδα είσαι εχθρός της, αυτό το συμπέρασμα
βγαίνει σήμερα με την περίπτωσή μας, γιατί κάποιοι πολιτικοί “φωστήρες” μας
αντιμετώπισαν και μας αντιμετωπίζουν απωθητικά και απαξιωτικά, μας σφυρίζουν
κλέφτικα, μας γυρίζουν την πλάτη, αδιαφορούν, είναι σαν να μας λένε: Πρόσφερες για την
πατρίδα σου, κόψε το σβέρκο σου και σκάσε, εξάλλου λίγοι απομείνατε, θα σας
ξεφορτωθούμε σύντομα. Αν Κύριοι έχετε διαφορετική άποψη αποδείξτε το έστω και τώρα,
στους λίγους που απέμειναν στη ζωή και στους συγγενείς που καρτερούν απεγνωσμένα,
ακόμα και τώρα να δουν αν έρχεται ο άνθρωπός τους.
Αξιότιμοι κ. πολιτικοί, θα πρέπει επιτέλους να καταλάβετε, η ιστορία έγραψε ότι και σε
αυτό το θέμα, της δικαιοσύνης την αγωνιστών της Κύπρου του 1974 και στην επίλυση του
κυπριακού προβλήματος αποτύχατε οικτρά. Θα πρέπει να γνωρίζετε όμως ότι, η δική μας
ιστορία είναι γραμμένη με αίμα με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα σε κάτασπρο φόντο κατά γενική
ομολογία όλων των διεθνών πρακτορείων ειδήσεων, ενώ η δική σας, αυτό βγαίνει σαν
συμπέρασμα από την προσφορά σας στην πατρίδα, είναι γραμμένη με ΜΕΛΑΝΑ γράμματα
σαν κατράμι σε μαύρο φόντο… Και δεν σταματάτε εκεί, συνεχίζεται την μαύρη σελίδα σας,
τώρα τελευταία είναι της μόδας η μεταγραφολογία από παράταξη σε παράταξη.. Θυμίζετε
τις μεταγραφές των αθλητικών σωματείων, γελοιοποιείστε, θεωρείται ότι όταν αλλάξετε
στρατόπεδο θα επιλύσετε καλύτερα τα προβλήματα αυτού του δύσμοιρου τόπου. Με αυτό
τον δόλιο τρόπο προσπαθείτε να παραπλανήσετε τον λαό. Αν είναι έτσι τότε μπορείτε να
μου απαντήσετε, ποτέ λέγατε αλήθεια, πριν τη μεταγραφή η μετά; Δεν χρειάζεται να
απαντήσετε, ο λαός γνωρίζει, ΠΟΤΕ, γιατί έχει μνήμη, γνώση και κρίση.
Φίλες και φίλοι,
Δεν είναι παραλήρημα, είναι θυμός και οργή από την συμπεριφορά της πολιτείας, για
τούτο άλλωστε η ιστορία και η καθημερινότητα με δικαιώνουν στο ακέραιο .
Σας κούρασα το γνωρίζω, κλείνοντας με το σχόλιο αυτό τώρα εισέρχομαι στην πεμπτουσία
του θέματος. Ο σκοπός της αρθρογραφίας μου δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική μου
προβολή ούτε να αποσπάσω κολακευτικά σχόλια και θαυμασμό, όπως δεν έχει σχέση
στόμα αποκτήσω τον οίκτο σας. Εγώ προσωπικά αλλά και οι ήρωες συμπολεμιστές μου δεν
τα έχουμε ανάγκη, ούτε τα χρειαζόμαστε, είμαστε υπερήφανοι για αυτό που πράξαμε.
Ο σκοπός μου είναι ιερός, κάνω αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, όταν ήρθα
ζωντανός από την κόλαση της μπαρουτοκαπνισμένης Κύπρου, αφήνοντας πίσω μου τα
άψυχα κορμιά των αδελφών μου συμπολεμιστών, που είχαν κυριολεκτικά οργώσει τα
υψώματα των βουνών Πενταδακτύλου και Γκιόνελι υπερασπίζοντας με πάθος με σθένος με
παλικαριά και περίσσια γενναιότητα την ανεξαρτησία του νησιού. Κάνω πράξη το τάμα που
είχα υποσχεθεί όπως προανέφερα σε αυτούς τους ήρωες, ότι όσο ζω θα αποτιώ σαν
ελάχιστο φόρο τιμής, με τον τρόπο αυτό.
Τον Ιούλιο του 2018, πέρυσι επισκέφθηκα την Κύπρο με πρωτοβουλία του “ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΎΠΡΟΥ 1974” και για Τρίτη φορά μετά το 1974
απέδωσα τιμές με κατάθεση στεφάνου, για τα αδικοχαμένα παλικάρια. Συναντήθηκα με
αρκετούς συμπολεμιστές μου, μερικούς δεν τους αναγνώρισα και το αντίθετο, δεν με
αναγνώρισαν.. Πώς άλλωστε, αφού όλοι ήμασταν παραμορφωμένοι, ασπρομάλληδες και
καμπούρηδες. Μίλησα με συγγενείς των αγνοουμένων, δολοφονηθέντων στρατιωτών και
όπως αντιλαμβάνεστε η συγκίνηση και η φόρτιση ήταν μεγάλη. Ξαναζωντάνεψα στην
μνήμη μου τις σπαραχτικές στιγμές εκείνης της εποχής, άσχετα αν και σήμερα κάποιοι
αμφισβητούν την πραγματικότητα, εγώ δηλώνω ότι αυτό που πράξαμε το πράξαμε γιατί
ήμασταν σε διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκα αυτής. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας
και συγγνώμη αν σας κούρασα.
Υ.Γ. ΑΔΕΛΦΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ…
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι
Σ. Σ. Το άρθρο εγράφη πριν τις εκλογές της 7 ης Ιουλίου.
ΣΠΎΡΟΣ Ν.ΦΟΥΝΤΑΣ
(Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974)
