Μεγάλη Εβδομάδα 2020….
Την διανύουμε αγρυπνούντες με προσευχή (όχι ξαγρυπνούντες παρακολουθώντας ό,τι υπάρχει στην τηλεόραση, ή κάνοντας chat με οποιονδήποτε βρεθεί στο διαδικτυακό μας πεδίο, ή σπάζοντας τα ρεκόρ των παιχνιδιών).Συμμετέχουμε, τηλεοπτικά μεν, αλλά συμμετέχουμε δεν παρακολουθούμε απλά, ψυχρά και αμέτοχα. Μπορεί να είμαστε είτε γονατιστοί, είτε όρθιοι, είτε να καθόμαστε, πάντως συμμετέχουμε με κατάνυξη στις Ακολουθίες του Νυμφίου και των Παθών, ευρισκόμενοι σε μιαν άκρη του μεγάλου Ναού του σύμπαντος, συμψάλλοντας τα Τροπάρια (χωρίς αυτή τη φορά να ενοχλούμε τους άλλους) βλέποντας τον Ιερέα (ίσως πιο κοντά από άλλες χρονιές χάρη στον cameraman) ακούγοντας το Ευαγγέλιο και λαμβάνοντας την ευλογία του (αλήθεια, η ευλογία του Ιερέως είναι περιορισμένης αποστάσεως;).
Όμως…. δεν είμαστε απλοί τηλεθεατές των Ακολουθιων των Παθών (με τα ξηροκάρπια ανά χείρας κ συζητώντας περί της περιρρεούσης καταστάσεως, απαντώντας σε τηλέφωνα, νευριάζοντας με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που δεν συμμορφώνονται με τις δικές μας υποδείξεις και μέτρα), αλλά συμμετέχουμε στο θείο Πάθος. Τι κι αν δεν είμαστε μέσα σε κάποια συγκεκριμένα τετραγωνικά μέτρα ενός κτιρίου; Μπορεί να είναι κλειστές οι πόρτες των τοπικών Ναών, όμως είναι ανοιχτές οι καρδιές μας για να έρθει ο Χριστός να Τον συναντήσουμε εσωτερικά και να φέρει μέσα μας το φως της Αναστάσεως. Θα ζήσουμε μια ιδιαίτερη και ουσιαστική θεία κοινωνία και ένωση με τον Κύριό μας και Θεό μας.Είμαι κλεισμένος/η στο σπίτι μου, αλλά μαζί με το Χριστό.
Τι άλλο θέλω;;;
π. Πολύκαρπος Θεοφάνης
