Του Πέτρου Πιτσιάκκα
Μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση είναι προ των πυλών. Τα κόμματα ετοιμάζονται, καταστρώνουν στρατηγικές και θέτουν νέα διλήμματα στους ψηφοφόρους της 17ης Ιουνίου. Ευρώ ή δραχμή, μέσα ή έξω από την Ευρώπη, μονομερής καταγγελία ή τροποποίηση του μνημονίου. Ωστόσο, σε μια εκλογική αναμέτρηση, με στόχο τη διακυβέρνηση του τόπου, ο ψηφοφόρος θα πρέπει να δει συνολικά την κυβερνητική πρόταση του κάθε κόμματος.
Με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου, αλλά και τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι την πρώτη θέση, και κατ’ επέκταση την πρωτοβουλία για το σχηματισμό κυβέρνησης, θα διεκδικήσουν η Ν.Δ. και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Γι’ αυτό και τα κόμματα αυτά, πρωτίστως, οφείλουν να διατυπώσουν την ρεαλιστική κυβερνητική τους πρόταση και τα στελέχη τους, με ενιαίο λόγο και ξεκάθαρα, να την κοινολογούν. H περίοδος επιβάλλει τη λήψη γενναίων αποφάσεων και ο πολίτης έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια, σχετικά με το τι τον περιμένει, μετά τις εκλογές.
Οι κομματικοί σχηματισμοί, οφείλουν να σταθούν υπεύθυνα απέναντι στο λαό και με ειλικρίνεια και καθαρότητα να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για την οικονομία, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, το μεταναστευτικό. Οι ακρότητες, οι λαϊκισμοί, η συνθηματολογία, οι αφορισμοί, η ξύλινη γλώσσα, οι αλληλοαναιρούμενες θέσεις και το χάιδεμα των αυτιών είναι στάση ανεύθυνη. Οι συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα και τα επιτείνουν. Γι’ αυτό και η παρούσα κρίση θα πρέπει να λειτουργήσει ως ευκαιρία, για να απαλλαγεί η χώρα από κάθε τροχοπέδη, σε πολιτικές, νοοτροπίες και πρακτικές εφαρμογές, που την κρατούν καθηλωμένη και παρεμποδίζουν την πορεία προς τα μπρος. Ως εκ τούτου είναι αναγκαίες συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις και όχι καλλιέργεια ψευδαισθήσεων. Είναι αναγκαία η συνεργασία και η μετριοπάθεια και όχι οι ακρότητες.
Ωστόσο, κάνοντας μιαν αναδρομή στο χρόνο, διαπιστώνει κανείς πως η μετριοπάθεια, το χαμηλό προφίλ και η συναίνεση δεν ταιριάζουν στον Έλληνα. Μετά τη μεταπολίτευση, μάλιστα, ο σπόρος του λαϊκισμού και των ακροτήτων ρίζωσε για τα καλά στην ελληνική πολιτική ζωή. Όμως, πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε με αυτάρεσκους μύθους. Να πάψουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο, χωρίς να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο, με αποτέλεσμα, όταν αυτό έρχεται, να γίνεται χείριστο. Να πάψουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις και να συνειδητοποιήσουμε ότι, αν δεν καταπολεμήσουμε τον κρατισμό με αποκρατικοποιήσεις, τα κλειστά επαγγέλματα που τρέφουν την ανεργία, την γραφειοκρατία που σκοτώνει την επιχειρηματικότητα, το αντιεπενδυτικό κλίμα που διώχνει επιχειρήσεις, τον συντεχνιασμό της συμφοράς, το πελατειακό κράτος, τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά και γενικά, αν δεν αλλάξουμε όλα εκείνα που μας έφεραν εδώ, δεν θα έχουμε μέλλον, με ή χωρίς το μνημόνιο. Αν η χώρα δεν αποκτήσει διοικητική υπόσταση και αν δεν παράγει υπηρεσίες και προϊόντα ελκυστικά, και από πλευράς ποιότητας και από πλευράς τιμής, που θα έχουν ζήτηση, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και πέρα από τα σύνορά της, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει.
Εκείνο, λοιπόν, που χρειάζεται ο τόπος είναι η τροποποίηση του μνημονίου, μέσω διαπραγμάτευσης, καθώς και μεταρρυθμίσεις και όχι η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, μέσω μιας αλόγιστης παροχολογίας σε μισθούς, επιδόματα, διορισμούς και σε πάσης φύσεως διευκολύνσεις στους πολίτες ή μέσω προτάσεων όπως η ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, η εγκατάσταση αστέγων στα κτίρια του δημοσίου, των τραπεζών και της εκκλησίας, η νομιμοποίηση των μεταναστών και η απόδοση σ’ αυτούς όλων των δικαιωμάτων, η επάνοδος στην πλήρη ιδιοκτησία του δημοσίου επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα ΕΛΤΑ, η Ολυμπιακή κτλ..
Αλήθεια, πώς θα υλοποιηθούν όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα που διακηρύσσουν κάποιοι εν δυνάμει υποψήφιοι κυβερνήτες, τη στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά και η χώρα εμφανίζει, ακόμη και σήμερα, πρωτογενές έλλειμμα; Σχεδόν όλοι ομολογούν πως η Ελλάδα έχει ανάγκη τη δανειακή σύμβαση, έχει ανάγκη την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, όχι για να εφαρμόσει τα παραπάνω, αλλά για να καλύψει τις υπάρχουσες ανάγκες. Γι’ αυτό και η παροχολογία και η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, πρακτικές που ανήκουν στο χθες και ευθύνονται για τα σημερινά δεινά, δεν έχουν θέση σήμερα. Ας πάψουν, λοιπόν, να κολακεύουν το λαό, ο οποίος δυστυχώς είναι επιρρεπής στην κολακεία και το ψέμα! Ταυτόχρονα, οι εν δυνάμει υποψήφιοι κυβερνήτες θα πρέπει να σταματήσουν να ρισκάρουν την πορεία και την τύχη της χώρας, παπαγαλίζοντας τις κατά συνθήκη δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών ότι «δεν θέλουμε να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ», αποσιωπώντας το δεύτερο σκέλος, «αρκεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα».
Η απόφαση του κάθε πολίτη, για την αυριανή κυβέρνηση, θα πρέπει να ληφθεί με βάση τη λογική, το ρεαλισμό, την καθαρότητα των θέσεων των κομμάτων, την υπεύθυνη τους στάση, αλλά και την ετοιμότητα τους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, μέσω μιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, με τομές και συγκρούσεις, όπου χρειάζεται, με στόχο την ανάπτυξη και την πρόοδο! Πρόοδος δεν είναι η επιστροφή στο άρρωστο παρελθόν! Η πρόοδος ταυτίζεται με μεταρρυθμίσεις και όχι με ψευδαισθήσεις. Και η όποια αλλαγή απαιτεί υπευθυνότητα, κόπο και δυστυχώς … θυσίες!
28 Μαΐου 2012
