Με στρατηγική και στόχευση οι “ευρωσκεπτικιστές”

Με μια ψύχραιμη ματιά στο πολιτικοκοινωνικό τοπίο, όπως διαμορφώνεται στα κράτη – μέλη της Ε.Ε., αναφορικά με την αποδοχή ή όχι της Ε.Ε., εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι επιρροή και επίδραση των Βρυξελλών και των γραφειοκρατών της, βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από την ιδρυτική της διακήρυξη.

Η μετατροπή της σε ένα αποστεωμένο διευθυντήριο που θα ορίζει κατά το δοκούν τις τύχες όλων των εθνών και λαών της ευρωπαϊκής Ηπείρου, υιοθετώντας παράλληλα στυγνή πολιτική λιτότητας, έχει φέρει σε απόγνωση εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών. Συνέπεια αυτού και η αναζήτηση από τους ψηφοφόρους προτάσεων και λύσεων σε πολιτικούς και κόμματα που αντιτίθενται σε αυτή την κατάσταση.

Ανεξαιρέτως, αν τα εν λόγω κόμματα ή οι πολιτικοί πλησιάζουν ή βρίσκονται σε ακραίους γεωγραφικά πολιτικούς χώρους. Είναι ξεκάθαρο πια, ότι η μόνη αιτία γέννησης αυτών των ακραίων μορφών πολιτικής είναι η ίδια η λεγόμενη εφαρμοσμένη “δημοκρατική” πολιτική που βιώνουμε σήμερα. Δεν ευθύνονται οι πολίτες στη Γαλλία, που επιλέγουν την Μαρίν Λε Πέν αλλά ο ίδιος ο Μοσκοβισί και ο Μακρόν.

Το ίδιο συνέβη πρόσφατα στην Ιταλία με τη συγκυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές. Τα λεγόμενα κόμματα του “δημοκρατικού τόξου” έχουν στερέψει πολιτικά πλέον ή δεν μπορούν πια να δώσουν λύσεις. Είναι η φύση και η θέση των που δεν τους επιτρέπει. Όμως, δεν πρόκειται μόνον για επιλογές των Ευρωπαίων προς μια ακραία μορφή. Η γενικότερη τάση των ευρωπαίων πολιτών τείνει προς τον “ευρωσκεπτικισμό” και όχι προς τον “ευρωπαϊσμό”. Και αυτό διαπιστώνεται εύκολα.

Από την δημιουργία “τραστ” και “μπλοκ” χωρών που εναντιώνονται στη σημερινή και μελλοντική μορφή της Ε.Ε. έως συνασπισμούς χωρών που δημιουργούνται τελευταία επίσης κατά του διευθυντηρίου των Βρυξελλών ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου. Και βεβαίως μιλάμε για εκατομμύρια πολιτών συνολικά. Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε τα γνωστά κράτη του “Βίζεγκραντ” με προεξάρχουσα την Ουγγαρία και στη δεύτερη η συμμαχία Μαρίν Λε Πέν του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου, με τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της Ιταλίας και επικεφαλής της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι. Και να μην μας διαφεύγει της προσοχής ότι, λίγα 24ωρα πριν στις εκλογές της Λετονίας, ήρθε πρώτο το φιλορωσικό κόμμα Harmony.

Λαμβάνει το 19,4% των ψήφων αφήνοντας πολύ πίσω το κόμμα του πρωθυπουργού Μαρίς Κουτσίνσκι την Ένωση Πρασίνων και Αγροτών που πήρε μόλις το 9,7%, ενώ το λαϊκιστικό KPV LPV πήρε το 11,5%. Ο σημερινός κυβερνών συνασπισμός, η Ένωση Πράσινων και Αγροτών, η Εθνική Συμμαχία και η Ενότητα μαζί έχουν 29,2%, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζονται τουλάχιστον έναν εταίρο για να σχηματίσουν κυβέρνηση πλειοψηφίας.

Πρόκειται για μια απόλυτη αντιστροφή του μέχρι τώρα φιλοευρωπαϊκού κλίματος στην Λετονία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω έχει ισοπεδωθεί στην κυριολεξία από τις πολιτικές λιτότητας των Βρυξελλών, με το πρόσχημα βεβαίως των μεταρρυθμίσεων. Ήδη, ο μισός ενεργός εργασιακά πληθυσμός της χώρας έχει μεταναστεύσει. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στα Βαλκάνια, ενώ μην ξεχνάμε και ότι το 2019 θα έχουμε την πρώτη ουσιαστική έξοδο χώρας από την Ε.Ε. με ότι αυτό συνεπάγεται, αναφορικά με τη δημιουργία ισχυρών φυγόκεντρων τάσεων στη συνέχεια.

Παρά τις εκφράσεις του τύπου “όλα βαίνουν καλώς”, που ακούμε και διαβάζουμε κατά καιρούς, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Πρόκειται για μια επίπλαστη ηρεμία, η οποία κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί πλήρως. Αρκεί να μην προκαλέσει καταστροφικό πανικό. Οι δυνάμεις του “ευρωσκεπτικισμού” έχουν κατανοήσει τις ισχυρές τάσεις στο σύνολο των ευρωπαίων και πλέον κινούνται με στρατηγική και σχεδιασμό για το πρώτο βήμα που είναι οι ευρωεκλογές του Μαΐου.

Άλλωστε ο πρώην σύμβουλος του νυν Αμερικανού προέδρου, ο ίδιος ομολόγησε και παραδέχθηκε τον λόγο της μόνιμης παρουσίας του στις Βρυξέλλες. Είναι η δημιουργία σε πρώτο πλάνο, ισχυρού μπλοκ ευρωπαϊκών κομμάτων που θα αποκτήσουν δυνατότητα μεγάλης παρέμβασης στα ευρωπαϊκά πράγματα μέσω του Ευρωκοινοβουλίου. Και αυτό θα είναι μόνον η αρχή.