Αντί να θρηνούν για τη… συμφορά που τους βρήκε, θα ήταν προτιμότερο και πιο παραγωγικό- για τους διάφορους «βαρυπενθούντες», γιατί νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ο Ντόναλντ Τραμπ και όχι η Χίλαρι Κλίντον- να προσπαθήσουν να κατανοήσουν.
Ήδη, με τη χθεσινή του «ενθρονιστήρια» ομιλία, ο 45ος ένοικος του Λευκού Οίκου, έδειξε τις προθέσεις του και, κυρίως, προσφέρει χρήσιμο υλικό, για όσους θέλουν να καταλάβουν. Να καταλάβουν, όχι μόνο γιατί κέρδισε ο κ. Τραμπ, αλλά και γιατί έχασε η κ. Κλίντον. Από την ομιλία, που υπήρξε, στην ουσία, μια συμπυκνωμένη επανάληψη της προεκλογικής του ατζέντας, καθίσταται σαφές πως έχουμε να κάνουμε με μια, στρατηγικών διαστάσεων, αλλαγή, που έχει μια έντονη, αν όχι καθοριστική, εσωτερική πτυχή. Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για κάποια «σοσιαλιστική επανάσταση». Προφανώς, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Φρανσουά Μιττεράν του 1981, ούτε θα ήταν δυνατό να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πιο έντονο κοινωνικοπολιτικό φορτίο, όπως ο Τζων Κένεντι ή ο Μπιλ Κλίντον. Όμως και η χθεσινή ομιλία του νέου προέδρου, αναδεικνύει μια κοινωνική ή και λανθάνουσα ταξική διάσταση, στο είδος της αλλαγής που επαγγέλλεται, που είναι συνέχεια, άλλωστε, της αναπάντεχης επιτυχίας του, σε πολιτείες-προπύργια των Δημοκρατικών, με έντονο το βιομηχανικό στοιχείο, αλλά και υψηλά ποσοστά ανεργίας. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο νέος πρόεδρος, αλλά και μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου, σε καίριες θέσεις, προέρχονται από το χώρο των μεγάλων, πολυεθνικών επιχειρήσεων, δείχνει εκ πρώτης όψεως αντιφατικό, αλλά ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ο κ. Τραμπ δεν υποσχέθηκε μια κλασσική αναδιανομή του πλούτου, σύμφωνα με την κλασσική-τον καλό καιρό-σοσιαλδημοκρατική ατζέντα, αλλά την εξ υπαρχής παραγωγή πλούτου, που θα προκαλεί μια, σχετική, διάχυση της ευημερίας, συντελώντας και στη μείωση της, διόλου ευκαταφρόνητης, ανεργίας. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και τη ριζοσπαστική ρητορική του νέου προέδρου, εναντίον του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, καθώς, τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι πολυεκατομμυριούχοι υπουργοί του, ενσαρκώνουν την εικόνα των αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών, που παράγουν πλούτο, διαχεόμενο στην κοινωνία, σε αντίστιξη με το ραντιέρικο χρηματοπιστωτικό λόμπι, που εδρεύει κυρίως στην αμερικανική πρωτεύουσα. Είναι αυτό το λόμπι, που ενοχοποιείται και για την κρίση, δημιουργώντας, στην ουσία, εικονικό χρήμα, που δεν παράγεται πουθενά.
