Μια ειδυλλιακή σκηνή,από ωραίους περασμένους για πάντα κυρίους.(Ανάμεσα στα έτη 1955-1958)
Δύο αξέχαστοι τύποι του Επάχτου.Ο Πάνος Μανιάτογλου ή Πανάνης όπως συνηθίσαμε να τον λέμε κι όπως πολλοί τον ξέρανε κι ο μακαρίτης Αποστόλης (Φαρμάκης) που αναπάντεχα έφυγαν νωρίς από τον μάταιο τούτο κόσμο,καθισμένοι σε ένα τραπέζι του καφενείου,ασχολούνται με τη λύση των τρεχόντων προβλημάτων.
Ενώ ο Βασίλης Βήττας θυμοσοφικά τους υπενθυμίζει πως η ζωή πρέπει νάναι μόνιμο γέλιο,δίχως έγνοιες,προβλήματα και σκοτούρες.
*(Από το αρχείο της Χρυσούλας Φαρμάκη)
*Με την ανοχή του Σπύρου Βήττα παρατίθεται και η πρωτότυπη που αποτελεί οικογενειακό του αρχείο.
*Το αρχείο αποτελεί απόκομμα εφημερίδας της εποχής
