Μοίρασαν τη Λιβύη Πούτιν – Ερντογάν

Βρόμικα παιχνίδια Αμερικανών-Ρώσων-Τούρκων και στο Αιγαίο – Διπλωματικό στραπάτσο συνιστούν για την Ελλάδα οι εξελίξεις στο μέτωπο της Λιβύης.

Με καθυστέρηση η ελληνική κυβέρνηση έχει αντιληφθεί ότι ο Πούτιν με τον Ερντογάν μοιράστηκαν τη Λιβύη κατά το πρότυπο της Συρίας και μάλιστα με τις ευλογίες των Αμερικανών.

Η ελληνική διπλωματία που επένδυσε τα ρέστα της στον Χαφτάρ ναυάγησε στην κυριολεξία με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη για τα εθνικά μας θέματα,

Το παιχνίδι της Άγκυρας στη Λιβύη τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο στήθηκε στην εντέλεια.

Για να τηρήσει τα προσχήματα ο Πούτιν έστειλε μερικές εκατοντάδες μισθοφόρους για να βοηθήσουν τον Χαφτάρ, ενώ την ίδια ώρα παζάρευε με τον Ερντογάν τη μοιρασιά της Λιβύης.

Έφτασε μάλιστα σε σημείο να υπογράψει και συμφωνίες με την ψευδοκυβέρνηση της Τρίπολης, προκειμένου να διασφαλίσει τα ρωσικά συμφέροντα αλλά και τη στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη.

Οι Αμερικανοί παρέδωσαν στους Τούρκους τη Λιβύη, όπως ακριβώς έκαναν και με τη Συρία.

Η Ουάσινγκτον με τη στρατηγική που ακολουθεί αποδέχεται την Τουρκία σε ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η Άγκυρα καλύπτει το κενό της Αμερικής στη Συρία, το Κατάρ, τη Λιβύη, ενώ παράλληλα ενισχύει με έμμεσο τρόπο την παρουσία της στη Μεσόγειο, αδιαφορώντας για τα ελληνικά συμφέροντα.

Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ αποδεικνύονται οι μόνιμοι σύμμαχοι του σουλτάνου παρά το γεγονός ότι υπογράφει στρατιωτικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων με τη Μόσχα.

Την ώρα που οι Αμερικανοί αβαντάρουν την Τουρκία στη Λιβύη και κλείνουν τα μάτια στην κατάφωρη παραβίαση του εμπάργκο όπλων ο Ερντογάν υπογράφει νέα συμφωνία με τη Μόσχα για δεύτερη συστοιχία ρωσικών πυραύλων S-400.

Η στάση των Αμερικανών προβληματίζει την ελληνική κυβέρνηση αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση που παρακολουθεί προς το παρόν από απόσταση τα επικίνδυνα παιχνίδια του σουλτάνου σε Αιγαίο και Λιβύη.

Στα ενεργειακά αποθέματα προσβλέπει η Μόσχα

14 μήνες μετά την έναρξη των επιθέσεων για την κατάληψη της πρωτεύουσας, Τρίπολης, ο αυτοαποκαλούμενος Εθνικός Στρατός της Λιβύης υπό τον Χαφτάρ έχασε πολλά εδάφη, τα οποία κατέλαβε ο διεθνώς αναγνωρισμένος πρωθυπουργός Σάρατζ και οι δυνάμεις του με τη βοήθεια της Τουρκίας, η οποία με στρατιώτες, βομβαρδιστικά drone και συστήματα αεράμυνας αναμειγνύεται στρατιωτικά όλο και πιο ενεργά. Από την άλλη πλευρά ο Χαφτάρ δέχεται τη στήριξη της Ρωσίας, της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Το βράδυ της Κυριακής ο Σάρατζ απορρίπτοντας την αιγυπτιακή πρόταση έλεγε χαρακτηριστικά ότι «θα συνεχίσουμε στον δρόμο που χάραξαν οι πολλοί νεκροί».

Οι μαχητές του βρίσκονταν 30 χιλιόμετρα μακριά από την Σύρτη, στο μέσο της διαδρομής από την Τρίπολη προς τη Βεγγάζη. Ο ίδιος ή εκπρόσωπός του δεν ήταν παρών κατά την εξαγγελία της αιγυπτιακής πρωτοβουλίας. ΤΑ ΗΕ, οι ΗΠΑ και η Γερμανία από την πλευρά τους θεώρησαν ότι οι συζητήσεις για το μέλλον της Λιβύης θα μπορούσαν να συνεχιστούν. Η Ρωσία, η οποία στηρίζει τον Χαφτάρ, χαιρέτησε την πρόταση της Αιγύπτου. «Αποτελεί σταθερή βάση για διαπραγματεύσεις που θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από καιρό» αναφέρεται σε ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών. Λέγεται ότι ο Σάρατζ αναμένεται στη Μόσχα, αλλά δεν υπάρχει στο πρόγραμμα συνάντηση με τον Πούτιν, ο οποίος φέρεται να μίλησε τηλεφωνικά με τον Αιγύπτιο πρόεδρο.

Η ενεργητική στάση της Μόσχας στο λιβυκό δεν είναι τυχαία. Επιδιώκει την εξάπλωση της επιρροής της στην περιοχή και προσπαθεί να το επιτύχει με διπλωματία αλλά και στρατιωτική βοήθεια. Χώρες της Εγγύς Ανατολής δεν έχουν καμιά ευκαιρία αυτήν την εποχή να εναντιωθούν στα ρωσικά συμφέροντα. Ο πρόεδρος Πούτιν υποστηρίζοντας τον Χαφτάρ θέλει να ασκήσει πιέσεις στη Δύση, η οποία παίζει ρόλο κομπάρσου στη χώρα. Εικάζεται ότι η Ρωσία επιδιώκει παραγγελίες στους τομείς ενέργειας, εξοπλισμού και υποδομών πολλών δις που, τις οποίες υποσχέθηκε ο Καντάφι, αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω της πτώσης του το 2011. Η Αίγυπτος ως γειτονική χώρα προστατεύει τα δικά της συμφέροντα στη Λιβύη. Ο πρόεδρος αλ Σίσι θέλει να αποδυναμώσει την επιρροή των ισλαμιστικών ομάδων επί της κυβέρνησης Σάρατζ.