«Σηκωθείτε έρχονται οι Τούρκοι». Αυτή η φράση της πανικόβλητης μάνας ακούγεται και ξανακούγεται στα αυτιά του τότε γυμνασιόπαιδου, κάθε 20 του Ιούλη, 43 χρόνια τώρα. Είναι η μέρα που «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», η μέρα που «τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί». Εκείνο το πρωί ο ήλιος της Μεγαλονήσου, ξεπρόβαλε σκυθρωπός και βουρκωμένος. Δεν άντεχε να βλέπει το μεγάλο κακό που γινόταν, μάλλον από θλίψη και πόνο, μπορεί και από ντροπή. Στις 20 του Ιούλη του 1974 το γιασεμί στην Κύπρο μύριζε θάνατο και οι λεμονανθοί σκορπίσανε στα περιβόλια. Τα σπίτια άδειασαν κι οι δρόμοι γέμισαν προσφυγιά.
Ένα μεγάλο γιατί καρφώθηκε στη σκέψη του αμούστακου τότε παιδιού. Νόμιζε πως ονειρευόταν, πως έβλεπε κινηματογραφική ταινία, πως ήταν ένα ψέμα. Τόση καταστροφή, τόσο αίμα, τέτοια τραγωδία. Γιατί; Γιατί «λαοί που μισούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει λευτεριά» ψέλνει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Γιατί το μίσος σκοτεινιάζει τα μάτια, θολώνει το μυαλό, παραλογίζει τον άνθρωπο, οπλίζει το χέρι και το στρέφει ενάντια στον αδελφό. Και τότε ο αδελφός κερνά τον αδελφό του θάνατο. Και η Κερκόπορτα ανοίγει και οι οχτροί μπαίνουν στο νησί. Τότε θυμήθηκε και τα λόγια του δασκάλου του πως τούτος ο τόπος δεν γεννά μόνο ήρωες μα και «Εφιάλτες».
20 Ιουλίου 1974. Οι λύκοι της Καραμανίας ορμάνε στην αυτοτραυματισμένη, την προδομένη και απροστάτευτη κόρη που πάντα ορέγονταν. Ασελγούν στο εκτεθειμένο της σώμα, λεηλατούν, αιχμαλωτίζουν, εκδιώκουν, εκτελούν και υποδουλώνουν. Το χρυσοπράσινο φύλλο, το ριγμένο στο πέλαγο, σπάει στη μέση. Ο Πενταδάκτυλος αλυσοδένεται και η τούρκικη ημισέληνος καρφώνεται στα σπλάχνα του. Η πράσινη γραμμή δεν χωρίζει πλέον, στη μέση μόνο τη Λευκωσία, αλλά και την Κύπρο.
Πριν 43 χρόνια ξεκίνησε τούτο το κακό και συνεχίζεται. Ωστόσο τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι εικόνες των πατρικών χωμάτων σβήνουν, οι εμπειρίες ξεχνιούνται, οι μνήμες θαμπώνουν, οι πρωταγωνιστές ένας, ένας φεύγουν. Οι απόγονοι τους δεν είδαν, δεν έζησαν, δεν ζυμώθηκαν με το χώμα, δεν θυμούνται. Από την άλλη, στο κατακτημένο μέρος η πληθυσμιακή σύσταση αλλοιώνεται και όσοι γεννιούνται εκεί θεωρούν τον τόπο ως γενέθλια γη, ως πατρίδα τους. Εξάλλου δεν γνώρισαν κι άλλο.
Όλα αυτά τα χρόνια η Κατοχή δεν γίνεται αποδεκτή αλλά, δυστυχώς, έγινε συνήθεια. Δεν θεωρείται πλέον ένοχη και δεν απολογείται για τα εγκλήματα της. Αντίθετα, μετά από 43 χρόνια, έγινε ισότιμος εταίρος και συνομιλητής με στόχο την «επανένωση». Ας μην αυταπατώμεθα όμως και ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι ο έλεγχος όλης της Κύπρου και όχι η επανένωση. Στόχος της είναι η μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο. Θέλει το Βόρειο τμήμα να είναι δικό της και το Νότιο να ελέγχεται από αυτή.
43 χρόνια χορτάσαμε από συνθήματα και μεγάλα λόγια. Είναι καιρός να αποσαφηνίσουμε ποια λύση θέλουμε, αν θέλουμε, και τι θυσίες είμαστε ή όχι διατεθειμένοι να κάνουμε. Μετά και την κατάρρευση των τελευταίων συνομιλιών στην Ελβετία, είναι εθνικά αναγκαία η χάραξη μιας πολιτικής με όρους μέλλοντος και όχι με βάση τα δεδομένα του παρελθόντος. Πρωτίστως δε, δεν θα πρέπει με οδηγό τις επιθυμίες και τις ψευδαισθήσεις μας να υποθηκεύσουμε το μέλλον.
Ναύπακτος 20 Ιουλίου 2017
