Νεανική παραβατικότητα: Ζήτημα…κοινωνικό!
Πληθώρα από φρικαλεότητες ξετυλίγονται , το τελευταίο διάστημα , μπροστά στα « έκπληκτα μάτια» της ελληνικής κοινωνίας. Μετά την αρχική « καταπληξία» που προκαλεί η παρουσίαση τέτοιων ειδήσεων , ακολουθούν η αυστηρή κριτική - ποτέ αυτοκριτική- και οι υποδείξεις από την κοινή γνώμη και, φυσικά, στήνονται λαϊκά δικαστήρια στα ΜΜΕ είτε σε επίπεδο δελτίων ειδήσεων είτε σε επίπεδο ενημερωτικών-ψυχαγωγικών εκπομπών , χάριν τηλεθέασης και κατ΄επέκταση κερδοφορίας . Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας καταδικάζει απερίφραστα τα φαινόμενα σήψης της σύγχρονης κοινωνίας. Ειδικοί, προσπαθούν να εξηγήσουν πράγματα και καταστάσεις ανεξήγητες... Γιατί έχουμε φτάσει ως εδώ ; Ποιος φταίει; Πώς πρέπει να τιμωρηθούν οι θύτες; Πώς μπορεί το θύμα να επανέλθει στην κανονικότητα ; Κι αφού το θέμα μάς απασχολήσει για ορισμένο χρονικό διάστημα, θα επιστρέψουμε ,χωρίς να έχει συμβεί το παραμικρό, στην εξιδανικευμένη , επίπλαστη και «μακιαβελική» καθημερινότητά μας.Οι απαντήσεις-λύσεις πρέπει να δοθούν , πρωτίστως , από εμάς. Γιατί έχουμε φτάσει ως εδώ; Όλοι γνωρίζουμε τους λόγους. Διότι βιώνουμε μία άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση.Το σύγχρονο μότο είναι: ο άνθρωπος ως απ-αξία. Εάν κάποιος πιστεύει ότι η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και η υγειονομική κρίση της τελευταίας διετίας ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση , απλά ψάχνει ένα ψεύτικο άλλοθι , ψάχνει τον αποδιοπομπαίο τράγο . Ούτως ή άλλως η μετάθεση ευθυνών είναι προσφιλές ελληνικό χόμπι από τους κόλπους της ελληνικής οικογένειας μέχρι και τη λειτουργία του πολύπαθου κρατικού μηχανισμού . Φτάσαμε ως εδώ , γιατί έχουμε θεοποιήσει την ύλη και το «έχειν» κι έχουμε εγκαταλείψει την πνευματικότητα και το «είναι»! Επιζητούμε το εύκολο , το γρήγορο , το πολύ… με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα κι αυτήν ακριβώς την αντίληψη μεταφέρουμε (και|) στα παιδιά!Το μυαλό , το πνεύμα και η ψυχή έχουν παραιτηθεί και έχει μείνει το σώμα να προσπαθεί να δώσει στον άνθρωπο υπόσταση. Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος με έρεισμα και σύμμαχο μόνο το σώμα του; Σίγουρα, όχι για πολύ.Αυτός ο άνθρωπος –αργά ή γρήγορα- θα καταστεί έρμαιο ανούσιων έξεων και κατώτερων ενστίκτων.
Το επόμενο ερώτημα είναι: ποιος φταίει!Φυσικά, όλοι εμείς. Η απάντηση δε θα έπρεπε να μας τρομάζει , αλλά να μας κινητοποιεί!Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της αποσύνθεσης ξεκινώντας από την οικογένεια:Κατάρρευση!Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την κατάστασή της. Βία , διαζύγια, αποξένωση και άλλες παθογένειες που καθιστούν τον θεσμό ανύπαρκτο.Η οικογένεια έχει χάσει τον παιδευτικό της ρόλο και όχι μόνο . Επόμενο αγκάθι η εκπαίδευση. Απόλυτα συμμορφωμένη στις επιταγές των καιρών. Αγνοούμε τη γνώση , κυνηγάμε το βαθμό … υποβιβάζουμε την ανθρωπιστική παιδεία , προάγουμε την ειδίκευση.Στόχος οι πανελλαδικές και το πανεπιστήμιο. Έτσι , σιγά – σιγά, θα χτιστεί το προφίλ του επιτυχημένου/καταξιωμένου πολίτη. Μία ακόμα πληγή: τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ. Ασυδοσία , βία, απαιδευσία , ρηχότητα , νοσηρότητα , πλασάρονται ως τα κυριότερα εφόδια που επιβάλλεται να διαθέτουν οι σημερινοί νέοι. Τα πρότυπα που προβάλλονται από διάφορους χώρους επιτείνουν τη σύχγυσή τους . Με έντεχνο τρόπο, επομένως, έχει στηθεί ένα μωσαϊκό κινδύνων στο οποίο βαδίζουμε απερίσκεπτα.
Στα δύο τελευταία ερωτήματα , δεν ξέρω, τι ν ΄απαντήσω! Θλίβομαι για όσα ακούω κι ανησυχώ περισσότερο , γιατί βυθιζόμαστε στη δίνη της αποκτήνωσης και κανένας δε φαίνεται διατεθειμένος να ζητήσει ή να παράσχει βοήθεια. Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός κι αυτό πρέπει κατεπειγόντως να το αντιληφθούμε. Φαινόμενα όπως η νεανική παραβατικότητα είναι συμπτώματα βαρύτατης «κοινωνικής ασθένειας».Πρέπει να δράσουμε πριν ο ασθενής εκπνεύσει. Αντί , λοιπόν, να εξαντλούμαστε σε θεωρητικές προσεγγίσεις και διακηρύξεις είναι προτιμότερο να γιατρέψουμε τις κακοφορμισμένες πληγές. Ας ασχοληθούμε περισσότερο με τα παιδιά και όχι με τα κινητά. Ας παίξουμε περισσότερο με τα παιδιά και λιγότερο με τα κινητά. Ας συζητήσουμε – με ειλικρινείς προθέσεις – περισσότερο με τα παιδιά και λιγότερο στα δωμάτια συνομιλίας της εκάστοτε πλατφόρμας.Κρίνεται αναγκαίο να τους εμπνεύσουμε την αγάπη για τη γνώση , το βιβλίο , τον πολιτισμό , την παράδοση , το έθνος, τη γλώσσα , για όλες εκείνες τις αξίες που θα βοηθήσουν τα παιδιά να αναζητήσουν τη μαγεία και το μυστήριο της ζωής. Γιατί τα παιδιά είναι οι συνεχιστές της ζωής…
Χρήστος Νούλας
Φιλόλογος – Εκθεσιολόγος 
