Ολο πόλωση κι από πρόγραμμα τίποτα…

Γράφει ο Γιώργιος Μελιγγώνης 

Είναι αυτονόητο ότι η πόλωση θέλει δύο και, ως εκ τούτου, προφανώς δεν μπορεί κανείς να «αθωώσει» κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα κάθε φορά που το θερμόμετρο στο πολιτικό σκηνικό χτυπάει «κόκκινο».

Όμως, το θέμα πάντα στην πολιτική είναι οι προτεραιότητες, αλλά και οι αναλογίες: δηλαδή, αφενός πόση πόλωση βάζει στην πολιτική «συνταγή» του το κάθε κόμμα, αλλά και τι άλλα υλικά περιέχει αυτή η συνταγή.

Για την κυβέρνηση ξέρουμε: η πόλωση, η σύγκρουση και η καταγγελία είναι μπόλικη, χωρίς αμφιβολία. Όμως, ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση επιχειρεί να στήσει στα πόδια του –για πρώτη φορά με οργανωμένο τρόπο- ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. Προσπαθεί να φτιάξει μία οικονομία που δε θα λειτουργεί μόνο για τους εργοδότες και τους επιχειρηματίες, αλλά και για τους εργαζομένους. Προσπαθεί να συγκροτήσει ένα κράτος που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας, ώστε κάποια στιγμή να αισθανθούμε ότι η «ανταποδοτικότητα» των φόρων μας είναι μία έννοια που έχει πρακτική εφαρμογή.

Στον αντίποδα, παρότι κατά καιρούς η ΝΔ παρουσιάζει «μπουκέτα» προτάσεων για διάφορα θέματα, έχει η ίδια φροντίσει να τα «θάψει». Ειδικά την τελευταία περίοδο, μετά την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και το τέλος του Μνημονίου, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλώνεται σε πόλωση δια… πάσαν χρήσιν, ενώ ενίοτε η προσπάθεια τεχνητής έντασης και σύγκρουσης δεν μπορεί να κρυφτεί.

Σημειωτέον ότι ορισμένες φορές η ΝΔ, στην προσπάθειά της να πολώσει το κλίμα, εισέρχεται σε επικίνδυνες ατραπούς –όπως στην περίπτωση του τρομοκρατικού χτυπήματος κατά του ΣΚΑΪ, όταν κατέστησε τους τρομοκράτες το επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης και την κυβέρνηση… «ηθικό αυτουργό» των αποτρόπαιων πράξεών τους.

Ούτε μπορούσε την περασμένη Τρίτη να κρύψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την προσπάθειά του να προκαλέσει σύγκρουση στη Βουλή –εξ ου και η ανοίκεια και απολύτως αντιθεσμική επίθεση στον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση.

Ωστόσο, οι μέρες και οι εβδομάδες περνούν και, σιγά σιγά, διαμορφώνεται μία άλλη εικόνα στο πολιτικό σκηνικό: από τη μια, η κυβέρνηση νομοθετεί, παίρνει πρωτοβουλίες, ξεδιπλώνει την πολιτική της, παρουσιάζει ένα σχέδιο για το μέλλον. Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αφήσει κατά μέρος τις προτάσεις και το πρόγραμμα και υιοθετεί απλώς κραυγάζοντας την ατζέντα «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ». Βεβαίως, έχουν υπάρξει αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις που οι πολίτες έχουν ψηφίσει για να φύγουν οι νυν και όχι για να έρθουν οι επόμενοι. Όμως, όταν κάποιος επιλέγει να προβάλει ως αίτημα την ανάγκη να τιμωρηθεί η κυβέρνηση και όχι την ανάγκη να ψηφιστεί ο ίδιος για το πρόγραμμά του, τότε διατρέχει έναν κίνδυνο: αν η κυβέρνηση καταφέρει να περιορίσει την πολιτική φθορά και να πείσει την κοινωνία ότι αξίζει άλλη μία ευκαιρία, τότε καταρρέει το προεκλογικό αφήγημα του αντιπάλου της. Δηλαδή της ΝΔ.