Ο «βραχνάς» του χρέους

Αν μη τι άλλο, στον Ευάγγελο Βενιζέλο πρέπει να πιστώσουμε τη βαθιά γνώση, για όλες τις παραμέτρους του προβλήματος, που λέγεται δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

 Όταν, λοιπόν, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στο κυριακάτικο άρθρο (ΒΗΜΑ), εκφράζει την αγωνία, αλλά και την επιτακτική ανάγκη για άμεση ρύθμιση, των λεγόμενων «παραμετρικών» παρεμβάσεων, στο όνομα των οποίων, μάλιστα, ζητά την  ανάληψη πρωτοβουλιών, από την αντιπολίτευση, κάτι, προφανώς έχει υπόψη του. Αυτό, λοιπόν, που φαίνεται να φοβίζει τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όπως προκύπτει από τη σχετική αναφορά, στο άρθρο του, είναι η συσσώρευση δανειακών υποχρεώσεων, στο χρονικό διάστημα από το 2021ως το 2024, εξαιτίας των αυξημένων πληρωμών τόκων, λόγω της χρονικής μετάθεσης, της λήξης ομολόγων, αλλά και της «περιόδου χάριτος», που είχε δοθεί με τις προηγούμενες παρεμβάσεις. Δεν έχει νόημα η όποια  κριτική, για το περίφημο PSI ή για την περίφημη απόφαση του Eurogroup, του Νοεμβρίου 2012, που, σε μεγάλο βαθμό, έμεινε ανεφάρμοστη. Συνομολογείται, όμως, πως οι προηγούμενες παρεμβάσεις, μόνο το στόχο της βιωσιμότητας του χρέους, δεν εξυπηρέτησαν, αλλά, απλώς, μετέθεσαν το πρόβλημα σε επόμενες γενιές. Μπορεί, πράγματι, όπως υποστηρίζει ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το δημόσιο χρέος της χώρας μας, να μειώθηκε δραστικά σε όρους «παρούσας αξίας», υπό την έννοια του κόστους εξυπηρέτησης του, κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά δεν εξασφαλίζει τη μείωση του, σε βάθος χρόνου, σε επίπεδα που θα το καθιστούν βιώσιμο. Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα αυτού του PSI, όπου, παρά το ότι, όντως, υπήρξε ονομαστική διαγραφή 100 δις (αν συνυπολογιστούν και τα 50 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), εν τούτοις το χρέος συνέχισε να βαίνει αυξανόμενο, ακόμη και σε απόλυτους αριθμούς. Οι παρεμβάσεις, μάλιστα, αυτές, αποδείχθηκαν και κοντόφθαλμες, αφού μετέθεσαν μόλις κατά δέκα χρόνια, το μεγάλο όγκο δανειακών υποχρεώσεων.

 Αποδεικνύεται, από τα παραπάνω, ότι, χωρίς να υποτιμάται η χρησιμότητα οποιασδήποτε παρέμβασης, έστω και αν προσφέρεται προσωρινή ανακούφιση, η τελική λύση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους. Ίσως δε πιο κρίσιμη-και από μια ονομαστική διαγραφή του χρέους-είναι, όπως υπονοεί και ο Ευάγγελος Βενιζέλος- η παρέμβαση στον παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ). Χωρίς, με άλλα λόγια, τη μεγέθυνση της οικονομίας, ούτε η ολική διαγραφή του χρέους, μας σώζει.