Ο Σημερινός ωχ Αδελφισμός των Νέων

Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Το φαινόμενο που κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνία μας είναι η κρίση των θεσμών και αξιών, που χαρακτηρίζει αντιπροσωπευτικά τη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της χώρα μας. Η διαπίστωση αυτή είναι τόσο συχνή και μακροχρόνια, που ενέχει τον κίνδυνο να χαθεί το ουσιαστικό νόημα του προβλήματος, να παγιωθεί στη συνείδηση των πολιτών ως φυσική καθημερινότητα.

Την ευθύνη γι αυτή την κατάσταση ως αιτία αναφέρονται οι πολιτικοί ως υπηρέτες των θεσμών. Είναι βέβαιο ότι οι πολιτικοί έχουν το μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο, έχει αποδειχθεί, ότι οι περισσότεροι από αυτούς, είναι αναξιόπιστη για το λαό. Αλλά δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να κατηγορηθούν. Συνυπεύθυνοι και συνυπαίτιοι της κρίση των θεσμών είναι και η πλειοψηφία των απλών πολιτών.

Αλήθεια, έχουμε διερωτηθεί ποτέ ότι τους ανθρώπους που κατηγορούμε σήμερα, στην προεκλογική περίοδο τους χειροκροτούμε, συνωστιζόμαστε στα γραφεία τους και στα εκλογικά κέντρα για να πάρουμε μια υπόσχεση που ίσως να εξυπηρετήσει τα ατομικά συμφέροντά μας και όχι του συνόλου και τελικά τους επιλέγουμε να μας αντιπροσωπεύσουν στο Κοινοβούλιο όχι γατί θα λύσουν τα καθημερινά προβλήματα, αλλά γιατί μας χτύπησαν φιλικά στην πλάτη.

Διερωτηθήκαμε ποτέ αν είμαστε πολιτικά ώριμοι να κάνουμε τη σωστή ανάγνωση των πολιτικών προγραμμάτων και του πραγματικού βιογραφικού του ανθρώπου που επιλέγουμε; Είναι ειλικρινείς και σωστοί για να μας εκπροσωπήσουν; Σκεφθήκαμε ποτέ ότι η επιλογή μας δεν είναι αντικειμενική, αλλά επηρεασμένη από το ατομικό συμφέρον με αποτέλεσμα να εμποδίζουμε τον εκσυγχρονισμό της πολιτείας;

Ή διατηρούμε ένα αναποτελεσματικό κομματικό σύστημα, διαιωνίζοντας τη νοοτροπία του βολέματος, σε βάρος της πλειοψηφίας και της προόδου της χώρας. Σε μια δημοκρατία η ορθολογική εκτίμηση, των κοινωνικών αναγκών, εκ μέρους των πολιτών σε συνδυασμό με το δικαίωμα της ψήφου είναι τα συστατικά στοιχεία ενός υγιούς ανανεωμένου πολιτικού συστήματος, ενός συστήματος που εμείς οι ίδιοι πολίτες επιλέγουμε και στηρίζουμε.

Η απογοητευτική κατάσταση, η έλλειψη προβολής ιδανικών και αξιών από την πολιτική και πνευματική ηγεσία, βοήθησαν να αναπτυχθεί στους πολίτες η στάση αποστροφής της αδιαφορίας και του ωχ αδελφισμού προς τον συνάνθρωπο μας και στα κοινά.

Η τάση ίσως να είναι και μια έκφραση διαμαρτυρίας, από την άλλη όμως αποδυναμώνει τη δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης των πολιτών και χαρίζουν στους πολιτικούς την αποκλειστικότητα όλων των ρυθμίσεων που τους αφορούν.

Ίσως θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε ότι ο όρος πολιτική με την ευρεία έννοια δεν είναι κάτι έξω από τους πολίτες. Με δεδομένη την αναποτελεσματικότητα της κεντρικής εξουσίας και των πολιτών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής, προβάλλει επιτακτική την ανάγκη της δραστικής παρέμβασης και συμμετοχής των πολιτών, οι οποίοι μέσα από ένα ανανεωμένο, εκσυγχρονιστικό και δημοκρατικά διαρθρωμένο σύστημα αξιών να οδηγήσουν την κοινωνία σε μια πραγματική ειρηνική «επανάσταση».

Πρωτοπόροι αυτής της «επανάστασης» όπως μας διδάσκει και η ιστορία είναι η νεολαία, της οποίας η στάση τις τελευταίες δεκαετίες αδιάφοροι για το μέλλον της χώρας. Η νεολαία μαζί με τις κομματικές οργανώσεις λίγο πριν την οικονομικό – κοινωνική κρίση παρουσιάζεται αδύνατη ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά με τα καυτά προβλήματα του τόπου και να εμφυσήσει νέες ιδέες και δυναμική παρουσία στο πολιτικό κοινωνικό σκηνικό.

Η αδιαφορία των νέων από τις συμβατικές μορφές τα πολιτικά δρώμενα, όπως ασκείται σήμερα, δεν είναι δυσερμήνευτο. Είναι φαινόμενο που παρατηρείται σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη, αλλά με μια διαφορά, ότι αντιδρούν σ’ ό,τι αφορά τα προβλήματα της παιδείας.

Στη χώρα μας η δραστηριότητα της νεολαίας εξαντλείται στον ρόλο των πολιτικών νεολαίων που είναι ταυτισμένες με τα πολιτικά κόμματα, απεμπολώντας τη δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης.

Σήμερα η νεολαία μας βρίσκεται σε αγχωτική κατάσταση, το τι θα γίνει με το μέλλον της, ενώ θα έπρεπε να αποτελέσει τον σημαιοφόρο της ριζικής κοινωνικό – πολιτικής μεταρρύθμισης να γίνει ο αγωγός νέων αξιών και αρχών ,σύγχρονων αντιλήψεων και επιλογών, για να επιτευχθεί η απαιτούμενη ανανέωση, που θα αμφισβητήσει εποικοδομητικά προτείνοντας το νέο, βασισμένο σε ορθό και τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο.