Γράφει ο
Σταύρος Ξηντάρας
” Ο FELLINI και τα όνειρα των κλόουν” του Γιάννη Σολδάτου, παρουσιάζεται από τους ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ στο «Studio Κυψέλης»
( Σπετσοπούλας 9-Κυψέλη), σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού.
Οι Θεατρίνων Θεατές γιορτάζουν φέτος το πέρασμα στη δεύτερη δεκαετία δημιουργίας στα ελληνικά θεατρικά πράγματα. Παραμένοντας η μόνη ομάδα που όχι μόνο δεν έκλεισε το θέατρο της ή δεν πάγωσε τη θεατρική της παραγωγή με την παύση των θεατρικών επιχορηγήσεων – αντίθετα, διπλασίασε την παραγωγικότητα της με αξιόλογο ρεπερτόριο , τις περισσότερες φορές πρωτοπαρουσιαζόμενο, εξαιρετικές συνεργασίες και συμμετοχές σε festivals , φέτος θα μας εντυπωσιάσει με τρεις πραγματικά υποσχόμενες παραγωγές. Fellini – Lenz- Stooun.
Το άνοιγμα της σεζόν έγινε με το ” Ο FELLINI και τα όνειρα των κλόουν” του Γιάννη Σολδάτου, που ανέβηκε με αναμενόμενη επιτυχία σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού. Ένα χρόνο μετά την ιδιαίτερη προσέγγιση στο μύθο του Passolini, που κράτησε δύο χρονιές και εκτινάχτηκε από τις κριτικές στις καλύτερες παραστάσεις της τελευταίας πενταετίας, το δίδυμο Σολδάτος – Λιβανός ξαναχτυπά με ένα ακόμα μεγάλο Ιταλό δημιουργό και τον εικονοπλάθει. Και ενώ θα περίμενε κανείς μια επανάλληψη της ( άκρως πετυχημένης ) συνταγής του Passolini, βρεθήκαμε μπροστά σε μια όλως διόλου καινούρια σύλληψη και “παραστασιοποίηση” ( όπως αγαπά να λέει ο Λιβανός ), που ξεχνά τη φόρμα του μελαγχολικού, ερωτικού, ολόγυμνου δραματικού και σαν 3d animation ( με παράλληλες κινηματογραφικές προβολές ) προγενέστερου έργου κι αποτελεί ένα ακόμα κερδισμένο στοίχημα , με μια επιπλέον λέξη. Πρόταση για τα ελληνικά θεατρικά πράγματα . Αλλά ας δούμε αναλυτικά το όλο εγχείρημα.
Ο Γιάννης Σολδάτος. αυτή τη φορά γράφει μια ξεκαρδιστική κωμωδία , στην καλύτερη συγγραφικά θεατρική του στιγμή, και ανακαλύπτει το Federico Fellini μέσα από τις ταινίες του τις πολυβραβευμένες , υπερρεαλιστικές, τρυφερές και ερωτικές. Φωτίζεται ο δημιουργός μέσα από το έργο του μια που όπως λέει και ο ίδιος ο Fellini στην παράσταση “…Δεν είμαι πολιτικό πρόσωπο , είμαι δημιουργός !”.
Με καθαρή, μεστή γραφή , με humor και λιτότητα ο Σολδάτος δημιουργεί ένα “τσίρκο” που ταξιδεύει στη θάλασσα (δύο στοιχεία που που τόσο αγαπούσε ο Ιταλός σκηνοθέτης ) και σε αυτό εγκλωβίζει όλους τους αγαπημένους stars των ταινιών του αλλά και τους ήρωες – πρωταγωνιστές, που από το σελιλόιντ δραπετεύουν για να μας διηγηθούν τα όνειρα τους. Όνειρα παρμένα από τις ταινίες που στιγμάτισαν και χαρακτήρισαν το Fellini. ‘Ετσι μέσα σε ένα δίωρο βλέπουμε το Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, τηνΑννίτα Έκμπεργκ, τη Τζουλιέττα Μασσίνα , την Κλαούντια Καρντινάλλε, τη Σάντρα Μίλλο, τον Ρομπέρτο Μπεννίνι να συνδιαλέγονται με τη Σαρακίνα , το Ζαμπανό, το Λευκό Σείχη , τον Παπαράτσι, την Καμπίρια, σε σκηνές από το “La strada”, το “Οκτώμισι” , το “Βοκάκιος ’70”, τις “Νύχτες της Καμπίρια”, το “Κορίτσι του Βαριετέ” , “Και το πλοίο φεύγει”, το “Intervista” , τη “Φωνή του Φεγγαριού” κ.α.
Πως θα σχηματοποιείτο αυτό το περίεργο μεγαθήριο στη σκηνή με ιδιαίτερο τρόπο;
O Γιώργος Λιβανός είναι από τους λίγους στην Ελλάδα που κατέχει το musical τόσο καλά. Υπηρέτησε το musical δίπλα στον Βαγγέλη Σειληνό, την Μαριάννα Τόλη, τον Chett Walker. Σωστά λοιπόν αποφάσισε να γίνει αυτή η παράσταση ένα φαντασμαγορικό πολύχρωμο musical , γεμάτο τραγούδι και χορό, που υπηρετεί, υπογραμμίζει και πολλές φορές εξευγενίζει το άρτιο κείμενο του Σολδάτου. O Λιβανός δημιουργεί μαγικές εικόνες , και μας μεταφέρει με κινηματογραφικό ρυθμό ( και ΧΩΡΙΣ καμία χρήση κινηματογράφισης ) από το τσίρκο, στο πλοίο που ταξιδεύει, στα κινηματογραφικά studios της Cinecita, στη Via Venneto, στη Ρώμη του Μεσοπολέμου και σε τόσα άλλα. Με υπέροχα τραγούδια της ( μοναδικής ) Νίκης Γκουντούμη και στίχους του ίδιου, δημιουργεί ένα “musical vaudeville”, όρος δανεισμένος από το Αμερικάνικο Θέατρο ποικιλιών, που μέσα από τραγούδι, έντονη εικόνα, και θέαμα, περνούσαν αλήθειες βαθιά στοχαστικές με ένα βασικό κυρίαρχο θέμα. Και εδώ ο Λιβανός πρωτοπορεί. Γιατί αυτό το πολυθέαμα παρασύρει και ταξιδεύεις. Ο Fellini γίνεται αφορμή για προβληματισμό, χαμόγελο σκέψη και ανάπαυλα από την καθημερινότητα μέσα από μια καλοκουρδισμένη , ολοκληρωμένη παράσταση συνόλου, με ένα off Broadway musical αξιώσεων.
Πέραν της μουσικής πανάξια συνοδοιπόρος στο αποτέλεσμα της παράστασης η σκηνογράφος ενδυματολόγος Γιοβάννα Πρασσίνου, που για ακόμα μια φορά θαυματοποιεί στο μικρό χώρο του Studio Kυψέλης, και φτιάχνει ένα σκηνικό ουδέτερο μεγάλο χώρο (ολόκληρο το θέατρο μεταμορφώθηκε για τις ανάγκες των φετινών παραγωγών του) σαν μια γωνιά της Ρώμης , σαν ασπρόμαυρο φόντο στο οποίο δραπετεύουν δεκάδες πολύχρωμα κοστούμια εξαιρετικής αισθητικής τελειότητας. Και νομίζεις πως παρακολουθείς musical σε τεράστια σκηνή! Ο Σίμωνας Πάτροκλος με την ικανότητα να χορογραφεί εντυπωσιακά ηθοποιούς και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που έπλασε ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
Και φτάνουμε στους ηθοποιούς. Ο Λιβανός διδάσκει σωστά ένα σύνολο , που πέρα από την κατανόηση και συμμετοχή στο κείμενο , δημιουργεί μια υπέροχη δεμένη ομάδα αποτελούμενη από μονάδες που παίζουν τραγουδούν και χορεύουν καλά και κάποιοι εξαιρετικά. Μας παρασύρουν σε ένα ταξίδι και για δυο ώρες δραπετεύουμε από τη μουντή καθημερινότητα και γοητεύουν χαρίζοντας όμορφες στιγμές.
Υπέροχα εύστοχος με humor και τρυφεράδα ο ίδιος ο Λιβανός σα Fellini, αξιοποιεί στο έπακρο το κείμενο του Σολδάτου και δίνει μαθήματα ρυθμού στην κωμωδία. Δίπλα του, η Μαρία Δρακοπούλου ευαίσθητη Κλαούντια Καρντινάλλε, η Σοφία Μπεράτη ιδανικά φευγάτη Diva της όπερας , ταυτισμένη με το ρόλο, ο Αλέξανδρος Αθανασίου γοητευτικός και σπινθηροβόλος Μαστρογιάννι, η Λίλη Τέγου ( εκπληκτικής ακρίβειας ηθοποιός ) Φελλινική στο έπακρο – σπινθηροβόλα Λιάνα, ο Γιάννος Θεοδούλου αφοπλιστικά εκρηκτικός Παπαράτσι, η Ελευθερία Ρήγου, με τα υπέροχα πελώρια όλα ερωτήματα μάτια, μοναδικά ταυτισμένη με τη Τζουλιέττα Μασσίνα, η Ζωρζετ Μιρόν, τρυφερή και ευαίσθητη Σάντρα Μίλλο, η πανέμορφη Ωραιοζήλη Καραγιαννίδου Aννία Εκμπεργκ, σεξιστική και ερωτική, η δαιμονική σουμπρέττα Σαρακίνα της Ελένης Μπέη, ο τσαρλατάνος μπούφος Ζαμπανό και ο γλυκός ερωτικός Καζανόβας ( ωραία εναλλαγή ) του Γιάννου Τριανταφύλλου , ο γλυκός εύστοχος Σείχης – Μπεννίνι του Κωνσταντίνου Μενούνου και φυσικά , η ξεχωριστής σημασίας παρουσία της Νίκης Γκουντούμη στη συνοδεία του πιάνο, δημιουργούν μια φευγάτη ατμόσφαιρα.
Χρειάστηκαν περισσότεροι από 4 μήνες προβών για το αποτέλεσμα που απολαύσαμε και σίγουρα θα ήταν περισσότεροι αν η ομάδα των Θεατρίνων Θεατές δεν είχε σταθερά μέλη (Λιβανός- Γκουντούμη- Μπεράτη- Τέγου- Μιρόν- Δρακoπούλου- Αθανασίου- Μενούνος- Μπέη) πέρα από τους συνδημιουργούς.
Γελάσαμε – διασκεδάσαμε συγκινηθήκαμε με μια πραγματικά αξιόλογη και ακριβή παραγωγή. Υπερπαραγωγή θα μπορούσε να πει κανείς!
Στα μαγικά σημεία της παράστασης, η έναρξη με τις πολλές εναλλαγές, και το καταπληκτικό τραγούδι για τους κλόουν. Οι σκηνές στο πλοίο, ο Βοκκάκιος ’70 κι ο μονόλογος του Fellini. Όλα τραγούδια της παράστασης και ιδιαίτερα αυτό της Σαρακίνας, τα τραγούδια της Divas , της Τζουλιέττας και το χορευτικό των κοριτσιών. Ο Καζανόβας με τα υπέροχα κοστούμια – σκηνή ξάφνιασμα. Το τριπλό finalle, κ.α.
Μια παράσταση- πρόταση όχι μόνο για την εικαστική – αισθητική τελειότητα και την σωστή γραφή του θέματος αλλά κυρίως για την πρωτοτυπία της μορφοποίησης της παράστασης, που μας ταξιδεύει στη μαγεία του παρελθόντος με εικόνες σημερινές αλλά κλεμμένες από το παρελθόν! Σαν ένα ταξίδι στο μυαλό του Fellini…
Περιμένουμε τη συνέχεια από την ομάδα και στη δεύτερη δεκαετία των δραστηριοτήτων της.
Πηγή:
