Σε ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, μια παρέα φίλων αποφάσισε να ιδρύσει ξανά τον Άρη Μαλεσιάδας -την τοπική ομάδα που βρισκόταν σε αδράνεια εδώ και μια δεκαετία- και να παίξει ποδόσφαιρο σε ένα γήπεδο που έχει μείνει ξεχασμένο στη δεκαετία του ΄90. Ήμασταν εκεί με μια κάμερα και ένα σημειωματάριο στο χέρι.
26 Δεκεμβρίου 2021. Μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Όλοι στην Αγγλία περιμένουν πώς και πώς τη διάσημη Boxing Day: τη μέρα που αφήνουν τα οικογενειακά τραπέζια για να πάνε στο γήπεδο με σκοπό να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. 3114 χιλιόμετρα μακριά, σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, όλοι είναι έτοιμοι για το μεγάλο ματς.
Η τοπική ομάδα, ο Άρης Μαλεσιάδας (που παρέμενε εδώ και μια δεκαετία σε αδράνεια και ανασυστήθηκε πριν από μερικούς μήνες ύστερα από πρωτοβουλία μίας παρέας φίλων), είναι έτοιμη να παίξει κόντρα σε έναν ερασιτεχνικό σύλλογο της περιοχής που ακούει στο όνομα Άρωμα Βαρετάδας. Τρόπαιο για τον νικητή δεν υπάρχει, παρά μόνο η αξία της συμμετοχής.
Η ώρα είναι περίπου 1 το μεσημέρι και ο καιρός θυμίζει πράγματι Αγγλία. Τα βουνά που περικυκλώνουν το γήπεδο είναι σκεπασμένα από τα σκοτεινιασμένα σύννεφα, ενώ το μόνο που ακούς είναι το κελάηδισμα των πουλιών – ένα σημάδι για τη βροχή που έρχεται. Στο γήπεδο έχουν αρχίσει να φτάνουν σιγά-σιγά οι πρώτοι ποδοσφαιριστές του Άρη για ένα τρεξιματάκι.
Έχουν περάσει, άλλωστε, τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά που πάτησαν το πόδι τους στο γήπεδο. Αλλά τοπικό είναι. Όλοι γνωρίζουμε πως δεν χρειάζεται και καμιά τρομερή προετοιμασία για να παίξεις.
Οι ηλικίες των ποδοσφαιριστών ποικίλουν: μπορείς να συναντήσεις από έφηβους που περιμένουν πώς και πώς να φορέσουν την κιτρινόμαυρη φανέλα, μέχρι σαραντάχρονους παλαίμαχους του συλλόγου που δεν ξεκινούν το ματς αν δεν κάνουν πρώτα ένα τσιγάρο για να πάρουν δύναμη.
Το χωμάτινο γήπεδο χωρίς γραμμές
Το γήπεδο είναι χωμάτινο αλλά η βροχή το ‘χει μαλακώσει, καθώς σε διαφορετική περίπτωση είναι λες και παίζεις πάνω σε τσιμέντο. Από την πλευρά που είναι στημένοι οι πάγκοι, το έδαφος είναι καταπράσινο. Αυτό συμβαίνει όχι εξαιτίας του χλοοτάπητα που είναι σπαρμένος αλλά επειδή χορτάρια φυτρώνουν μετά τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου και δεν ξεκολλούν με τίποτα – όσο και αν προσπαθείς να τα ξεριζώσεις.
Γραμμές φυσικά δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και όλοι έχουν συμφωνήσει πως η μπάλα θα βγαίνει πλάγιο μόνο όταν σκάει πάνω στα σύρματα. Ο αγώνας ξεκινά στις 14:30 και έξω από το γήπεδο έχει μαζευτεί πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, που παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες άφησε το κυριακάτικο τραπέζι για να δει μπάλα ζωντανά μετά από καιρό. Οι πιο πολλοί είναι γονείς, φίλοι ή συγγενείς των ποδοσφαιριστών.
Άλλοι έχουν φέρει μαζί τους ομπρέλα, άλλοι έχουν μείνει μέσα στο αμάξι και περιμένουν με ανυπομονησία να μπει ένα γκολ για να αρχίσουν να κορνάρουν. Υπάρχουν και μερικοί πιο τολμηροί που φορούν μόνο τις κουκούλες τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχει κι ένας οπαδός που τραβά τον αγώνα με το κινητό του: θέλει να το δει ο αδερφός του που ζει στην Αθήνα και δεν κατάφερε να ‘ρθει στο χωριό για να παίξει με την ομάδα επειδή δουλεύει.
Οι ντόπιοι αγαπούν την ομάδα τους. Ο Άρης Μαλεσιάδας αποτελεί μία από τις πιο ιστορικές ομάδες στην Αιτωλοακαρνανία, ενώ στις αρχές των 00s έφτασε μια ανάσα από τη συμμετοχή του στη Δ’ Εθνική. Ο σύλλογος, ωστόσο, όπως και χιλιάδες ακόμη σ’ όλη την Ελλάδα, μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, διαλύθηκε και δεν κατάφερε ποτέ ξανά να ορθοποδήσει.
Πριν από μερικούς μήνες, ωστόσο, μερικά παιδιά από το χωριό που δεν είχαν προλάβει να φορέσουν τη φανέλα της ομάδας όσο ήταν ακόμη ενεργή -παρά μόνο να τη δουν από την κερκίδα- αποφάσισαν να την επανιδρύσουν και να δώσουν μερικά φιλικά παιχνίδια με τα υπόλοιπα ερασιτεχνικά ποδοσφαιρικά σωματεία της περιοχής.
Η συμμετοχή της ντόπιας νεολαίας είναι μεγάλη. Αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν παίκτες που άφησαν τις οικογένειές τους και έφτασαν στο χωριό από την Αθήνα και την Πάτρα μόνο και μόνο για να παίξουν στην ομάδα.
Οι μπάλες που πέφτουν στα γύρω χωράφια
