Δεν είναι η πρώτη φορά, εδώ που τα λέμε, που δοκιμάζονται οι σχέσεις της Εκκλησίας με την Πολιτεία. Ακόμη και με συντηρητικές κυβερνήσεις, η παρουσία της «Δεξιάς του Κυρίου» στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν απέτρεψε εντάσεις ή ακόμη και την αμοιβαία καχυποψία.
Το καινούργιο στοιχείο, στην προκείμενη περίπτωση, είναι πως, τουλάχιστον από ένα τμήμα της αριστερής διανόησης, προσδίδεται ιδεολογικός χαρακτήρας, στη διαμάχη. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζεται, έστω, ως ένας άλλος θεσμός, με τις όποιες εξουσιαστικές σχέσεις εμπερικλείει, αλλά, περίπου, ως ένα αντίπαλο πολιτικό σχέδιο. Σε μια έξαρση, μάλιστα, της πολεμικής, λόγω του κλίματος, η συμπεριφορά της διοίκησης της Εκκλησίας χαρακτηρίζεται ως «παραθεσμική» ή και «παρακρατική»! Καλό θα είναι, αν μη τι άλλο, να έχουμε αίσθηση των ιστορικών αναλογιών, καθώς οι έννοιες αυτές είναι φορτισμένες, καθώς και νωπές οι μνήμες, σχετικά με το τι εστί και πως προσδιορίζεται το παρακράτος.
Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται ορισμένοι, αλλά, ευτυχώς, φαίνεται να έχει κατανοήσει πλήρως ο πρωθυπουργός, είναι πως, η Εκκλησία, πέρα από τη διοικητική-νομική της μορφή, αντιπροσωπεύει μια παράδοση, αλλά και μια στάση ζωής (ο «τρόπος του βίου», όπως λέγεται στη θεολογική γλώσσα), που υπερβαίνει τα όρια ενός θρησκευτικού δόγματος, καθιστώντας την στοιχείο της, όχι μόνο της ιστορικής διαδρομής του έθνους μας, αλλά και της καθημερινότητας των ανθρώπων, οργανικά συνυφασμένο με τις χαρές και τις λύπες τους. Υπ` αυτή την έννοια, η σχετική διάταξη του Συντάγματος, που αναγνωρίζει την ύπαρξη «επικρατούσας θρησκείας», της ορθόδοξης εννοείται, έχει διαπιστωτικό και μόνο χαρακτήρα, προσδίδοντας Συνταγματική περιωπή, σε μια κοινωνική πραγματικότητα, που δεν είναι «ουδετερόθρησκη». Εκείνο που, επίσης, δε φαίνεται να γίνεται αντιληπτό, είναι πως η Εκκλησία, «κουβαλώντας» όλο αυτό το ιστορικό φορτίο, συγκροτείται γύρω από ένα πλαίσιο δογματικών κανόνων, των οποίων η ρίζα βρίσκεται στις απαρχές γένεσης του Χριστιανισμού, στις Οικουμενικές Συνόδους της Νίκαιας και της Χαλκηδόνας, από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Απ` αυτή την άποψη, συνιστά «ιστορική παρεξήγηση», η προσπάθεια ερμηνείας του λόγου, που εκφέρει η Εκκλησία, με όρους της τρέχουσας συγκυρίας, πολύ περισσότερο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μπορεί ο λόγος της να εφάπτεται, κάποιες φορές, με τον τρέχοντα πολιτικό λόγο, ακόμη και της Αριστεράς, αλλά δεν ταυτίζεται, αφού έχει διαφορετική προέλευση και στόχους.
Πηγή:
