Πολιτική της γέφυρας

Πολιτική της γέφυρας

Οπως προκύπτει από τα όσα έχουν ήδη λεχθεί, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ήταν η κυρίαρχη προσωπικότητα, που «σφράγισε», με το δυναμισμό και τις αντιλήψεις του, την πορεία της συντηρητικής παράταξης, μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της.

Ηταν εκείνος που επέβαλε, παρά το κεντρώο παρελθόν του, τη δική του υπερσυντηρητική ατζέντα, στη ΝΔ, πριν ακόμη αναλάβει την αρχηγία, μετά την απώλεια της εξουσίας, υπονομεύοντας το νικητή της πρώτης (1980) εσωκομματικής αναμέτρησης. Παρ` ότι σε όλη τη διάρκεια της οκταετούς διακυβέρνησης της ΕΡΕ (1956-63), κατείχε τη νευραλγική θέση του υπουργού Εξωτερικών, απ` όπου, όπως ήδη αναφέραμε, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίλυση του Κυπριακού, με τις γνωστές Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959), δε διαδραμάτισε, ειδικά μετά την απώλεια της εξουσίας από την ΕΡΕ και την εκούσια «εξορία» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάποιον ιδιαίτερο ρόλο, που να τον αναδεικνύει σε διακριτό πόλο.

Στην τελευταία, πάντως, μόλις 20ήμερης διάρκειας, κυβέρνηση, πριν την κατάλυση της δημοκρατίας, υπό τον ευπατρίδη και διανοούμενο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, συμμετείχε από την, μάλλον ήσσονος σημασίας θέση, του υπουργού Γεωργίας.

Το «άστρο» του, που τον ανέδειξε και σε πόλο έκφρασης της σκληροπυρηνικής δεξιάς, στην περίοδο της χούντας, όταν προώθησε τη γνωστή ως «πολιτική της γέφυρας», προς τους πραξικοπηματίες, με το σκεπτικό ότι μόνο μέσα από τη διατήρηση ανοικτών διαύλων επικοινωνίας, με τους επιβήτορες της εξουσίας, θα ήταν δυνατή η μετάβαση στη δημοκρατία. Μια θέση που, σε μια πρώτη φάση, φάνηκε να ενστερνίζεται και ένα τμήμα της Δεξιάς παράταξης, σε κάποιο δε βαθμό και ο ίδιος ο Καραμανλής, αλλά εγκαταλείφθηκε όταν, ιδιαίτερα μετά το 1969, κατέστη εμφανές πως οι δικτάτορες δεν είχαν καμιά πρόθεση να εγκαταλείψουν την εξουσία, ούτε φυσικά να τη μοιραστούν με τον παλιό πολιτικό κόσμο.

Παρά ταύτα ο εκ Μετσόβου πολιτικός, επέμεινε σ` αυτή την «γεφυροποιό» πολιτική του, αν και θα πρέπει, χάριν και της υστεροφημίας του ανδρός, να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπήρξε καμία προσωπική ιδιοτέλεια, αφού σε καμιά φάση δεν τέθηκε ζήτημα οποιασδήποτε μορφής συνεργασία ή σύμπλευση με το χουντικό καθεστώς. Αντίθετα, διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο, στο γνωστό ως «Κίνημα του Ναυτικού», λειτουργώντας ως άτυπος μεσάζοντας, ανάμεσα στον «αυτοεξόριστο» Κωνσταντίνο Καραμανλή και τους επίδοξους κινηματίες-αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού. Γι` αυτή τη συμμετοχή του, συνελήφθη και κρατήθηκε για ένα διάστημα, στις φυλακές «Αβέρωφ».

Παρά ταύτα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη της προδικτατορικής ΕΡΕ (Κανελλόπουλος, Ράλλης, Παπαληγούρας) που επέμειναν μέχρι τέλους στην αδιάλλακτη αντίθεση τους, προς το δικτατορικό καθεστώς και, κατά συνεπαγωγή, την επιχειρούμενη ψευδεπίγραφη, δήθεν «φιλελευθεροποίηση», επιμένοντας σε «καθαρές λύσεις», ο Ευάγγελος Αβέρωφ ήταν, ίσως, ο μόνος από την ηγετική πυραμίδα της προδικτατορικής Δεξιάς, που έδειχνε θετικά διακείμενος προς το «πείραμα Μαρκεζίνη».

Η ανάθεση, μετά τη Μεταπολίτευση, του νευραλγικού υπουργείου Εθνικής Αμυνας, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», που το διατήρησε μέχρι την πτώση της ΝΔ, τον Οκτώβριο του 1981, αποτέλεσε αναγνώριση των αδιαμφισβήτητων ικανοτήτων του Ηπειρώτη πολιτικού, αλλά και της δυνατότητας ευελιξίας, ειδικά ως προς τη διαχείριση του Σώματος των Αξιωματικών, από το οποίο προήλθαν οι πραξικοπηματίες. Φαίνεται δε πως, πέρα από υπερβολές ή μυθοπλασίες, απαιτήθηκαν λεπτοί χειρισμοί για τη διαχείριση αυτής της δύσκολης ισορροπίας.

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/351195-Politike-tes-gephyras ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...