Προσπάθεια αγιοποίησης

Προσπάθεια αγιοποίησης

Στην κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή καταφεύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την τεράστια πίεση, που δέχεται από τα δεξιά του, από την άτυπη φράξια του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.

Κατανοητή η κίνηση, που καθιστά εκ των πραγμάτων επίκαιρες τις παρακαταθήκες του ιδρυτή της ΝΔ. Πριν όμως απ` αυτό, καλό θα είναι να τοποθετηθεί και η περίπτωση του, αδιαμφισβήτητου, ηγέτη της συντηρητικής παράταξης, στις πραγματικές της διαστάσεις, ως ιστορικού μεγέθους ή «ιστορικής κατηγορίας», για να θυμηθούμε μια ανάλογη διατύπωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, για την περίπτωση του άλλου μεγάλου πρωταγωνιστή της Μεταπολίτευσης, του Ανδρέα Παπανδρέου.

Είδαμε και πάλι, με αφορμή μια άλλη επέτειο, που αφορά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την πρώτη ανάληψη της πρωθυπουργίας, μετά το θάνατο του στρατάρχη Παπάγου, τον Οκτώβριο του 1955, να εκδηλώνεται αυτή η προσπάθεια αγιοποίησης, ακόμη και γι` αυτή την, τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, περίοδο της πρώτης πρωθυπουργίας του (1955-63) και μάλιστα από χώρους, που είχαν αντιταχθεί στις αυταρχικές πρακτικές εκείνες των κυβερνήσεων και είχαν συνταχθεί με τις δυνάμεις του Κέντρου και τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου, κατά την περίοδο του Α` Ανένδοτου Αγώνα (1961-63. Ας είναι. Αλλοι καιροί, άλλα  ήθη θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος.

Πλην όμως, το αδιάλειπτο χρέος προς την Ιστορική Αλήθεια, επιβάλει την αποκατάσταση των πραγμάτων, ώστε, σε τελευταία ανάλυση, να αποτυπωθεί πληρέστερα και αυθεντικότερα, η δεύτερη περίοδος της πολιτικής του διαδρομής, από το 1974 και μετά. Είναι ενδεικτικό της προσπάθειας αλλοίωσης, των πραγματικών γεγονότων, ώστε αυτά να προσαρμοστούν στις ανάγκες της αγιογραφικής «επανάγνωσης» της Ιστορίας, ότι αποσιωπάται, παρά την επετειακή του «επικαιρότητα» το γεγονός ότι ο Σερραίος πολιτικός, ανήλθε στο πρωθυπουργικό αξίωμα, χάρη στην απροκάλυπτη εύνοια του Θρόνου, με έντεχνη ερμηνεία της ασαφούς ή αμφίσημης διατύπωσης, της σχετικής Συνταγματικής διάταξης, στο τότε ισχύον Σύνταγμα. Τα όσα συνέβησαν, πολλά χρόνια αργότερα, η ρήξη δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, του τότε πρωθυπουργού με το Στέμμα, δεν αναιρούν , ούτε συμψηφίζουν την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα.

Αλλωστε, όπως προκύπτει από νεότερες ιστορικές καταγραφές, ο τότε βασιλιάς θεώρησε ακόμη και ως «πράξη αχαριστίας, τη διαφωνία του τότε πρωθυπουργού, υπονοώντας ακριβώς την εύνοια που είχε επιδείξει προς το πρόσωπο του, αναθέτοντας του την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, τον Οκτώβριο του 1955, παρ` ότι βρισκόταν χαμηλά στην ιεραρχία του Υπουργικού Συμβουλίου και, σαφώς, την πρωτοκαθεδρία είχαν, αν μη τι άλλο, οι δύο αντιπρόεδροι της κυβέρνησης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Στέφανος Στεφανόπουλος. Το ότι η, επαναλαμβάνουμε, αμφίσημη διατύπωση της σχετικής Συνταγματικής διάταξης,  παρείχε στον Ανώτατο Αρχοντα, τη σχετική ευχέρεια, δεν αναιρεί-κάθε άλλο-τη σημασία του γεγονότος.

Υπενθυμίζουμε δε-και για τους παλιούς αναγνώστες της ΑΥΡΙΑΝΗΣ-πως έχουν παρουσιαστεί-και από τον ιδρυτή του ομίλου Γιώργο Κουρή-ντοκουμέντα που συνδέουν αυτή την ανάθεση της πρωθυπουργίας-που προκάλεσε έκπληξη αν μη τι άλλο-με τη σπουδή του εγχώριου κατεστημένου, αλλά και του διεθνούς παράγοντα, για την ταχύτερη επίλυση του Κυπριακού. Βεβαίως, έχουν υπάρξει οργίλες διαψεύσεις, από την πλευρά των υποστηρικτών του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, αποτελεί όμως γεγονός ότι ακολούθησε, τρία μόλις χρόνια μετά, η περίφημη Συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου, οι συνέπειες της οποίας, μέχρι και σήμερα, δε φαίνεται να έχουν δικαιώσει την «ευτυχία» που ένιωσε ο τότε πρωθυπουργός.

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/344195-Prospatheia-agiopoieses ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...