Αναρωτιόμαστε τι είδους ομαδική αυθυποβολή είναι αυτή, που μας κάνει «να χάνουμε το δάσος» και να μη βλέπουμε το πραγματικό πρόβλημα, γι` αυτή την αστική δημοκρατία, που αποτελεί το κοινό σημείο αναφοράς.
Να μη γίνεται κατανοητό, δηλαδή, για να γίνουμε συγκεκριμένοι, πως η πραξικοπηματική ανατροπή ενός εκλεγμένου προέδρου, συνιστά πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία, από τις απόψεις του ή την πολιτική του. Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το θεσμικό της σύστημα, περιέχει τέτοιες ασφαλιστικές δικλείδες, που εκ των πραγμάτων θέτουν περιορισμούς στην εξουσία οποιουδήποτε προέδρου, ίσως και πέραν του αναγκαίου. Το να τίθεται, όμως, ζήτημα καθαίρεσης του, πριν καν αναλάβει τα καθήκοντα του, αποκαλύπτει μια μεθόδευση, κυρίως όμως αναδεικνύει την ύπαρξη αντίρροπων δυνάμεων που, δρώντας από το παρασκήνιο, επιχειρούν να ελέγξουν τις εξελίξεις, αδιαφορώντας για την πρόσφατα εκδηλωμένη ετυμηγορία του αμερικανικού λαού. Δεν υπάρχει δε καμιά ομοιότητα, ούτε με την πρόσφατη περίπτωση του Μπιλ Κλίντον ή την παλαιότερη, του Ρίτσαρντ Νίξον, που κατέληξε και σε καθαίρεση, αφού, όμως, προέκυψαν και, εν συνεχεία τεκμηριώθηκαν, συγκεκριμένες παράνομες πράξεις, του προέδρου. Δε θυμόμαστε να έχει τεθεί θέμα καθαίρεσης, πριν προκύψουν οι επιλήψιμες συμπεριφορές. Το αντίθετο, δηλαδή, με ότι συμβαίνει με το νυν πρόεδρο, όπου, μια απίθανη συγχορδία δημοσιευμάτων και σχολίων, έθετε ζήτημα καθαίρεσης, πριν την ορκωμοσία! Θυμηθείτε λίγο: Στην αρχή, αμφισβητήθηκε η ψυχική ισορροπία του, από «εμπειρικούς ψυχιάτρους». Όταν αυτό δεν ευδοκίμησε, επιχειρήθηκε να θεμελιωθεί αδίκημα «εσχάτης προδοσίας», με βάση τη δήθεν «πώληση» κρατικών μυστικών, στην Ρωσία! Αλλά και αυτή η κατηγορία «αποσύρθηκε», όταν αποκαλύφθηκε ότι υπάρχουν απομαγνητοφωνημένα πρακτικά, που διαψεύδουν τους σχετικούς ισχυρισμούς. Απτόητοι, ωστόσο, οι «κατασκευαστές», αναζητούν «παράπλευρη οδό», μέσω της δήθεν εμπλοκής της Ρωσίας, στον προεκλογικό αγώνα. Βέβαια, ακόμη κι έτσι, επειδή στο δυτικό, τουλάχιστον, σύστημα δικαίου, δε νοείται συλλογική ευθύνη, δεν αρκεί, δηλαδή, η πιθανή «ενοχοποίηση» του πρώην συμβούλου, του Αμερικανού προέδρου.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την αρχική παρατήρηση: Ότι, σε αντίθεση με τα ιστορικά προηγούμενα, των οποίων γίνεται επίκληση, εδώ έχει «αποφασιστεί» η καθαίρεση και αναζητείται το «αδίκημα» που θα τη στηρίξει. Όπως το έλεγε ο Γούντι Άλεν: «Έχω μια απάντηση, μου βρίσκετε την ερώτηση;». Είναι προφανές ότι όλα αυτά παραπέμπουν σ` έναν οργανωμένο «πόλεμο συμφερόντων», που απειλεί τη βάση της δημοκρατίας…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
Πηγή: http://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/284965-Problema-demokratias ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
