”ΣΟΚ” του Γιώργου Σκούρτη από τους Θεατρίνων Θεατές – Επίσημη πρεμιέρα – Studio Κυψέλης

Η φετινή επιλογή του Γιώργου Λιβανού για τους Θεατρίνων Θεατές και το υπέροχο «Studio Κυψέλης» ξαναφέρνει στην επικαιρότητα με παράσταση στην Αθήνα μετά από δέκα χρόνια απουσίας, έναν από τους σημαντικότερους νεοέλληνες συγγραφείς , το Γιώργο Σκούρτη. Το γεγονός αποκτά ξεχωριστή σημασία για δύο λόγους. Πρώτα γιατί είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της σπονδυλωτής τριλογίας ” Κομμάτια και θρύψαλα” , που τα δύο πρώτα της μέρη παρουσιάστηκαν όπως είναι γνωστό στο Θέατρο Τέχνης και στο Κ.Θ.Β.Ε. αντίστοιχα και δεύτερον και ίσως σημαντικότερο γιατί αποτελεί το κύκνειο άσμα του σπουδαίου αυτού νεορεαλιστή, που ολοκληρώθηκε με τελευταίες πινελιές συγγραφικά  εν μέσω προβών κι ανέβηκε λίγες μέρες πριν ο Σκούρτης ταξιδέψει για ένα κόσμο με περισσότερο φως, όμοιο με αυτό που άφηνε σαν γλυκόπικρη αχτίδα να φανεί μέσα από τα έργα του.

Οι Θεατρίνων Θεατές καταφέρνουν με αυτό τους το τόλμημα το απόλυτο γκολ στο τέρμα της θεατρικής παρακολούθησης. Μια σημαντική παράσταση – πρόταση που συμπυκνώνει και παρουσιάζει θαρρείς όλη την αγωνία του Σκούρτη για το αύριο του σύγχρονου ανθρώπου που επιβιώνει πνιγμένος στα αδιέξοδα και τις απογοητεύσεις, τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές και τρέχει ένα μαραθώνιο απέλπιδο χωρίς προοπτική αίσιας κατάληξης ή νίκης αλλά με μια βεβαιότητα το τέλος που μας περιμένει με απόλυτη σιγουριά. Και η ελπίδα που μαεστρικά τονίζεται από το Λιβανό, είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς. Μήπως και καταφέρουμε και ξεφύγουμε. Μήπως καταφέρουμε και ζήσουμε εμείς ή έστω τα παιδιά μας σε ένα καλύτερο κόσμο. Μήπως δραπετεύσουμε. 

Όχι ο Σκούρτης με τη σκληροπυρηνική γραφή και την κοφτερή γλώσσα , με τις ποιητικές αναφορές και την αβυσσαλέα απεικόνιση δεν προτείνει λύσεις. Μας θέτει όμως μπροστά σε ένα γιγάντιο καθρέφτη των σύγχρονων αδιεξόδων. Κι αυτό που φαντάζει στο μυαλό μας παραμορφωτικό είναι η ίδια η καθημερινότητα που εμείς και μόνο μπορούμε να την αλλάξουμε. Αν θελήσουμε.

Ο Σκούρτης παραδίδει ένα σπουδαίο κείμενο της ταυτότητας του σύγχρονου πολίτη και ο σκηνοθέτης με την πειθαρχημένη ομάδα του φτιάχνει μια σπουδαιότερη παράσταση.

Ο Γιώργος Λιβανός, ικανός και ευφυής ερευνητής και πρωτοπόρος στήνει μια από τις καλύτερες του παραστάσεις, με ένα έργο που αφορά και αγγίζει τον παλμό του νεοέλληνα. Αποκλείεται να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους ήρωες ή έστω τις τοποθετήσεις του. Γιατί το έργο είναι αυτό που μαρτυρά ο τίτλος. Ένα ΣΟΚ για τους καθησυχασμένους. Με ένα συγγραφέα που κουβαλάει τη δική του αλήθεια και μας την παρουσιάζει ωμή, οι Θεατρίνων Θεατές δημιουργούν μια ελεγεία για τον άνθρωπο, τη μοναξιά, την αγάπη, την πίστη , την προσπάθεια επικοινωνίας, τη λύτρωση, τη ζωή την ίδια. Και καταφέρνει αν φωτίσει σωστά με ρυθμό και ειλικρίνεια κάθε κρυμμένη πτυχή του κειμένου. 

Σπάνια στις μέρες μας ομάδα παρουσιάζει τόσο αξιόλογα και επί το πλείστον πρωτοπαρουσιαζόμενα έργα από το ελληνικό ή το διεθνές ρεπερτόριο, όσο οι Θεατρίνων Θεατές, που τα δώδεκα χρόνια που υπάρχουν μας εκπλήσσουν με τα διαμάντια που βρίσκουν και μας προσφέρουν. Επιλογές και παραστάσεις ισότιμες Κρατικού Θεάτρου. Γιατί πέρα από το δεδομένο παραστασιακό αποτέλεσμα η ομάδα κάνει πολυπληθείς παραστάσεις, με προσεγμένη σκευή με υπέροχη μουσική και χορογραφίες και κυρίως με ολοκληρωμένη θεατρικά άποψη, που δεν προσβάλλει ούτε το συγγραφέα ούτε το κοινό. Για παράδειγμα το περσινό τους Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε, που έσκισε και ήταν το καλύτερο και πιο πλήρες ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα.

Τώρα με το Σκούρτη περνούν στον ποιητικό ρεαλισμό με ένα σπονδυλωτό σε τρία μέρη. Ο συγγραφέας επαναφέρει θεατρικά ένα αγαπητό θεατρικό είδος που ως το ’90 έλαμπε σε σημαντικά σχήματα ( Ριάλδη- Τέχνης- Παπαγεωργίου – Ποταμίτη κλπ ) . Ένα έργο για τη ζωή στις μεγαλουπόλεις χωρισμένο σε τρία μέρη. Το πρώτο οι Κάτω είναι ιστορίες της καθημερινότητας απλών ανθρώπων που το βιοποριστικό τους πνίγει. Το δεύτερο οι Πάνω είναι ιστορίες που αφορούν τα αδιέξοδα εύπορων ανθρώπων που πνίγονται από την αδυναμία επικοινωνίας. Όλοι μαζί καταλήγουν στο τρίτο μέρος σε ένα party λυτρωτικό χιουμοριστικό και απόκοσμο.   Οι Θεατρίνων Θεατές  στήνουν όπως πολύ σωστά εφευρίσκει τον τίτλο ο Λιβανός ένα road theater play, με ήρωες που περπατούν, ρολάρουν  ή τρέχουν στους κακοτράχαλους δρόμους της καθημερινότητας. Άμεσο καυστικό και καταιγιστικό με χιούμορ και πίκρα ακριβώς στη δοσολογία που μας τα προσφέρει η ζωή.

Σύμμαχοι του οι παλιοί υπέροχοι γνώριμοι της ομάδας. Και πρώτα πρώτα οι ηθοποιοί. Η Καίτη Ιμπροχώρη κουβαλά επί σκηνής την υπέροχη στόφα της μεγάλης θεατρίνας , μια λυρική ευαισθησία που είναι συγκινητικά εμφανής στη μελαγχολική Γαλλίδα με τη βαλίτσα που περιφέρεται ενώ μεταμορφώνεται  εντυπωσιακά σε υστερική στη Γυναίκα από το ζευγάρι  που πάσχει από την έλλειψη επικοινωνίας και ζει εγκλωβισμένο από τις απειλές της Μεγαλούπολης. Τι εξαίσιο κομμάτι και τι σπουδαίος παρτενέρ της Ιμπροχώρη ο Μάνος Χατζηγεωργίου τόσο εδώ όσο και στο σκληρό πότη – πατέρα. Εκπληκτικός καρατερίστας! 

Ιδανικός πρωταγωνιστής ο Γιάννης Τσιώμου, παλιός μας γνώριμος, δίνει ένα ακόμα για ρεσιτάλ ερμηνείας με την ευκολία που αγγίζει τους ρόλους και τους εξελίσσει ( τι υπέροχες διαφοροποιήσεις ) με κορυφαίες του στιγμές τον Συγγραφέα που πίνει και τον  Χάρο. Άξια παρτενέρ του στην εντυπωσιακή σκηνή της μέθης η πανέμορφη Σόνια Κωτίδου, που παρουσιάζει μια άρτια εκδοχή μιας πόρνης- ναρκομανούς . Το ίδιο καλή σε όλα τα κομμάτια της ενώ ο συμπαίκτης της Νίκος Χαλατζίδης, στην καλύτερη του ως τώρα στιγμή , δένει τόσο με τους καθημερινούς πιεσμένους αδιέξοδους ήρωες του Σκούρτη και σκιαγραφεί με ευστροφία το νεαρό βιολονίστα και τον εραστή στη δυσκολότερη  τεχνικά σκηνή του έργου την ερωτική. Η Σοφία Μπεράτη μας εκπλήσσει ακόμα μια φορά με την ερμηνευτική της γκάμα, έξοχη φοιτήτρια, στοϊκή μητέρα και αστεία κυρία στο μασάζ ενώ το κόντρα ρε στο τραγούδι με το οποίο κλείνει το έργο αποδεικνύει πόσο καλοδουλεμένη φωνή έχει.  Η Όλγα Πρωτονοταρίου είναι η μόνη που κάθετα περνά τον ίδιο ρόλο στο έργο. Η Πόπη της έχει την αληθοφάνεια  της στερημένης ερωτικά γυναίκας και το χιούμορ της υστερίας αυτής που διεκδικεί ερωτικά και περιμένει απέλπιδα. Πολύ καλή! Η πνιγμένη στα αδιέξοδα κόρη της Μαρίας Φλωράτου έχει αλήθεια και σαφήνεια και σε αυτό βοηθά και το φωνητικό της τέμπο. 

 Άφησα τελευταίο το νεαρό Αντρέα Ζαχαριάδη για να τονίσω αφενός πόσο μου άρεσε και  πέρυσι και φέτος και αφετέρου γιατί μέσω του ήρωα που υποδύεται του Νίκου,  εκφράζονται πολλές αλήθειες της  ωμότητας των Εξαρχείων του Σκούρτη, τα moti της παράστασης , που απαιτούν συνειδητότητα και συναισθηματική ευλυγισία. Υποσχόμενος!

Η συμβολή της Νίκης Γκουντούμη μοναδική αφού κάθε χρόνο  καταφέρνει να μας παρασύρει στα μελωδικά έντονα ή επιθετικά μονοπάτια που ( φέτος )  ο Σκούρτης διάλεξε να παρουσιάσει.  Αναρωτιέσαι μετά την παράσταση πόσα όργανα άκουσες…  Το εξής ένα! Το πιάνο. 

Υπέροχα τα τραγούδια και οι μελωδίες του Σάκη Τσιλίκη, δένουν εκπληκτικά με τους στίχους του Σκούρτη, με κορυφαίο το τραγούδι του φινάλε που ομολογώ με συγκίνησε.

Ανέκαθεν ήμουν όπως και η ίδια ξέρει fun δουλειάς της Δέσποινας Βολίδη που για ακόμα μια φορά θαυματοποιεί. Ξεχνάς ότι είσαι σε ένα μικρό pocket theater  για τί τα σκηνικά της είναι πραγματικά εντυπωσιακά και εγκλωβίζουν θαυμάσια το μικρόκοσμο που ο Σκούρτης περιγράφει – έξοχο εύρημα τόσο τα graffiti όσο και οι κόκκινες σκάλες,  τα ξαφνιάσματα της υπέροχα ( το β΄μέρος με το αρχοντικό σπίτι) ενώ το εντυπωσιακό party οπτικά σου δίνει την εντύπωση ότι μπήκες σε underground club της Νέας Υόρκης, Σε αυτό συνηγορούν οι έξοχοι φωτισμοί του Λιβανού και τα υπέροχα λευκά κοστούμια της! ( Προσέξτε το κοστούμι της Καίτης Ιμπροχώρη- μοναδικό! ) όσο και οι έντεχνες,  καθαρές χορογραφίες του Σίμωνα Πάτροκλου που για ακόμα μια φορά κάνει θαύματα σε μια σκηνή 5Χ5! 

Με χαρά έμαθα ότι ο ατζέντης του Γιώργου στο Λονδίνο, έχοντας δει την παράσταση, ζήτησε να συμπεριλάβει το έργο σε αυτά που θα διαθέτει ανά τον κόσμο. Μια αίσια λήξη για το κορυφαίο έργο ενός μεγάλου συγγραφέα που οι Θεατρίνων Θεατές πρώτοι και πάλι  μας παρουσίασαν.