Την επόμενη μέρα αναρωτιέσαι ένα γιατί, κι ας ξέρεις την απάντηση

Την επόμενη μέρα αναρωτιέσαι ένα γιατί, κι ας ξέρεις την απάντηση
Αναφέρομαι στον αριθμό αυτοχείρων που όσο πάει και αυξάνεται στην Ελλάδα. Κι όπως κι ο λαιμός μου, έτσι και τα χέρια μου έχουν έναν “κόμπο” που τα δυσκολεύει να “προφέρουν” τις λέξεις -αλλά θέλουν.

Θέλω να θίξω αυτό το “γιατί” που δύσκολα απαντάται. “Αυτοκτόνησε νεαρός στο Χ μέρος, λόγω οικονομικών προβλημάτων”. Αυτή είναι η αληθινή απάντηση του “γιατί”; Εγώ ξέρω ότι οι άνθρωποι -και κυρίως οι νέοι- προσπαθούν, παλεύουν, ελπίζουν. Και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα, δεν είναι τα οικονομικά που οδηγούν έναν άνθρωπο στο να βάλει τέλος στη ζωή του.

Είναι τα χαράτσια που του βάζουν στην ΕΛΠΙΔΑ.

Το μέλλον που στερούν από νέους, γέρους, μωρά κι αγέννητα παιδιά.

Η αξιοπρέπεια που μας κλέβουν, ολοένα και περισσότερο.

Και δυστυχώς το κάνουν επαγγελματικά. Τόσο επαγγελματικά, που οδηγείσαι στην αυτοκτονία κι οι ευθύνες του θανάτου σου πέφτουν σε ‘σένα -και μόνο. Αλλά απ’την άλλη, σε ποιον να προσάψεις ευθύνες; Στις τράπεζες; Στο κράτος; Στη Γερμανία; Αυτά δεν είναι πρόσωπα. Ή μήπως στους γονείς σου και τους πολιτικούς του τότε -και τις πελατειακές τους σχέσεις;

Στο τέλος της ημέρας όμως το μόνο που μένει είναι ο πόνος. Έχασες το παιδί σου ή τον γονιό σου. Και ο πόνος δεν σε αφήνει να σκεφτείς -και ίσως να μην θέλεις κιόλας…

*Το κείμενο μου δεν είχε σκοπό να προσβάλει κανέναν. Ήταν απλά κάποιες σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ.*

ΝΕΩΝ ΑΠΟΨΕΙΣ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...