Όμως στη σύγχρονη πραγματικότητα, με εξόχως παράλογη , ίσως και διαβολική παρερμηνεία, η έννοια Κράτος μεταβλήθηκε σε κάτι το χυδαίο, το εγκληματικό, το απόμακρο.
Επειδή με τη στενή έννοια είναι αδύνατη η πραγματοποίηση του σκοπού του, το σύνολο αυτών των εξουσιών που το Κράτος ασκεί, προικίζει και άλλους φορείς να το συμπληρώσουν , να το επικουρήσουν στη επιτέλεση αυτού.
Έτσι τα Α.Ε.Ι ασκούν εκπαιδευτικό έργο, ο Ο.Σ.Ε πραγματοποιεί τις μετακινήσεις ανθρώπων και εμπορευμάτων, τα ΕΛ.ΤΑ την διακίνηση της αλληλογραφίας, τα ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ αναλαμβάνουν την νοσηλεία και θεραπεία των ασθενών κλπ.
Είναι πολύ χρήσιμο να αναζητηθούν τα αίτια που ο κάθε φορέας και τα φυσικά πρόσωπα αρνούνται να αποδεχθούν τη βασική τους υποχρέωση, την ευθύνη δηλαδή από αυτή καθ εαυτή τη θέση τους και όσα απορρέουν από αυτήν.
Ακούγεται λοιπόν κακόηχο να διαμαρτύρονται οι δικαστικοί λειτουργοί στρεφόμενοι εναντίον του Κράτους, όταν οι ίδιοι είναι που ασκούν μια βασική εξουσία αυτού, την δικαστική.
Εϊναι οξύμωρο να αποστασιοποιούνται από τη Κρατική εξουσία, συνεπώς και από τον ίδιο τους τον εαυτό, οι Νοσοκομειακοί γιατροί, οι Καθηγητές Πανεπιστημίου, οι προύχοντες γενικά της κοινωνίας.
Το καταπληκτικό της ιστορίας είναι ότι και οι ίδιοι οι βουλευτές και οι υπουργοί συστήνουν –με μοναδική θρασύτητα- τι πρέπει το Κράτος να πράξει-δίκην μυστικοσυμβούλων η θλιβερών μόνιμων συνδικαλιστών.
Την ίδια τακτική εφαρμόζουν εργοδότες, βιομήχανοι, ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε , εφοπλιστές, που δεν θα τους ενοχλούσε να εξαφανισθούν οι άποροι, οι άνεργοι, οι ηλικιωμένοι μαζί με τα πενιχρά εισοδήματά τους για να ευημερήσουν ακόμη περισσότερο αυτοί.
Μήπως πρέπει κάποτε να νοιώσουμε ότι είμαστε κομμάτι του Κράτους μας, να το σεβαστούμε, να αποκαταστησουμε τη σχέση μας με αυτό ,ελέγχοντας παράλληλα τους κρατικούς λειτουργούς , η τιμωρία των οποίων να είναι εξασφαλισμένη θεσμικά;
