Ο Αγάθωνας είπε στην εκπομπή του Θέμη Γεωργαντά πως θα πέταγε το ραδιόφωνο αν άκουγε την Μαριώ, ή πως αν είχε δισκογραφική εταιρεία δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Νταλάρα.
Βέβαια ούτε η Μαριώ, ούτε ο Γιώργος Νταλάρας απαντούν στον Αγάθωνα και στις προκλήσεις του. Δεν πέφτουν στην παγίδα, ανοίγοντας έναν πόλεμο, που αφορμή είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού. Γιατί αν δεν ήταν η Eurovision, ίσως δεν θα μαθαίναμε ποτέ τις απόψεις του, για τους δυο συναδέλφους του.
Αλλά από την άλλη, ζούμε μια κατάσταση, “δώσε μου βήμα να πω αυτά που δεν έχω πει για χρόνια”.
Ούτε το ρεμπέτικο θα χάσει, ούτε η Eurovision, δεν έχουν την ανάγκη κανενός. Πάνω στα βήματα του Βαμβακάρη και του Παπαϊωάννου πάτησαν κάποιο, και συνεχίζουν την παράδοση- αν και δεν θυμάμαι να έχουν βγάλει κάποιο διαχρονικό τραγούδι-. Νοσταλγοί της παράδοσης είναι και του καλού ελληνικού τραγουδιού και με την επανεκτέλεση επιβιώνουν.
Από την άλλη, ούτε λανσάρουμε το δήθεν ρεμπέτικο με σύγχρονα ακούσματα σε έναν διαγωνισμό, αφού ένα και μόνο πρόσωπο δεν είναι αρκετό για να υπηρετήσει το ρεμπέτικο, αν από μόνο του το τραγούδι δεν πατά στις νότες αυτού που αποκαλούμε ρεμπέτικο.Και νομίζουμε πως συνετά κάνουν και ο Νταλάρας και η Μαριώ και δεν απαντούν στον Αγάθωνα Ιακωβίδη. Ειδικά ο πρώτος, έχει απαντήσει με την καριέρα του, την διαδρομή του στο τραγούδι και φυσικά την αποδοχή του κόσμου, που είναι η μεγαλύτερη καταξίωση για έναν καλλιτέχνη.
Και στο κάτω κάτω, ας αφήσουμε την λάσπη για άλλους χώρους που την δέχονται, όπως είναι η πολιτική. Το τραγούδι είναι διασκέδαση, είναι ζωή, είναι αναμνήσεις. Και ο καθείς πορεύεται εφ’ω ετάχθη. Αν κάποιο τώρα θέλουν να μετατρέψουν έναν διαγωνισμό, μια γιορτή σε πεδίο ύβρεων, ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτούν την επόμενη φορά που θα μιλήσουν. Και αν η απειρία στα μέσα ενημέρωσης είναι μια καλή δικαιολογία για να λες ό,τι θες, υπάρχει και απάντηση: μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου, μετά ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…
www.tralala.gr
