Η ιστορία της Φυτοθεραπείας είναι στη ουσία ταυτόσημη με την ιστορία της Φαρμακευτικής, τουλάχιστον μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Η Φυτοθεραπεία, μετά από μια σύντομη πορεία παρακμής 20-30 χρόνων (τα χρόνια της “χημικής επανάστασης” στη ιατρική, δηλαδή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τα τέλη του ’60), επαναχρησιμοποιείται όλο και περισσότερο και επαναπροσδιορίζεται η επιστημονική της αξία με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες και κλινικές εμπειρίες.
Η Χημική ιατρική, ξεκίνησε (και συνεχίζει) απομονώνοντας τα δραστικά μόρια των φυτών για να καταλήξει να τα παράγει τεχνικώς στο εργαστήριο. Ποτέ όμως δεν κατόρθωσε να μιμηθεί ακριβώς τη φύση. (π.χ. το ‘σκορβούτο’ ποτέ δεν θεραπεύτηκε με συνθετική βιταμίνη C αλλά με την φυσική της μορφή που βρίσκεται στα φρούτα και τα λαχανικά). Τώρα που ο αρχικός ενθουσιασμός της χημείας, του “μαγικού χαπιού” των δεκαετιών ’45-’65 έχει υποχωρήσει, αναγκάζει όλο και περισσότερους επιστήμονες να στραφούν προς αναζήτηση φυσικών λύσεων που ταιριάζουν στην ανθρώπινη φύση μας.
Η Φυτοθεραπεία μπορεί να συνεισφέρει στον πάσχοντα οργανισμό σε διάφορα επίπεδα, ενεργώντας είτε συμπτωματικά είτε βαθύτερα και αιτιολογικά. Μπορεί να ανακουφίσει σε οξείες καταστάσεις με τρόπο άμεσο, ήπιο και ασφαλή. Μπορεί να βελτιώσει συμπτώματα σε χρόνιες ασθένειες μέσω μηχανισμών αποτοξίνωσης και ανακούφισης οργάνων και ιστών. Μπορεί να συμβάλει στην εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού (λειτουργικές παθήσεις), τονώνοντας, εξισορροπώντας, διεγείροντας το ανοσοποιητικό σύστημα κλπ.
Η Φυτοθεραπεία χρησιμοποιείται είτε συμπληρωματικά με άλλη φυσική ιατρική μέθοδο (Ομοιοπαθητική, Βελονισμό κλπ) ή και με τη συμβατική “χημική” ιατρική, είτε εναλλακτικά από μόνη της.
Τα φυτικά φάρμακα για να είναι πιο δραστικά, χρησιμοποιούν τα φυτά ολόκληρα ή μέρη τους (άνθη, φύλλα, κορμός, φλοιός, ρίζα κλπ). Έτσι εμπεριέχουν όλα τα στοιχεία τους, διατηρούν την “προσωπικότητά” τους και φυσικά δεν είναι τόσο “αθώα” όσο νομίζουν οι περισσότεροι κι άρα χωρίς τη γνώμη του ειδικού ιατρού καλύτερα να αποφεύγονται.
