19 Μάιου 1919…η αρχή του τέλους, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του για να ξεκινήσει την άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, την διαδικασία εξόντωσης του ελληνισμού του Πόντου …την σφαγή!
Το 1915 ξεκίνησαν οι μαζικές εκδιώξεις στον Πόντο με την μορφή εκτοπίσεων. Η τουρκική ήττα κατά τον ρωσσο-τουρκικό πόλεμο στην βόρεια περιοχή της Μικράς Ασίας το 1915, αποδόθηκε στους Έλληνες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό, με αποτέλεσμα οι στρατολογημένοι Πόντιοι να οδηγηθούν στα τάγματα εργασίας. Κύματα λιποταξίας και άνθρωποι να καταφεύγουν στα βουνά. Χωριά που κάηκαν ολοσχερώς…
Οι εκτοπίσεις και οι εκδιώξεις συνεχίζονταν με ασταμάτητο ρυθμό ακόμη κι όταν ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Τραπεζούντα. Εύκολο και απλό το πρόσχημα –δικαιολογία ότι οι Πόντιοι βοηθούν τους Ρώσους , κάτι που οδήγησε στον εκτοπισμό κατοίκων της Σινώπης και Κερασούντος στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας.
Τους εξαναγκαστικούς εξιλασμούς γυναικών, τον εκτοπισμό ,την πορεία πολλών χιλιομέτρων πεζοί , τον θάνατοι από τις κακουχίες ,την πείνα, ήρθε να συμπληρώσει η εξορία όλων των ανδρών από 18 ως 40 ετών και η μεταφορά των γυναικόπαιδων στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.
Στον Άγιο Γεώργιο Πατλάμ της Κερασούντας είχαν συγκεντρωθεί 3.000 Έλληνες, οι οποίοι έγκλειστοι και σε απάνθρωπες συνθήκες ασιτίας από τις οθωμανικές αρχές, βρήκαν αργό και φριχτό θάνατο.
Στις 29 Μαϊου ο Κεμάλ ανέθεσε στον τσέτη Τοπάλ Οσμάν την επιχείρηση για τη διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων κατά του τοπικού πληθυσμού, ο οποίος ενέτεινε τα μέτρα και εφάρμοσε με μεγαλύτερη σκληρότητα τις μεθόδους εξολόθρευσης των Ελλήνων. Ο απολογισμός της ποντιακής Γενοκτονίας ήταν τραγικός: σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που καταγράφθηκαν εκείνη την εποχή, 303.238 ήταν τα θύματα έως το 1922, ενώ τον Μάρτιο του 1924 ανέρχονταν σε 353.000.
Το ζήτημα του πλήθους των θυμάτων των διωγμών κατά τη δεκαετία που διήρκεσε ως και τη Μικρασιατική Καταστροφή , τα αποτελέσματα της ελληνικής εκστρατείας με την καταστροφή του Θρακικού και Μικρασιατικού ελληνισμού μαζί με του ελληνισμού του Πόντου , μια ολόκληρη ιστορία του ελληνισμού , ένας αβάσταχτος πόνος που συνδέομαι κάθε χρόνο μαζί του όχι μόνο εξαιτίας της εθνικότητας μου , αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι ακούω κάθε χρόνο ιστορίες από τα βιώματα του προγόνου μου , προπάππου μου : Σπυρίδων Λάμπος από την Μαμουλάδα Ναυπακτίας , ο οποίος υπηρέτησε τον ελληνικό στρατό και πολέμησε στα χώματα της Μικράς Ασίας για δέκα ολόκληρα χρόνια, ώσπου ήρθε η καταστροφή .. ο αφανισμός και ο διωγμός των Ελλήνων της περιοχής .
Ξεριζωμός, διωγμοί, εκτοπίσεις , αργός θάνατος , περιουσίες και υπάρχοντα που αποκτήθηκαν με τόσο κόπο να χάνονται σε μια στιγμή , ολόκληρα χωριά ,πόλεις, σπίτια να καίγονται ,ζωές αθώων ανθρώπων να σβήνουν, ένας ολόκληρος πολιτισμός να χάνεται …τι λέξεις υπάρχουν για να δηλώσουν τον πόνο ; τι λέξεις υπάρχουν για να περιγράψουν αυτό τον εσωτερικό θάνατο που βίωσαν όλοι οι ζωντανοί , που βίωσε η Ελλάδα;
Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε τα σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του έθνους μας.
Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι αυτό που μας καθοδηγεί, μας διδάσκει και φωτίζει το μέλλον μας. Πρέπει να παίρνουμε μαθήματα ,παραδείγματα και δύναμη από το παρελθόν για να φτιάξουμε το αύριο της χώρας μας!
Χαρακίδα Αλεξία
(Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης –κατεύθυνση Πολιτική Επιστήμη Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Σχολή Κοινωνικών ,Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών), τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ- Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα ΠΜΣ Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)
