«Καλημέρα, παιδιά. Είμαι ο θεολόγος καθηγητής σας και μαζί θα κάνουμε το μάθημα των Θρησκευτικών…».
Κλαπ, κλαπ (χειροκρότημα). Καλός ήσουν στην πρεμιέρα. Είσαι όμως σίγουρος ότι θυμάσαι παρακάτω; Για πάμε…
1. Οι μαθητές (ειδικά του Λυκείου) σε έχουν ήδη σκανάρει, ψυχογραφήσει και κατατάξει σε κατηγορία, πριν ακόμη πάρεις την πρώτη ανάσα και πεις την πρώτη συλλαβή από το «καλημέρα». Και για έναν ανεξήγητο λόγο, σπάνια πέφτουν έξω…
2. Θυμούνται τα άτιμα. Την αταίριαστη μπλούζα, τη λαδιά στο παντελόνι, τα λόγια που είπες. Ειδικά αυτά που προσβάλουν ή ομορφαίνουν, αυτά που υποβιβάζουν ή ενθουσιάζουν….
3. Μην πουλάς υφάκι, μούρη, στιλάκι και εξουσία…. ειδικά αν δεν σου βγαίνουν από φυσικού σου. Κανείς δεν αγοράζει πλέον. Και όταν τα βλέπεις ήσυχα επειδή τα «ψάρωσες» και κάνεις ανενόχλητος βόλτες πάνω στο καλάμι σου, να ξέρεις ότι από μέσα τους θάβουν, βράζουν, γελάνε και σιχτιρίζουν…
4. Είσαι άνθρωπος κι εσύ. Με ανάγκες, προβλήματα και νεύρα. Και το λες συνέχεια. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Με αντίστοιχα ζητήματα, που πρέπει να σέβεσαι και να συνυπολογίζεις. Συχνά είναι ανάγωγοι, αυθάδεις, ψεύτες. Πάνω από όλα όμως είναι έφηβοι. Και μαθητές σου.
5. Το να μη σου πάρουν τον αέρα και το να κρατάς τη θέση σου δεν επιτυγχάνεται με το να είσαι βλοσυρός, εριστικός και απόμακρος. Ούτε με το να τσακίζεις στη βαθμολογία.
6. Ούτε ως μαθητοπατέρας κάνεις καλό. Και δεν σε θέλουν έτσι. Τη θέλουν την αλήθεια τα νέα παιδιά. Μπορεί για λίγο να τους «βολεύεις», αλλά σε ξεπερνούν και σε οικτίρουν. Τον ανύπαρκτο και κακομοίρη καθηγητή ουδείς συμπάθησε ή θυμάται…
7. Ο καθηγητής του «πώς θα περάσει κι αυτή η ώρα, κάθε λεπτό της μοιάζει με έτος» ή «πότε θα μπει ο μισθός επιτέλους;» φαίνεται από μακριά…
8. Το χιούμορ, η αμεσότητα, η ειλικρίνεια, το ενδιαφέρον είναι το καλύτερο έδαφος για την ευδοκίμηση της διδασκαλίας και της μάθησης. Με απλά λόγια, δεν θα μάθουν από σένα τίποτα, αν δεν σε γουστάρουν…
Άντε και καλή συνέχεια, μεγάλε. Έχεις δρόμο μπροστά…
