Οι μουσικολόγοι και οι μουσικοί συντάκτες ανά τον κόσμο λένε, πως για να αποδείξει κάποιος καλλιτέχνης το ταλέντο του και να μη θεωρηθεί “πυροτέχνημα” ή “διάττων αστέρας” πρέπει να βγάλει 3 επιτυχημένους δίσκους στη σειρά, από κει και πέρα δικαιούται να συμπεριληφθεί στο πάνθεον των ταλαντούχων μουσικών.
Η “μικρή σειρήνα” το απέδειξε περίτρανα, αφού το “Primal” είναι ο τρίτος κατά σειρά επιτυχημένος δίσκος της που κυκλοφορεί, κλείνοντας έτσι και κάποια στόματα που την ήθελαν “περαστική” από τη γειτονιά της μουσικής.
Αυτόν το δίσκο, επέλεξε να τον παρουσιάσει πριν την επίσημη κυκλοφορία του στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε 5 βραδιές, οι οποίες έγιναν πολύ γρήγορα sold out.
Η Μόνικα στη σκηνή…
Μια ολόλευκη σκηνή ήταν έτοιμη να υποδεχθεί τη Μόνικα και την 16μελή μπάντα της.
Η ατμόσφαιρα έμοιαζε κινηματογραφική και… “Φώτα, κλακέτα, πάμε!”
Ενα λεπτοκαμωμένο κοριτσάκι εμφανίζεται στη σκηνή με μια ηλεκτρική κιθάρα σχεδόν στο μέγεθός της και το πρώτο τραγούδι αρχίζει μελωδικά.΅
“Away from my land” τραγουδάει και όλα αρχίζουν να μεγεθύνονται στο ρυθμό της φωνής της, η “μικρή σειρήνα” μεγαλώνει, γίνεται τεράστια ενώ μεταμορφώνεται σε μια -χαλαρή και πολύ σίγουρη για τον εαυτό της και το ταλέντο της- diva.
Συνεχίζει με το δεύτερο τραγούδι της στο πιάνο και μαγεύει το κοινό που συνομωτεί σε μια απόλυτη αφοσίωση για την εξέλιξη της βραδιάς που ήταν φανερό πως θα ήταν συναρπαστική. όπως διαβάσαμε στο in.gr.
Τα video art στη σκηνή ξεχύνονται απόλυτα εναρμονισμένα με τις μουσικές του “Primal” αλλά και των παλαιότερων τραγουδιών της από το “Avatar” και το “Exit” και η Μόνικα σαν άλλη “ιέρεια” της ποπ, μάς συναρπάζει μεταφέροντάς μας νοσταλγικά σε παλαιότερες δεκαετίες που οι καλλιτέχνες όταν βρισκόντουσαν στη σκηνή δημιουργούσαν, ένιωθαν, επικοινωνούσαν και μετέδιδαν ότι συνέβαινε στο μουσικό τους σύμπαν.
Βιολιά, πνευστά, όμποε, τσέλο και έγχορδα όλα συντονισμένα με ρυθμική ακρίβεια, ενώ οι άρτιες ενορχηστρώσεις του Αρη Ζέρβα στις μελαγχολικές και θλιμμένες μελωδίες, εμπεριείχαν όση χαρά χρειάζεται να βάλεις σε ένα κλείσιμο ματιού.
Η, υψηλής αισθητικής, μουσική παράσταση συνεχίζεται με το μοναδικό ελληνικό τραγούδι της που εδώ ακούς μια άλλη Μόνικα, διαφορετική αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα, καθώς ξεδιπλώνει την αισθησιακή της πλευρά τραγουδώντας “Σε ποιον έρωτα ζω”.
Η Μόνικα έχει την εφυία να πλαισιώνεται από εξαιρετικούς μουσικούς οι οποίοι απαρτίζουν τη μπάντα της, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια που θέλουν τους τραγουδοποιούς μόνους στη σκηνή με μια κιθάρα, δίνοντας τη δυνατότητα στα τραγούδια της να απελευθερώνονται χαρούμενα και πολυδιάστατα.
Η βραδιά όντως εξελίχθηκε συναρπαστική, με τη Μόνικα να τραγουδάει, αλλάζοντας κοστούμια (την ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα αλλά και το πιάνο), τη χορωδία του Λεόντειου Λύκειου Ν. Σμύρνης να συμμετέχει όπου χρειαζόταν και την καταπληκτική της μπάντα να κεντάει στη σκηνή, και εμάς με τη σιγουριά ότι αυτό το κορίτσι ξέρει να γράφει υπέροχα τραγούδια, ξέρει να τραγουδάει, να επικοινωνεί και να μαγεύει.
Θα τολμήσω να πω βαριά κουβέντα καθώς όλη τη βραδιά κατά τη διάρκεια της συναυλίας είχα την αίσθηση ότι ήμουν κάπου αλλού και άκουγα κάποια άλλη, τη Nico (ναι, την τραγουδίστρια των Velvet Underground, τη μούσα του Andy Warhol, την “ιέρεια” της pop των δεκαετιών ’60 και ’70)!
“For Ever Yours” από το “Primal” και η παράσταση φτάνει στο τέλος της, με τη λιλιπούτεια σύγχρονη “ιερεια” της ποπ, να υπόσχεται στο κοινό της ότι “ήρθε και θα μείνει”!
