Yπάλληλοι με πλαστά πτυχία δικαιούνται πλήρη σύνταξη

Με απόφαση-βόμβα του Ελεγκτικού Συνεδρίου – Αφορά χιλιάδες εργαζόμενους σε Δημόσιο, Δήμους και ΔΕΚΟ

ΔΕΚΑΔΕΣ χιλιάδες υπολογίζονται οι υπάλληλοι που εργάζονται σε ΔΕΚΟ, Δήμους, δημοτικές επιχειρήσεις και στενό δημόσιο τομέα που διαθέτουν πλαστά απολυτήρια λυκείου αλλά και πανεπιστημιακά πτυχία.

Οι εργαζόμενοι αυτοί, που καταλάμβαναν κυρίως θέσεις εργατικού προσωπικού που το απολυτήριο λυκείου ήταν ένα τυπικό και όχι ουσιαστικό προσόν που θα επηρέαζε την απόδοση τους, κινδύνευαν εκτός από την παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη και την απόλυση και με την απώλεια κάθε συνταξιοδοτικού δικαιώματος.

Μπορεί κάποιος να δούλευε τριάντα χρόνια και να έχανε τη σύνταξη γιατί ως καθαριστής ή καθαρίστρια δεν διέθετε απολυτήριο δημοτικού.

Ή κάποιοι εργάζονταν για δεκαετίες σε ΔΕΚΟ και Δήμους και επειδή εντοπίστηκαν με πλαστό απολυτήριο λυκείου έχαναν και το δικαίωμα συνταξιοδότησης.

Βέβαια μεγάλο μέρος της ευθύνης για τους πλαστούς τίτλους σπουδών είχε η ίδια η πολιτεία γιατί δεν έκανε τον απαραίτητο έλεγχο όταν γινόταν η πρόσληψη.

Επίσης η διαδικασία να παρουσιάζει ο κάθε εργαζόμενος μόνος του τα πιστοποιητικά σπουδών είχε αναπτύξει μια βιομηχανία πλαστογραφήσεων που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν τα έγγραφα αυτά διαβιβάζονταν υπηρεσιακά, δηλαδή από το υπουργείο Παιδείας στην αντίστοιχη ΔΕΚΟ, Δήμο ή κρατικό οργανισμό.

—————————————————

Πρόκειται για μια απόφαση η οποία ανατρέπει όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα σχετικά με το θέμα των συντάξεων υπαλλήλων που διορίστηκαν στο Δημόσιο με πλαστά πιστοποιητικά ή πτυχία, όπως π.χ. η καθαρίστρια στον Βόλο, εξέδωσε μέσα στο 2018 το Ελεγκτικό Συνέδριο. Η απόφαση η οποία ανατρέπει εφετειακή απόφαση δικαστηρίου, αλλά και την ίδια την νομολογία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δημοσιεύθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου και ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο σε εκατοντάδες δημοσίους υπαλλήλους που απολύθηκαν από το δημόσιο για χρήση πλαστών πιστοποιητικών στον διορισμό τους να διεκδικήσουν ως συντάξιμα τα χρόνια που δούλεψαν. Το 2ο Τμήμα του Ανωτάτου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου (1176/2018) αναπτύσσει μια εμπεριστατωμένη νομική επιχειρηματολογία για την προστασία του πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατά το άρθρο 2 του Συντάγματος, την αρχή της αναλογικότητας αλλά και την ΕΣΔΑ για να καταλήξει πως: το Δημόσιο έχει επωφεληθεί των υπηρεσιών του υπαλλήλου επί μακρόν χρονικό διάστημα. Σε αυτό το διάστημα δεν έκανε, ως όφειλε, έλεγχο των πιστοποιητικών του. Αναφέρει:

«…στην περίπτωση που η ανάκληση της πράξης διορισμού, ακόμη και επί υπαίτιας συμπεριφοράς του παρανόμως διορισθέντος υπαλλήλου, χωρεί μετά πάροδο μακρότατου χρόνου από τον διορισμό, πολλώ δε μάλλον σε χρονικό σημείο, κατά το οποίο ο υπάλληλος έχει εξαντλήσει τον υπηρεσιακό του βίο στο Δημόσιο, έχοντας διανύσει μεγάλο μέρος του εν γένει εργασιακού του βίου και συμπληρώσει τις χρονικές προϋποθέσεις για τη θεμελίωση δικαιώματος σύνταξης από το Δημόσιο, αυτό δεν έχει καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα επωφεληθεί των υπηρεσιών του, χωρίς να έχει ασκήσει τη νόμιμη ευχέρειά του να προβεί σε έλεγχο της γνησιότητας των δικαιολογητικών διορισμού, προς διασφάλιση των αρχών της αξιοκρατίας και της ισότητας κατά την πρόσβαση σε δημόσιες θέσεις, η πλήρης στέρηση της σύνταξης από το Δημόσιο, που αντιστοιχεί στην de facto παρασχεθείσα αυτή υπηρεσία, παρ’ ότι αυτή δεν ανταποκρίνεται στα τυπικά προσόντα της θέσης και η συνδεόμενη με αυτήν υγειονομική περίθαλψη, αντίκειται προς τις ανωτέρω συνταγματικές αρχές θίγοντας τον πυρήνα ατομικών δικαιωμάτων».

Δικαιούνται άλλοι με βαριές καταδίκες

Το δικαστήριο μάλιστα υπενθυμίζει πως χορηγούνται συντάξεις σε άλλους υπαλλήλους που έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα για βαρύτατα αδικήματα:

«….Σε κάθε δε περίπτωση η επέλευση μίας τόσο καταλυτικής κυρωτικής έννομης συνέπειας στο συνταξιοδοτικό σκέλος της υπαλληλικής σχέσης, λαμβανομένου υπόψιν ότι ο υπάλληλος δεν δύναται για τον ίδιο ασφαλιστέο χρόνο να λάβει παροχές από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, παραβιάζει τον πυρήνα της αρχής της αξιοπρέπειας του ανθρώπου σε συνδυασμό με την αρχή της αναλογικότητας (βλ. ενδεικτικώς και Ελ. Συν. Ολομ. 6456/2015, 1817, 477/2014, με τις οποίες έγινε δεκτό ότι η οριστική απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος λόγω αμετάκλητης ποινικής καταδίκης κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 62 του Συνταξιοδοτικού Κώδικα είναι αντίθετη στην αρχή της αναλογικότητας και στο άρθρο 1 του ΠΠΠ ΕΣΔΑ και ο υπάλληλος δικαιούται πλήρη σύνταξη, παρά το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί σε εγκλήματα με την ίδια ή και με πολύ μεγαλύτερη ηθική απαξία από εκείνη που καταλογίζεται στον υπάλληλο που δολίως προκάλεσε ή υποβοήθησε τον παράνομο διορισμό του). Τέλος, η μη αναγνώριση ως συντάξιμης της διανυθείσας υπηρεσίας στο Δημόσιο λόγω ανάκλησης της πράξης διορισμού μετά πάροδο μακρότατου χρόνου από αυτόν και η εξ αυτού του λόγου μη θεμελίωση δικαιώματος σε σύνταξη αντιβαίνει και στο άρθρο 1 του ΠΠΠ ΕΣΔΑ, λαμβανομένου υπόψη ότι η για μακρότατο χρόνο de facto απασχόληση του έστω κακόπιστου υπαλλήλου, χωρίς το Δημόσιο ως εργοδότης να ασκεί την προβλεπόμενη στον νόμο ευχέρειά του για έλεγχο της γνησιότητας των δικαιολογητικών, αρμοδιότητα που εντασσόταν στη σφαίρα ευθύνης του προς διασφάλιση των αρχών της αξιοκρατίας και της ισότητας στην πρόσβαση σε δημόσια θέση, γεννά κατά το εθνικό δίκαιο αξίωση του υπαλλήλου για καταβολή αμοιβής κάποιου ύψους και για καταβολή ανάλογης προς αυτήν σύνταξης, ενόψει της προστασίας που παρέχεται από τα άρθρα 2 παρ. 1, 17 παρ. 1 και 25 παρ. 1 α Σ., η αξίωση δε αυτή εμπίπτει στο προστατευτικό πεδίο της οικείας διάταξης της ΕΣΔΑ».