Η Ναύπακτος που όλοι θέλουμε
Σε περίπου ένα μήνα από σήμερα οι Νέες Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης της «Αλκυόνης» θα ανοίξουν τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους πρώτους τους ενοίκους. Ένα όνειρο πολλών ετών γίνεται πραγματικότητα, δίνοντας ένα ακόμα παράσημο στους ανθρώπους του συλλόγου που εδώ και 15 χρόνια αποδεικνύουν καθημερινά πως όταν υπάρχει πραγματική θέληση μπορούν να γίνουν θαύματα. Η «Ε» μπήκε πρώτη στις νέες στέγες, συνομίλησε με την πρόεδρο της «Αλκυόνης», Βάσω Παναγοπούλου, και σας παρουσιάζει όλες τις λεπτομέρειες. Η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος, στο πρώτο τεύχος επανακυκλοφορίας του «Εμπρός», βέβαια, μόνο τυχαίος δεν είναι. Το μαρτυρά άλλωστε και ο τίτλος του. Αλληλεγγύη στην πράξη, Σεβασμός με το «Σ» κεφαλαίο όπου επιβάλλεται, και φυσικά, για να μην το ξεχνάμε κι αυτό, θέσεις εργασίας σε μία πόλη που στενάζει από την ανεργία. Με την πλήρη ανάπτυξή της η «Αλκυόνη» σε λίγες ημέρες θα φτάσει να απασχολεί 35 ανθρώπους. Θέλετε κι άλλα για να πειστείτε;
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω, στο 2003, όταν η Αλκυόνη έκανε τα πρώτα της βήματα. Πάνε κ. Παναγοπούλου 15 χρόνια από τότε, όμως σε κάθε περίπτωση οι κόποι άξιζαν. Όταν ξεκινούσατε πιστεύατε πως θα είχατε φτάσει έως εδώ που είστε σήμερα;
Θα σας απαντήσω με ένα ειλικρινές όχι. Πριν από 15 χρόνια το μόνο που γνωρίζαμε, οι πρωτεργάτες εκείνης της προσπάθειας, ήταν ότι έπρεπε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Εννοώ ότι ήταν άμεση και επιτακτική ανάγκη, να φροντίσουμε το μέλλον των ανάπηρων παιδιών μας, δημιουργώντας δομές που θα τους εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή και ήρεμη ζωή. Είχαμε διαβλέψει ότι η Πολιτεία δεν θα σχεδίαζε κάτι προς την κατεύθυνση αυτή και δεν διαψευστήκαμε. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ό,τι έχει δημιουργηθεί, στη συντριπτική του πλειοψηφία, έγινε από συλλόγους που δημιούργησαν οι ίδιοι οι γονείς. Δεν είχαμε επομένως σχεδιάσει όσα έχουν γίνει, πόσο μάλλον με τον τρόπο που έγιναν, αλλά γνωρίζαμε πολύ καλά τις ανάγκες και πολύ αδρά τη στόχευση. Πιστεύαμε όμως πολύ σε αυτό που επιχειρούσαμε και αξιοποιήσαμε όλες τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν μεθοδικά, με επιμονή, πολλή δουλειά και μεγάλη υποστήριξη από τους συνανθρώπους μας.
Κατά την άποψή μου τα «παράσημα» είναι πολλά, όμως το πιο σημαντικό είναι πως ως πόλη, οι άνθρωποί της,
έχουμε αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε πλέον το συνάνθρωπό μας αναπηρία.
Από το ξεκίνημά μας θέσαμε σαν πρώτο στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας απέναντι στον άνθρωπο με αναπηρία. Δεν ήταν κάτι εύκολο. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε στη μικρή πόλη μας, μια ιδιαίτερη νοοτροπία απέναντι στον ανάπηρο άνθρωπο. Στις κοινωνικές συναναστροφές προκαλούσε τα γεμάτα περιέργεια και οίκτο βλέμματα Δεν σχεδιαζόταν τίποτα από την πολιτεία, που να υπολογίζει τις ανάγκες του. Η εκπαίδευση δεν τον συμπεριλάμβανε και στη Ναύπακτο υπήρχε μόνο μια τάξη ένταξης. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα το αντιμετώπιζε και το αντιμετωπίζει η οικογένεια, που μοιραία, με τον ερχομό του ανάπηρου παιδιού στον κόσμο, όλα άλλαζαν σε αυτή. Όνειρα, στόχοι, καθημερινότητα, πλάνο ζωής. Τα συναισθήματα: φόβος, ντροπή, ενοχές, Η αποδοχή εκ μέρους των γονέων της αναπηρίας του παιδιού, είναι το πρώτο ζητούμενο, για βρει το παιδί τη θέση που του αξίζει στη ζωή αυτή.
Για όλα αυτά, έγινε πολλή δουλειά από την Αλκυόνη. Συμβουλευτική γονέων, διαλέξεις, εκδηλώσεις για την υποστήριξη της οικογένειας. Διοργανώθηκαν από το σύλλογο δύο ημερίδες για την προσβασιμότητα Η Αλκυόνη επιδίωξε και πέτυχε τη στελέχωση του Ειδικού Σχολείου, τη δημιουργία του ΕΕΕΕΚ και του ΚΔΑΠ,. Τα παιδιά με αναπηρία πλέον εκπαιδεύονται ισότιμα, κυκλοφορούν στην πόλη χωρίς να προκαλούν τα περίεργα βλέμματα.
Θεωρούμε όμως, ότι το σπουδαιότερο επίτευγμα ήταν η συμμετοχή των μαθητών των σχολείων σε ότι διοργάνωνε η Αλκυόνη. Οι δομές της ήταν ανοικτές στις επισκέψεις ολόκληρων σχολικών τάξεων. Διδάχτηκε στα μικρά παιδιά, με επιμονή όλα αυτά τα χρόνια, η αλληλεγγύη και η συνύπαρξη με τον άνθρωπο που υστερεί και αυτό νομίζουμε ότι δημιουργεί τους αυριανούς ευαίσθητους πολίτες. Ο δρόμος όμως είναι ακόμη μακρύς, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουν μπει γερά θεμέλια.
Η Αλκυόνη δημιουργήθηκε γιατί το επέβαλαν οι συνθήκες, όπου συνθήκες η έλλειψη δομών από την πλευρά της πολιτείας. Και εδώ, ευτυχώς, έγιναν βήματα. Τι μας λείπει σήμερα από τη Ναύπακτο για να μιλήσουμε για ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο υποδομών- υπηρεσιών;
Ανέφερα πριν τις δύο ημερίδες που διοργανώθηκαν από την Αλκυόνη για το μεγάλο ζήτημα της προσβασιμότητας στην πόλη μας . Σε αυτές όπου συμμετείχαν όλοι οι αρμόδιοι φορείς και αρχές εισπράξαμε ευχολόγια, υποσχέσεις, καλή διάθεση και ίσως ελπίσαμε ότι κάτι θα γίνει. Πριν από τέσσερα χρόνια είχε παρθεί από το δήμο μία απόφαση να γίνεται τμηματικά φιλικό και προσβάσιμο το κέντρο της πόλης, διαθέτοντας ένα ποσό από τον προϋπολογισμό κάθε έτους για τον σκοπό αυτό. Έγινε τότε τον πρώτο χρόνο το πεζοδρόμιο από τον Άγιο Δημήτριο έως το λιμάνι. Αυτό όμως δεν συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια . Αν εξαιρέσει κανείς το έργο της ανάπλασης που υποχρεωτικά είχε την απαιτούμενη προσβασιμότητα και το πολύ σημαντικό SEA TRACK στην παραλία της Ψανής για την πρόσβαση στη θάλασσα των κινητικά αναπήρων, δεν είχε μπει στους σχεδιασμούς της δημοτικής αρχής η προσβασιμότητα.
Τα δύο τελευταία χρόνια στα ψηφίσματά μας κάθε 3η Δεκέμβρη καταθέτουμε ένα επίμονο αίτημα: Να δημιουργηθεί μία επιτροπή προσβασιμότητας από τον Δήμο με τη συμμετοχή των αρμοδίων και σχετικών φορέων για να σχεδιαστεί και να εκτελεστεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο που θα μετατρέψει την πόλη μας σε απολύτως προσβάσιμη και τουριστικό προορισμό για τους ανθρώπους με αναπηρία. Περιμένοντας την ανάληψη αυτής της πρωτοβουλίας έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε και με τη νοοτροπία της κατάληψης πεζοδρομίων, θέσεων παρκινγκ για αναπήρους και οτιδήποτε βάζει εμπόδια στη ζωή των συνανθρώπων μας. Μια προσβάσιμη πόλη, κατά τη γνώμη μας, για τα ΑμεΑ και όχι μόνο, είναι αυτό που μας λείπει και πρέπει να στοχεύσουμε ως πολιτεία αλλά και ως κοινωνία.
Η συζήτηση θυμίζει λίγο και απολογισμό, όμως νομίζω μοιραία παίρνει και αυτή τη μορφή καθώς σύντομα η Αλκυόνη κάνει το βήμα παραπάνω. Οι πιο δύσκολες στιγμές ποιες ήταν; Κινδύνευσε ποτέ η ύπαρξη της Αλκυόνης σοβαρά;
Η ύπαρξη αλλά και η πορεία της Αλκυόνης δεν απειλήθηκε ποτέ αυτά τα δεκαπέντε χρόνια, αν εξαιρέσουμε το οικονομικό ζήτημα με υπαιτιότητα του κράτους, που ανέστειλε σε κάποια φάση για τρία χρόνια τη λειτουργία μιας από τις δομές της. Η σύμπνοια των μελών της Διοίκησης και το κοινό τους όραμα, η προσεκτική επιλογή του προσωπικού και το «μπόλιασμά» τους με το όραμα και τα όνειρά μας, ήταν οι εγγυήσεις ότι η οικογένεια της Αλκυόνης στηριζόταν σε πολύ γερά θεμέλια. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τους εθελοντές και εθελόντριες, που έγιναν κι αυτοί άνθρωποί της, θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε την στιβαρότητα του οικοδομήματος που λέγεται Αλκυόνη.
Οι συμπαραστάτες πολλοί, όλα αυτά τα χρόνια, για τους οποίους συνεχώς κάνετε λόγο σε κάθε σας εμφάνιση. Το μέγεθος του Συλλόγου όμως πλέον, και οι ανάγκες του, δεν έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το βαθμό της βοήθειας των μεμονωμένων προσώπων; Πάντα θα είναι σημαντική όμως πλέον δεν αρκεί, κάνω λάθος;
Θίγετε εδώ μια πολύ σημαντική πτυχή του όλου έργου μας. Πέρα από τους εθελοντές μας, που μας συμπαραστέκονται και μας υποστηρίζουν σε κάθε μας βήμα και που δεν θα κουραστούμε να ευχαριστούμε, αυτός ο υπέροχος κόσμος της Ναυπάκτου και όχι μόνο, ήταν για αυτά τα 15 χρόνια τα φτερά μας! Κάθε προσφορά υλική, χρηματική, ηθική αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί για μας, αφορμή συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Κι αυτό γιατί μας έδινε κυριολεκτικά τα φτερά να συνεχίσουμε, όταν οι συνθήκες από την κρατική χρηματοδότηση ήταν τραγικά απούσες, όταν οι θεσμοθετημένοι νόμοι αργούσαν να ψηφισθούν και εμείς είχαμε την υποχρέωση της καταβολής μισθών στους εργαζόμενους στις δομές μας.
Ναι, δεν επαρκούν οι δωρεές κάθε είδους για να υποστηρίξουν μόνες τους το γιγάντιο πλέον οικοδόμημά μας. Είναι αναγκαίο μια σοβαρή πολιτεία να μπορεί να υποστηρίζει οικονομικά τις δομές που δημιούργησαν οι γονείς αντί για αυτήν. Όμως ζούμε στην Ελλάδα, που όλα, μπλεγμένα στα γρανάζια της κρατικής μηχανής, αργούν τραγικά και ανησυχητικά. Οι φίλοι της Αλκυόνης με τις πολύτιμες προσφορές και δωρεές καλύπτουν τις καθυστερήσεις του κράτους, τις ελλείψεις σε εξοπλισμό, κινητό και ακίνητο, την τροφοδοσία των Στεγών, τις δωρεάν υπηρεσίες κάθε είδους προς τα παιδιά μας, δίνοντάς μας ανάσες ζωής στις κρίσιμες στιγμές. .
Το σημαντικότερο: ¨Έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους της Αλκυόνης και στον κόσμο μια σχέση με βαθιά και αμοιβαία συναισθήματα. Εμείς αισθανόμαστε συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και υποχρέωση να μετακυλήσουμε την προσφορά σε όφελος των ΑμεΑ κι ο κόσμος νοιώθει την ικανοποίηση του δοσίματος σε ένα έργο που καθημερινά το βλέπει να ανθίζει και να μεγαλώνει με την αξιοποίηση και της δικής του συμμετοχής.
Οι σημαντικότερες στιγμές του Συλλόγου μέχρι σήμερα ποιες θα λέγατε πως ήταν, και φυσικά μέχρι να έρθει η επόμενη που δεν είναι άλλη από την ώρα που θα ξεκινήσουν οι νέες Στέγες.
Πολλές οι σημαντικές στιγμές στην πορεία αυτών των δεκαπέντε χρόνων. Από τις σημαντικότερες, σταθμό στη προσπάθειά μας, θεωρούμε την απόκτηση του κεντρικού κτιρίου της Αλκυόνης το 2009 και την πλήρη ανακαίνισή του από το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Αποτέλεσε το ορμητήριό μας, στεγάζει την πρώτη Στέγη μας με το όνομα «Ταξίδι» και προσφέρει το χώρο όπου δημιουργούν οι εθελόντριές μας τα εκθέματα των παζαριών μας.
Μια εξίσου σημαντική στιγμή ήταν η ένταξη το 2012 , από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στο πρόγραμμα ΕΣΠΑ, της ανέγερσης των δύο Νέων Στεγών μας στον ιδιόκτητο χώρο μας. Το γεγονός αυτό καθώς και η απόφαση της τότε Δημοτικής αρχής να υλοποιήσει το έργο, μας επέτρεψαν σήμερα να βρισκόμαστε ένα μήνα πριν την έναρξη λειτουργίας τους.
Όμως για όλους εμάς τους ανθρώπους της Αλκυόνης η πιο σημαντική στιγμή είναι η κάθε στιγμή που ένας άνθρωπος με αναπηρία περνά για πρώτη φορά το κατώφλι της Αλκυόνης, για να ενταχθεί στις δομές μας και να ωφεληθεί από ότι παρέχουμε σε αυτόν και την οικογένειά του. Είναι η ανθρώπινη στιγμή, που ξεπερνά κάθε άλλη χαρά για τα κτίρια και μας συνδέει με το βαθύτερο νόημα όλων όσων κάνουμε.
Παρακολουθώντας κάποιος από κοντά το πλαίσιο των παρεμβάσεων, όλων αυτών των χρόνων, δεν είναι δύσκολο να χάσει κάποιος το μέτρημα, με την καλή έννοια, το τι καινούρια πράγματα έχουν συμβεί.
Μιλώντας λοιπόν για τις δομές που λειτουργεί η Αλκυόνη εκτός των Στεγών, θα ξεκινήσω από αυτή που απευθύνεται σε κάθε άτομο με αναπηρία που ζει στην περιοχή μας, τη Ναυπακτία και τη Δωρίδα και έχει αποφοιτήσει από τις Ειδικές Σχολικές μονάδες. Είναι το Κέντρο Διημέρευσης – Ημερήσιας φροντίδας (ΚΔΗΦ). Στεγάζεται σε ενοικιαζόμενο κτίριο στο Λυγιά και είναι στελεχωμένο με όλες τις αναγκαίες ειδικότητες. Κάθε πρωινό, νέοι και νέες με αναπηρία (νοητική υστέρηση και συνοδές αναπηρίες) εκπαιδεύονται δια βίου, απασχολούνται δημιουργικά, ψυχαγωγούνται και φυσικά κοινωνικοποιούνται στο χώρο αυτό αλλά και με δράσεις στη πόλη
Η επόμενη στόχευσή μας είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου και μεγαλύτερου (ΚΔΗΦ) με πλήρη εργαστήρια, στον ιδιόκτητο χώρο που στεγάζει και τις νέες Στέγες, ώστε να μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες περισσοτέρων των 50 ατόμων. Έχουν εκπονηθεί οι αναγκαίες μελέτες και έχει υποβληθεί αίτημα προς αυτή την κατεύθυνση. Ευελπιστούμε ότι πολύ σύντομα θα έχουμε θετικές εξελίξεις και για αυτή την ανάγκη μας.
Μια νέα δομή που προστέθηκε φέτος στις δράσεις μας είναι η Λέσχη Δραστηριοτήτων του Σαββάτου. Στεγάζεται στο χώρο του ΚΔΗΦ και απευθύνεται σε νέους και νέες που παρακολουθούν τα προγράμματα του ΚΔΗΦ η και των Ειδικών δομών Δημόσιας Εκπαίδευσης όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Κάτω από τις οδηγίες εξειδικευμένου προσωπικού, συμμετέχουν σε ποικίλες δραστηριότητες όπως το θέατρο, τα εικαστικά, η άθληση, τα παιγνίδια . Είναι μια δράση που τα παιδιά μας τη χαίρονται όσο τίποτε άλλο.
Πριν πάμε στις Στέγες, εγώ θα ήθελα να κάνουμε μία στάση και σε ένα γεγονός που φωτίζει προφανώς εσάς, όμως μέσω αυτού έρχεται και η επιβράβευση- αναγνώριση όλων αυτών των κόπων. Μιλώ για τη βράβευσή σας το 2012 ως γυναίκα της χρονιά στην Ελλάδα, στο τομέα της κοινωνικής προσφοράς.
Καταρχάς, στο πρόσωπό μου βραβεύτηκε συνολικά το έργο της Αλκυόνης, γι’ αυτό και ποτέ έως τώρα, δεν το θεώρησα προσωπική βράβευση. Αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη για μας και σίγουρα είναι μεγάλη τιμή αυτή η αναγνώριση. Αυτό όμως που μας έδωσε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό το γεγονός ήταν, πως η δουλειά που γινόταν στη Ναύπακτο από το 2003 έως και το 2011, για οκτώ χρόνια δηλαδή και για τα δεδομένα μιας μικρής πόλης, πήρε γρήγορα πανελλαδικές διαστάσεις και αποτέλεσε πρότυπο για πολλές πόλεις. Στην Πάτρα για παράδειγμα δεν λειτουργούν ακόμη και σήμερα Στέγες για άτομα με νοητικές αναπηρίες εν αντιθέσει με την πόλη μας που άνοιξε η πρώτη Στέγη της το 2011. Επί πλέον, το έργο μας το χαρακτηρίζει μια διαφάνεια και μια εξωστρέφεια σε όλες τις δράσεις του, με αποτέλεσμα την συμμετοχή των παιδιών μας στο κέντρο της ζωής κι όχι στο περιθώριό της. Έτσι μέσα από την ενημέρωση που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν, αλλά και μέσα από την ανταλλαγή απόψεων και πρακτικών με πολλούς συλλόγους ανά την χώρα, γίναμε πολύ γνωστοί στο πανελλήνιο, με αποτέλεσμα τη βράβευσή μας.
Πάμε τώρα στις Νέες Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, ένα έργο που ως στόχος έχω την αίσθηση πως σας έδινε δύναμη να συνεχίζετε σε κάθε δυσκολία. Έγινε πραγματικότητα… σε ποιο στάδιο είμαστε σήμερα, τι περιμένουμε;
Αναφερθήκαμε προηγουμένως στη πρώτη Στέγη της Αλκυόνης με το όνομα «Ταξίδι» που λειτουργεί στο κέντρο της πόλης μας. Είναι το μοντέλο της διαβίωσης ανθρώπων με αναπηρία στο δικό τους σπίτι, τη Στέγη, με την υποστήριξη ατόμων φροντίδας και ειδικού προσωπικού. Θεωρούμε πως είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον κόσμο της αναπηρίας τα τελευταία χρόνια. Ήταν ένα ευρωπαϊκό πρότυπο που υιοθέτησε και η χώρα μας με μεγάλη επιτυχία. Μετά την εμπειρία της πρώτης Στέγης και τα τόσο θετικά αποτελέσματα στη ζωή των παιδιών και των οικογένειών τους, σχεδιάσαμε και επιτύχαμε την δημιουργία δύο Νέων Στεγών, όπως προαναφέρθηκε μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ, που κάλυψε την ανέγερσή τους, αλλά και τον πλήρη εξοπλισμό τους. Η Στέγη «Σχεδία» και η Στέγη «Πυξίδα» είναι έτοιμες να υποδεχθούν τους ενοίκους τους σε ένα μήνα, αφού βρισκόμαστε στη διαδικασία επιλογής των ενοίκων και στελέχωσης με το απαιτούμενο προσωπικό. Δεν ήταν εύκολος στόχος , η όλη διαδικασία πέρασε όπως θα λέγαμε από σαράντα κύματα, από τη στιγμή του αιτήματος για ένταξη, έως τη στιγμή της παράδοσης του έργου . Χρειάσθηκαν δε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Ήταν όμως, ένα από τα όνειρά μας, που έγινε πραγματικότητα και επιτρέψτε μας να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Αν σας ζητούσα μια σύντομη περιγραφή του τι θα περιλαμβάνουν οι Στέγες, από πλευρές υποδομών και υπηρεσιών, τι θα μου αναφέρατε;
Οι δύο νέες Στέγες βρίσκονται σε ιδιόκτητο οικόπεδο είκοσι στρεμμάτων στις παρυφές της πόλης και αποτελούνται από τρία κτίρια ενωμένα. Το κεντρικό διώροφο κτίριο αποτελεί το διοικητήριο ,διαθέτει χώρους υποδοχής και γραφεία και είναι κοινό και για τις δύο Στέγες που είναι κτισμένες σε συνέχεια και εκατέρωθεν του διοικητηρίου. Κάθε Στέγη διαθέτει κουζίνα, σαλόνι, τραπεζαρία και δίκλινα και μονόκλινα δωμάτια καθώς και χώρους υγιεινής. Όλη η υποδομή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σπιτικό για μια παρέα νέων ανθρώπων, που ζουν κάτω από την ίδια Στέγη, μοιράζονται την καθημερινότητά τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους . Το εξειδικευμένο προσωπικό που εργάζεται στη δομή αποτελείται από υπεύθυνο ψυχίατρο, ψυχολόγο, κοινωνική λειτουργό, νοσηλεύτρια, άτομα φροντίδας που υποστηρίζουν τους ενοίκους καθώς και άτομα που τους απασχολούν δημιουργικά .
Η λειτουργία τους και η κάλυψη των αναγκών τους σε επίπεδο προσωπικού αλλά και πόρων είναι εξασφαλισμένη, από τη μία, κι από την άλλη για πόσο χρονικό διάστημα;
Τη λειτουργία των Στεγών καλύπτει οικονομικά το θεσμοθετημένο νοσήλιο. Είναι η ημερήσια δαπάνη για κάθε ένοικο, που παρέχεται από τον ΕΟΠΥΥ στον φορέα που λειτουργεί τη Στέγη, στην περίπτωσή μας στην Αλκυόνη, και είναι ανάλογη του βαθμού αναπηρίας του ενοίκου. Το νοσήλιο είναι νόμος του κράτους και αποτελεί υποχρέωση του ΕΟΠΥΥ να χρηματοδοτεί με σταθερή μηνιαία ροή τον φορέα, για όσο και εφόσον η λειτουργία της Στέγης είναι άψογη και σύννομη. Οι πόροι από το νοσήλιο είναι σημαντικοί αλλά δυστυχώς δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες μιας αξιοπρεπούς και ποιοτικής διαβίωσης των ενοίκων στη Στέγη καθώς και τα έξοδα λειτουργίας της που απορρέουν κυρίως από τις μισθοδοσίες του αναγκαίου προσωπικού. Το υπόλοιπο αναγκαίο ποσό καλύπτεται από μέρους του επιδόματος των ενοίκων και από τις δωρεές προς τον φορέα μας. Επιλέξαμε συνειδητά, οι υπηρεσίες που προσφέρονται στα παιδιά μας, που είναι ένοικοι στις Στέγες μας, να είναι ποιοτικές , ανθρώπινες, γεμάτες ενδιαφέρον και φαντασία. Γιατί το αξίζουν!
- Το μήνυμα της Β. Παναγοπούλου για το νέο ξεκίνημα της εφημερίδας «Εμπρός»
Να σας ευχηθώ κάθε επιτυχία στο νέο σας εγχείρημα, την μεγάλη ευθύνη της επανέκδοσης της ιστορικής πλέον εφημερίδας «Εμπρός». Να εκφράσω επίσης τις ευχαριστίες μας, για το ότι επιλέξατε, μέσα από αυτή τη συνέντευξη, να προβάλετε το έργο της ΑΛΚΥΟΝΗΣ στο πρώτο τεύχος μετά το νέο ξεκίνημα της εφημερίδας, δίνοντας έτσι την ευκαιρία να γίνουν γνωστές οι εξελίξεις στο έργο μας.
-Το θέμα δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Ναυπάκτου που κυκλοφορεί
