Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ
Του Αποστόλου Β. Τσακούμη, Θεολόγου
τ. Δ/ντού του 2ου Γυμνασίου Ναυπάκτου , τ. Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Δ. Ελλάδας.
Η Μεταμόρφωση του «Σωτήρος», που γιορτάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις έξι (6) Αυγούστου, ήταν ένα σημαντικό γεγονός της επίγειας δράσης του Χριστού και συνέβηκε πριν από την πορεία Του προς τα Ιεροσόλυμα. Το επεισόδιο αυτό δεν γιορτάζεται σαν ένα απλό θαύμα. Είναι μια μεγάλη Δεσποτική γιορτή. Εορτολογικά η Εκκλησία τοποθέτησε τη Μεταμόρφωση ανάμεσα από το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, μέσα στο περιβάλλον της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου.
Η Μεταμόρφωση του Θεανθρώπου αποτελεί σωτηριώδη Αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο, γιατί φανερώνει: 1) Ποιος είναι ο Χριστός, 2 ) Ποιος είναι ο άνθρωπος και 3) Ποια πρέπει να είναι η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.
Ας δούμε αναλυτικά τα τρία αυτά σημεία:
- Η Μεταμόρφωση μας έδειξε ότι ο Χριστός έχει Θεϊκή φύση, είναι αληθινός Θεός. Η αλλαγή της μορφής Του, το Θεϊκό άκτιστο Φως που Τον περιέβαλε, η ουράνια φωνή του Θεού Πατέρα, που επιβεβαίωσε την ταυτότητά Του, η έκπληξη των παρισταμένων μαθητών Του, όλα αυτά δείχνουν τη Θεότητά του.
Ο Χριστός όμως ήταν και είναι και τέλειος άνθρωπος. Το έδειξε με την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης, με την απόλυτη υπακοή προς τον Πατέρα Του, με την απόλυτη ταύτιση της ανθρώπινης βούλησής Του στη Θεία βούληση, καθώς ήταν έτοιμος σε λίγο να πεθάνει πάνω στο Σταυρό. Είναι ο νέος Αδάμ που συνομιλεί και πάλι με το Θεό-Πατέρα, όπως ο παλιός Αδάμ στον Παράδεισο.
- Η Μεταμόρφωση μας έδειξε την αληθινή ανθρώπινη φύση, στα πρόσωπα των δυο προφητών και των τριών Αποστόλων. Οι δίκαιοι της Π. Διαθήκης εκπροσωπούνται στο όραμα της Μεταμόρφωσης με τον κορυφαίο νομοθέτη Μωυσή και τον αρπαγέντα στον ουρανό προφήτη Ηλία, πάνω στο άρμα της Θεϊκής δόξας. Και οι δυο βάδισαν συνειδητά προς το Χριστό και τώρα προγεύονται τη τελική δόξα Του.
Η Εκκλησία του Χριστού, οι άνθρωποι της Καινής Διαθήκης, εκπροσωπούνται κατά τη Μεταμόρφωση με τους τρεις Αποστόλους, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Οι Απόστολοι ζουν από τώρα την αλλαγή, το φωτισμό, για να μαρτυρήσουν μέσα στον κόσμο τη Θεϊκή δωρεά και να συμβάλλουν στη μεταμόρφωση όλου του κόσμου.
Στο Θαβώρ ενώνεται η Θριαμβεύουσα με τη Στρατευομένη Εκκλησία κάτω από τη νεφέλη της δόξας του Θεού. Φανερώνεται και η Θεανθρώπινη φύση της Εκκλησίας κατά το πρότυπο του ιδρυτή της. Η αληθινή, επομένως, φύση του ανθρώπου δεν είναι η πεσμένη, η αλλοτριωμένη φύση του μεταπτωτικού ανθρώπου, αλλά η πρωταρχική φύση που είχε στον Παράδεισο, πριν από την πτώση. Είναι η ανακαινισμένη φύση των Προφητών και των Αποστόλων.
- Η Μεταμόρφωση του Χριστού έδειξε και την κατεύθυνση της ανθρώπινης ιστορίας. Η Θεανθρώπινη φύση του Μεταμορφωθέντος Χριστού συναντήθηκε στο Θαβώρ με τη Θεανθρώπινη Εκκλησία, δηλαδή με την αυθεντική ιστορία και άρχισαν πάλι να συμπορεύονται. Ο Χριστός, αφού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, την αγίασε, τη Θέωσε, την ανέβασε ψηλά και της έδειξε το δρόμο για το «χαμένο Παράδεισο». Με το απολυτρωτικό έργο Του άρχισε να λύνεται «το μεσότοιχο του φραγμού», που δυσκόλευε την επικοινωνία Θεού και ανθρώπων. Στο Θαβώρ ο Θεός δεν συνομιλεί μόνο με το νέο γενάρχη της ανθρωπότητας, το νέο Αδάμ, το Χριστό, στον οποίο εκφράζει την ευαρέσκειά του με τη φράση «εν ω ηυδόκησα». Ο Θεός με τη φράση του «Αυτού ακούετε» καλεί όλη την ανθρωπότητα να συμπορευθεί στο νέο λαμπρό δρόμο που χαράζει ο Υιός του, μέσω της Εκκλησίας, με την αγιαστική Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Οι τρεις μαθητές του Χριστού, στην προσπάθειά τους να ζήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν την πνευματική αγαλλίαση, που τους χάρισε το άκτιστο Θεϊκό Φώς του Δασκάλου στο Θαβώρ, παραμέρισαν το ατομικό τους συμφέρον. Πρόταξαν το συμφέρον των υπολοίπων. Έγιναν ανιδιοτελείς. Είπαν στο Δάσκαλό τους: Ας φτιάξουμε τρεις σκηνές, μία για σένα, μια για το Μωυσή και μία για τον Ηλία. Δεν λογάριασαν τον εαυτό τους.
Η ανιδιοτελής αυτή στάση των Αποστόλων, κατά το πρότυπο του Δασκάλου τους, πρέπει να αποτελεί τη βασική κατεύθυνση και για τη δική μας ζωή.
Αυτό είναι το στίγμα της θυσιαστικής και ταυτόχρονα χαριτωμένης πορείας του Ορθοδόξου Χριστιανού μέσα στην κοινωνία, αν θέλει να κατακτήσει το στόχο του, τον αγιασμό του, το «χαμένο Παράδεισο», τη συμβολή του στη δημιουργία της Βασιλείας του Θεού. Μιας πορείας κατά το πρότυπο των Αποστόλων, αλλά κυρίως κατά το πρότυπο του κενωθέντος Χριστού με την ενανθρώπησή του και τη Σταυρική του Θυσία για τη σωτηρία του κόσμου. Η Μεταμόρφωση του Χριστού ήταν η προτύπωση της εμπειρίας του χαμένου αλλά και του προσδωκόμενου Παραδείσου, κοντά στη δόξα του Τριαδικού Θεού.
