Μέχρι που γράφονταν τούτες εδώ οι γραμμές δεν είχα την τύχη να τη γνωρίσω από κοντά.Μα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της “Η Ελένη και το τέρας” το οποίο θα παρουσιαστεί στο κοινό της Ναυπάκτου την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου στις 19.00 το απόγευμα,στην Βιβλιοθήκη της πόλης,ένιωσα ότι τη γνώριζα.
Κα
ι μερικές σκέψεις που μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό τις έστειλα με τη βοήθεια της τεχνολογίας προκειμένου να τη συναντήσουμε πριν ακόμη έρθει κοντά μας.Έτσι μ’αυτό τον τρόπο,θέλω να πιστεύω,ότι θα μας δοθεί ο απαραίτητος χρόνος προκειμένου να βάλουμε σκέψεις και προβληματισμούς σε σειρά για να τους συζητήσουμε μαζί της.
Η Ζοέλ Λοπινό είναι Γαλλίδα με ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας της.
Επέλεξε να ζει και να κάνει καριέρα στην Ελλάδα τολμώντας να γράφει σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική της. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ, όπου γεννήθηκε και έζησε. Αφιερώθηκε για είκοσι χρόνια στη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας σε δικά της ινστιτούτα στην Αθήνα. Από το 1996 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, παιδικών βιβλίων και θεατρικών έργων. Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Στη Ναύπακτο θα βρεθεί την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου στις 19.00 το απόγευμα,στην Παπαχαραλάμπειο δημοτική βιβλιοθήκη,(θα λέγαμε στο φυσικό της χώρο) με σκοπό να παρουσιάσει τη νέα της προσπάθεια με τίτλο “Η Ελένη και το Τέρας”.Ένα βιβλίο για την αλληλεγγύη, τη μαχητικότητα και τη δημιουργία. Μια δυνατή γροθιά στον ρατσισμό, στον φασισμό, στα “πρέπει” και στα “μη”. Η αληθινή ιστορία μιας ραγισμένης ψυχής, που ενώ διψούσε για αγάπη, τη σκότωνε γιατί δεν την άντεχε.
Ελάτε λοιπόν να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα
-Έχετε μια δυναμική πορεία στο χώρο του βιβλίου. Ελληνο-γαλλίδα εκπαιδευτικός, βρίσκεστε στην Ελλάδα από τα 20 σας. Γράφετε κατευθείας στα ελληνικά. Πώς προέκυψε όλο αυτό;
Όταν είσαι εγγονή μιας Σφακιανής ακαταπόνητης Καλλιόπης και κόρη μιας μαχητικής Ελένης, έχεις διδαχθεί από την κούνια να παλεύεις και να παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου.
Αναγκάστηκα να αλλάξω πατρίδα, να αλλάξω ζωή πολλές φορές, άλλαξα πολιτισμό και γλώσσα ακόμη. Και να φανταστείτε, ερχόμενη στη Ελλάδα, δεν γνώριζα ούτε μία λέξη της ελληνικής γλώσσας! Απόδειξη πω όλα είναι θέμα θέλησης και εργασίας!
–Μετράτε πάνω από 13 βιβλία συγγραφής. Το συγκεκριμένο όμως βιβλίο «Η Ελένη και το τέρας» έρχεται ως ένα κατά κοινή 
ομολογία, βιβλίο αυτοβιογραφικό. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό.
Το νέο μου μυθιστόρημα είναι όντως αυτοβιογραφικό. Αποτελεί συνέχεια της γνωστής «Αγριλιάς» όπου περιέγραψα πριν από πολλά χρόνια την πορεία των παππούδων μου που μετανάστευσαν στις αρχές του εικοστού αιώνα στη Γαλλία. Στην «Ελένη και το τέρας» καταγράφω με ωμά λόγια, το ομολογώ, τη ζωή της μητέρας μου και των αδερφών της. Τον ρατσισμό που υπέστησαν, τον ναζισμό, τη μιζέρια, αλλά και το αποτέλεσμα αυτής της βαναυσότητας: την κακοποίηση δυο παιδιών. Ξέρετε, συχνά η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία! Στόχος μου ήταν να κατανοήσει ο αναγνώστης το πόσο βαθιά πληγώνεται ένα παιδί από την σκληρότητα μιας κοινωνίας, αλλά και της οικογένειάς του και το πόσο δύσκολα συνέρχεται κανείς από την απόρριψη. Εσκεμμένα επίσης μεταφέρω τα λόγια του θείου μου που υπήρξε φυλακισμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου, για να μην ξεχνάμε την ιστορία και επαναληφθούν κάποια τραγικά γεγονότα…
–Πολλοί χαρακτηρίζουν σκληρές τις περιγραφές του, το βίωμα της ορφάνιας, του ρατσισμού στη Γαλλία. Πόση πίεση ασκήσατε στον εαυτό σας προκειμένου να αποτυπώσετε στο χαρτί όλα αυτά τα συναισθήματα;
Αυτό το μυθιστόρημα γράφτηκε με απέραντο πόνο γιατί αναζωπύρωσε αναμνήσεις που δεν θέλει κανείς να ξεθάψει. Απαίτησε πολύ θάρρος και μεγάλη δύναμη ψυχής. Κάποιες σελίδες (και δεν είναι λίγες!) αντιστοιχούν με μία τουλάχιστον ώρα γοερού κλάμματος… Ωστόσο αποτέλεσε λυτρωτικό για μένα καθώς με βοήθησε να κατανοήσω και να νιώσω, σαν να ήταν δικά μου, τα βιώματα των γονέων μου. Συγγράφοντάς το, έδιωξα τις ύστατες σκιές από την ψυχή μου για να φτάσω στο μεγαλείο της συγχώρεσης.
Από τη μία υπάρχουν η ανέχεια, τα κρούσματα βίας, η πίεση. Υπάρχει ωστόσο αντίδοτο σε όλα αυτά;
Και βέβαια! Υπάρχει μια ηρωίδα γεμάτη πάθος, δύναμη και αξίες, η οποία σε όλη τη διάκεια της ζωής της μάχεται ακούραστα για το καλό της κοινωνίας Μπορεί κανείς να αντλήσει πολλή δύναμη από το παράδειγμά της, ιδίως στις μέρες της βαθιάς κρίσης που διανύουμε. «Η Ελένη και το τέρας» θυμίζει και ζωντανεύει επίσης τις αληθινές αξίες της δημοκρατίας και της Αριστεράς που έχουν δυστυχώς χαθεί. Η αλληλεγγύη, ο ουμανισμός, η ανιδιοτελής προσφορά, η ομαδικότητα, η ανοχή, η επιείκεια, η αξιοπρέπεια…
-Μετά από τόσα χρόνια πορείας, αν είχατε να αλλάξετε κάτι γυρίζοντας το χρόνο πίσω, τι θα αλλάζατε;
Θα έψαχνα το φως της ψυχής μου πολύ πιο νωρίς, συνεπώς δεν θα είχα επιτρέψει σε σκοτεινούς ανθρώπους να με πληγώσουν τόσο πολύ.. Η ζωή μού δίδαξε ότι πρέπει ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον εκτιμάμε ώστε να τραβάμε θετικά άτομα και θετικές εμπειρίες. Άργησα να το μάθω αυτό δυστυχώς!
–Διαβάζοντας κανείς το συγκεκριμένο βιβλίο και ολοκληρώνοντας την τελευταία σελίδα, πιστεύετε ότι αφήνει μια αίσθηση προβληματισμού; Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους; Τι απ’ όλα;
Αυτός ήταν ο στόχος, αλλιώς γιατί να γράφουμε!!! Το μυθιστόρημα αυτό βρύθει από ανθρώπινα μηνύματα. Το κυριότερο είναι ένα μήνυμα αγάπης. Το μίσος και η απόρριψη γεννούν τον φόβο και την έχθρα. Μόνο με την αγάπη στεριώνει μια υγιής προσωπικότητα άρα και μια υγιής κοινωνία!
Ευχαριστούμε πολύ
