Θ. Θεοχαρόπουλος: Το χρέος δεν διευθετήθηκε οριστικά, τα λάθη συνεχίζονται

Η ομιλία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Θανάση Θεοχαρόπουλου στη Βουλή, για τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία, προς τον πρόεδροo κ. Roberto Gualtieri και τα μέλη-ευρωβουλευτές της αρμόδιας Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για την παρακολούθηση του ελληνικού προγράμματος, της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων (ECON).  

«Θα ήθελα με τη σειρά μου να σας καλωσορίσω στην χώρα μας. Έρχεστε σε μια κρίσιμη καμπή τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ε.Ε. Σε μια στιγμή όπου έχουμε την πρόσφατη απόφαση του Eurogroup που αφορά και το ελληνικό χρέος.

Άκουσα τις ομιλίες σας, αγαπητά μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πραγματικά θέσατε κρίσιμα ερωτήματα, κάποια από αυτά προς την κυβέρνηση. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν είναι εδώ σήμερα ουσιαστικά για να σας απαντήσει, διότι υποβάθμισε τη σημερινή συζήτηση, χωρίς να είναι κάποιος από το Υπουργικό Συμβούλιο, όπως θα έπρεπε. Ήταν όλοι στο Ζάππειο προχθές, δεν είναι κανένας σήμερα εδώ και καταλαβαίνετε ότι οποιοσδήποτε Γενικός Γραμματέας Συντονισμού δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα θέματα.

Θα αποφύγω τη στείρα αντιπολίτευση. Θα μπορούσα να την κάνω, γιατί άκουσα στην αρχή την ομιλία του Γενικού Γραμματέα Συντονισμού της κυβέρνησης που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Εκτός τόπου γιατί ουσιαστικά θα ήταν μια ομιλία για το Ζάππειο την προηγούμενη Παρασκευή αλλά όχι για εδώ, εκτός χρόνου γιατί αναφέρθηκε στο προεκλογικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και στο δημοψήφισμα, επιχειρήματα που αν διαβάσει κανείς την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Τσίπρα σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης θα κατανοήσει ότι δεν τα πιστεύει ούτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας.

Περνάω στην κρίση του ελληνικού χρέους, μια μοναδική περίπτωση συνδυασμού κρίσης, δημοσιονομικού ελλείμματος, ανταγωνιστικότητας και παραγωγής. Μια κρίση, κατά την οποία δοκιμάστηκε και η οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης που παρουσίαζε έλλειψη μηχανισμών έγκαιρης πρόβλεψης, αποτροπής, άμεσης και επείγουσας διαχείρισης κρίσεων πριν αυτές διαχυθούν.

Το τι ακολούθησε με την Ελλάδα το γνωρίζουμε όλοι, όπως γνωρίζουμε ότι και η κρίση σε άλλα κράτη – μέλη οδήγησε σε μια αλληλουχία θεσμικών αλλαγών. Εάν υπήρχαν τα κατάλληλα εργαλεία στην Ε.Ε. όταν αναπτύχθηκε η κρίση, πολλά θα είχαν αποφευχθεί. Εάν, με λίγα λόγια, υπήρχε και οικονομική ένωση και όχι μόνο νομισματική ένωση, ένα δομικό πρόβλημα του ευρώ, καθώς πρώτα προχώρησε η νομισματική ένωση χωρίς να υπάρχει η οικονομική ολοκλήρωση.

Αξίζει να σημειωθεί, όμως, ότι, παρά την αναγνώριση λαθών εκ μέρους των δανειστών, ευρωπαίων και Δ.Ν.Τ., στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, τα λάθη συνεχίστηκαν και συνεχίζονται και σήμερα, όπως και η δημιουργία νέων αδιεξόδων.

Πιστεύετε, ότι το πρόβλημα είναι διαρθρωτικό και αφορά την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αναρωτιέται κανείς πώς περιμένετε να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα σ’ ένα άκρως υφεσιακό περιβάλλον, εξαιτίας της πολυετούς αυστηρής λιτότητας, τη στιγμή που, παράλληλα, απαιτούνται τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα.

Βεβαίως ο προϋπολογισμός δεν πρέπει να είναι ελλειμματικός, αλλά τα πλεονάσματα που απαιτούνται είναι τεράστια, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ανάπτυξη, εκτός εάν υιοθετήσουμε την ακραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή ότι η λιτότητα φέρνει την ανάπτυξη, που δεν θεωρώ ότι τουλάχιστον οι προοδευτικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις υιοθετούν αυτή την πολιτική. Πώς θα φέρουμε την κοινωνική συνοχή και θέσεις εργασίας, όταν και το θέμα του χρέους δεν διευθετείται οριστικά και ενώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν προχωρά.

Όσον αφορά την πρόσφατη ρύθμιση του χρέους, α) η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του δεν είναι εξασφαλισμένη. Τα εργαλεία για τη μακροπρόθεσμη διευθέτηση του χρέους, που μόλις πέρυσι, στο Εurogroup του 2017, είχατε αναφερθεί κι εσείς κ. Gualtieri, δεν υπάρχουν σήμερα στην απόφαση, β) η Ελλάδα παραμένει με το στίγμα της ‘ειδικής περίπτωσης’, γ) η χώρα δεσμεύεται με τη διατήρηση υπερβολικά υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, 3,5% για πέντε χρόνια και 2,2% μέχρι το 2060, και συνεπώς παραμένει εγκλωβισμένη σε μια ‘αναιμική’ ανάπτυξη, δ) η γαλλική πρόταση για αυτόματη σύνδεση των μέτρων για το χρέος με τον ρυθμό ανάπτυξης εξαϋλώθηκε μέσα σ’ έναν χρόνο. Μια ρύθμιση, ένα εργαλείο που θα μπορούσε να αποτελέσει μια κάποια λύση για το μεσοπρόθεσμο επίπεδο.
Αναπόφευκτα επανέρχεται το ίδιο αμείλικτο ερώτημα: Πώς θα επιτευχθεί ανάπτυξη σ’ αυτό το άκρως υφεσιακό περιβάλλον που εξασφαλίζει μόνο υπερβολικά πλεονάσματα κι αυτά μέσω του στραγγίσματος της ρευστότητας και της περαιτέρω φτωχοποίησης; Πού βρίσκεται το ‘ευρωπαϊκό κεκτημένο’ μέσα σ’ όλα αυτά;

Πέρυσι, στη συνεδρίαση, ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κ. Κουτσούκος, είχε αναφερθεί αναλυτικά στο ότι πρέπει να επανέλθει το κοινοτικό κεκτημένο στα εργασιακά. Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη πρέπει να βγουν μπροστά, άρα πρέπει να κάνουν κριτική σήμερα στο θέμα του υπερβολικού πρωτογενούς πλεονάσματος. Η Ελλάδα, μετά την κρίση, προϋποθέτει και μια ευρωζώνη μετά την κρίση!

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω η Ε.Ε. πρέπει να γίνει και πάλι ελκυστική. Και αυτό μπορούν να το κάνουν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μ’ ένα σχέδιο για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη διαχείριση του προσφυγικού που δεν μπορεί να γίνει από μια χώρα μόνη της. Χρειάζεται να υπάρχει κοινή διαχείριση του ζητήματος στην Ε.Ε.

Η Ιταλία έκανε μια έξυπνη πρόταση για να αποτελεί ευρωπαϊκό ζήτημα και όχι μιας χώρας, διαφωνούμε, ταυτοχρόνως, όμως, με την ύπαρξη οικονομικών ανταλλαγμάτων για το προσφυγικό.
Για να σταματήσει, λοιπόν, να ενισχύεται ο εθνικολαϊκισμός πρέπει να σταματήσουμε να μπαίνουμε και σε μια διαρκή λιτότητα, γιατί το να το βγούμε από τα μνημόνια αλλά να μπούμε σε διαρκή λιτότητα δεν είναι ο στόχος. Χρειάζονται εδώ και τώρα δομικές αλλαγές με στόχο τη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να ελπίζει μόνο στα ‘τεχνικά’ μέτρα. Πρέπει να αποτραπεί, εδώ και τώρα, το διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας που υπάρχει σε όλη την Ε.Ε., γιατί φέρνει ευρωσκεπτικισμό που τροφοδοτεί ακραίες εθνικολαϊστικές συμπεριφορές.»