Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τορόντο με επικεφαλής τον καθηγητή Βιοχημείας Ελευθέριο Διαμαντή, εξηγούν ότι το νέο αυτό διαγνωστικό εργαλείο μπορεί να απαλλάξει πολλούς άνδρες από την χειρουργική διαδικασία της αναζήτησης και λήψης βιώσιμων σπερματοζωαρίων τα οποία εν συνεχεία αξιοποιούνται μέσω θεραπείας υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.
Ο Δρ Διαμαντής συνεργαζόμενος με τον Δρ Απόστολο Δημητρομανωλάκη, εντόπισε δυο πρωτεϊνικούς βιοδείκτες, οι οποίοι δείχνουν ποιοι άνδρες όντως έχουν βιώσιμο σπέρμα, οπότε στην περίπτωσή τους έχει νόημα η χειρουργική αφαίρεσή του.
Με την υπάρχουσα τεχνογνωσία, ο μόνος τρόπος να βεβαιωθεί ότι ο γιατρός αν ένας άνδρας έχει βιώσιμα σπερματοζωάρια, είναι η χειρουργική επέμβαση και η αφαίρεσή δείγματος από τους όρχεις για να γίνει βιοψία του. Το νέο τεστ, που αφορά τον εντοπισμό των πρωτεϊνών ECM1 και TEX101, προβλέπει εκ των προτέρων αν έχει νόημα να υποβληθεί ένας άνδρας σε αυτή τη διαδικασία.
Η αζωοσπερμία, που αφορά σχεδόν το 2% του ανδρικού πληθυσμού, προκαλείται είτε από το φυσικό μπλοκάρισμα των «καναλιών» μέσω των οποίων διοχετεύονται στο σπέρμα τα παραγόμενα σπερματοζώαρια, είτε εξαιτίας της εξ αρχής αδυναμίας παραγωγής σπερματοζωαρίων. Η μόνη αξιόπιστη μέθοδος σήμερα για τη διάγνωση ποια από τις δύο μορφές αζωοσπερμίας έχει ένας στείρος άνδρας, είναι η επεμβατική βιοψία των όρχεων, η οποία όμως μπορεί να έχει επιπλοκές, όπως βλάβη στον ιστό των γεννητικών οργάνων ή χρόνιο πόνο σε αυτή την περιοχή.
Οι δύο βιοδείκτες μπορούν από κοινού να δείξουν, σχεδόν με ακρίβεια 100%, ποια από τις δύο μορφές αζωοσπερμίας έχει ένας άνδρας, χωρίς την ανάγκη προηγούμενης βιοψίας. Το επόμενο βήμα, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα είναι η ανάπτυξη ενός απλού κλινικού τεστ για την μέτρηση των δύο αυτών πρωτεϊνών στο σπέρμα.
Το τεστ υπολογίζεται ότι θα χρειαστεί ένα έως δύο χρόνια έως ότου μπορεί να εφαρμοστεί από τις κλινικές γονιμότητας.
Η ανδρική στειρότητα ευθύνεται για τις μισές περίπου περιπτώσεις υπογονιμότητας. Μερικές φορές, οι άνδρες που δεν παράγουν καθόλου σπέρμα, μπορούν να βοηθηθούν να γίνουν πατέρες μέσω της κατάλληλης θεραπείας γονιμότητας, αρκεί να είναι δυνατό να εξαχθούν χειρουργικά μερικά σπερματοζωάριά τους. Άλλοι άνδρες όμως θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε δωρητή σπέρματος.
