Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά!
Άρθρο του Πέτρου Πιτσιάκκα
Η κρισιμότητα κάθε εκλογικής αναμέτρησης είναι δεδομένη, πολύ δε περισσότερο αυτής της 6ης Μαΐου. Μιας αναμέτρησης, η οποία δεν θυμίζει τίποτα από το παρελθόν, αφού ο δικομματισμός φαίνεται να γκρεμίζεται και το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο, μετά τις εκλογές, θα υπάρχει βιώσιμη κυβέρνηση ή ακυβερνησία. Ένα ερώτημα που ενισχύεται από τα ευρήματα όλων των δημοσκοπήσεων, οι οποίες παρουσιάζουν ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό.
Είναι εμφανές ότι η κοινωνία είναι αγανακτισμένη και οργισμένη. Είδε το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της και να ανατρέπονται όλοι οι σχεδιασμοί της, σε σχέση με το παρόν και το μέλλον της. Γι’ αυτό και, δικαιολογημένα, ξεχειλίζουν ο θυμός, η οργή και η αγανάκτηση και είναι φανερή η διάθεση του κόσμου να τιμωρήσει τους υπευθύνους. Ωστόσο το εκλογικό σώμα θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι εκλογές γίνονται, κάθε φορά, για τη διακυβέρνηση του τόπου και όχι για την έκφραση διαμαρτυρίας. Ως εκ τούτου η επιλογή θα πρέπει να γίνει με όρους μέλλοντος και όχι με όρους παρελθόντος.
Ο εγκλωβισμός του ψηφοφόρου στο παρελθόν και η λειτουργία του θυμικού, ως συμβούλου στις επιλογές του, θολώνουν την κρίση. Είναι αποδεδειγμένο πως η οργή οδηγεί σε απερίσκεπτες αποφάσεις και ενέργειες. Αυτή ευθύνεται για τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, ενώ κινδύνευε η επανάσταση. Αυτή τύφλωνε τον Μιαούλη όταν ανατίναζε δύο πλοία του εθνικού στόλου, στον Πόρο, λόγω της σύγκρουσης του με τον Καποδίστρια. Η οργή όπλισε το χέρι, που δολοφόνησε τον Καποδίστρια με επακόλουθα τον εμφύλιο και την επιλογή βασιλιά και η ίδια έστειλε στη Βουλή το 1895 τον Γουλιμή και όχι τον μεταρρυθμιστή Τρικούπη. Εξαιτίας της οργής και του λαϊκισμού, έχασε τις εκλογές το 1920 ο Βενιζέλος, κι ας είχε πετύχει τη μεγαλύτερη ελληνική διπλωματική επιτυχία, με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Λόγω και της οργής του κόσμου οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής, παρά το ότι δεν αποδείχτηκε η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, που τους αποδόθηκε. Αυτή ευθύνεται για την ακυβερνησία, πριν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών του 1967, για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο, το 1974, για την παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, το 1990.
Η αγανάκτηση και η οργή, λοιπόν, οδηγούν σε απερίσκεπτες ενέργειες, με καταστροφικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό και στις εκλογές της 6ης Μαΐου, το εκλογικό σώμα θα πρέπει να αποφασίσει με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα. Ας αγνοήσει όλους εκείνους οι οποίοι επενδύουν στην αγανάκτηση και στην οργή του, για να αποκτήσουν πολιτική παρουσία ή για να ενισχύσουν τη δύναμη τους. Ας κλείσει τα αυτιά σ’ αυτούς που σήμερα καταγγέλλουν το πολιτικό σύστημα, ενώ πρωταγωνιστούν σ’ αυτό εδώ και δεκαετίες. Ας μην παρασυρθεί από τους λαϊκιστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν καταγγελτικό λόγο και χαϊδεύουν αυτιά, χωρίς να διατυπώνουν συγκεκριμένες, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις για το αύριο, χωρίς να αποκαλύπτουν τον τρόπο για την άκοπη λύτρωση από το αδιέξοδο που ευαγγελίζονται και χωρίς να εξηγούν ποιες θα είναι οι παρενέργειες-συνέπειες στη συνέχεια.
Η κρισιμότητα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης απαιτεί αυξημένη υπευθυνότητα και εγρήγορση, από τη μεριά του ψηφοφόρου. Τα μεγάλα και κούφια λόγια, τις βαρύγδουπες υποσχέσεις, τις γενικόλογες και τις αόριστες διακηρύξεις πρέπει να τις αντιμετωπίζει με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Κάθε πρόγραμμα εξουσίας πρέπει να το ελέγχει, αναζητώντας τον καθαρό λόγο, την ρεαλιστική, συγκεκριμένη και εφαρμόσιμη πρόταση, την αλήθεια και προπάντων την ελπίδα. Την οργή του μπορεί να την εκφράσει τιμωρώντας εκείνους που διακήρυτταν ότι «λεφτά υπάρχουν» και μας οδήγησαν στο Δ.Ν.Τ., που δεν πήραν έγκαιρα μέτρα και υπέγραψαν το μνημόνιο, χωρίς να το διαπραγματευτούν, χωρίς να το διαβάσουν και το οποίο σήμερα χαρακτηρίζουν «ελλιπές». Εκείνους που λοιδορούσαν τους έλληνες στο εξωτερικό ως διεφθαρμένους, που μιλούσαν για τιτανικό.
Ο ελληνικός λαός, εδώ και δυόμιση χρόνια, ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά. Δικαιολογημένα, λοιπόν, είναι αγανακτισμένος και οργισμένος. Ωστόσο, η οργή δεν μπορεί να είναι το κριτήριο της επιλογής του στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Γιατί αυτή η οργή, που ζητάει εκτό
νω
ση, μπορεί να οδηγήσει στην υπερψήφιση κομμάτων και προσώπων, τα οποία, στην πραγματικότητα, είναι αντίθετα με τα συμφέροντά του. Γιατί δεν είναι λύση ο εθνοκεντρικός ή ο κομμουνιστικός απομονωτισμός, ούτε και η ενίσχυση των άκρων ή των κομμάτων διαμαρτυρίας. Λύση είναι εκείνοι που από την αρχή είπαν ότι η συνταγή του μνημονίου ήταν λανθασμένη, αφού οδηγούσε στην ύφεση, και δικαιώθηκαν. Λύση είναι εκείνοι που διακήρυτταν εξαρχής την ανάγκη της ανάπτυξης και για την οποία σήμερα όλοι μιλούν. Λύση είναι εκείνοι που έχουν καταθέσει συγκροτημένη πρόταση για την αντιμετώπιση της πολλαπλής κρίσης της χώρας. Γι’ αυτό και η ψήφος της 6ης Μαΐου πρέπει να είναι αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας και όχι οργισμένης αντίδρασης.
20 Απρ. 12
