Το 1955, όταν «ο ξανθός Απρίλης έστηνε χορό με τον έρωτα», οι Έλληνες της Κύπρου έστηναν χορό με την ελευθερία. Την 1η Απριλίου 1955 ξεκινούσε ο μεγάλος Αγώνας της ιδιαίτερης μας πατρίδας, για την απελευθέρωση από τους Άγγλους και την Ένωση με την Ελλάδα.
Ο Καζαντζάκης, με αφορμή αυτόν τον Αγώνα, γράφει στον πρόλογο του «Καπετάν Μιχάλη»:
«Το ελληνικό γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς, τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική, το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Ευλογημένη η σπίθα αυτή που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της. Πατρίδα, πατρίδα αναστενάζει ο Μακρυγιάννης, ήσουν άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνούν. Μόνο ο Θεός σε κυβερνάει και σε διατηρεί ακόμη. Αλήθεια μόνο ο Θεός, μόνο η σπίθα. Τη στιγμή που η σπίθα κινδυνεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας να σβήσει, πετιέται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά. Πετάχτηκε σήμερα στην Κύπρο και με αβάσταχτη οδύνη και περηφάνια παρακολουθούμε το ανανεούμενο πάλι μπροστά μας ελληνικό θάμα, την Κύπρο και τον Ακρίτα. Ας είναι καλά το ηρωικό τούτο αρχοντονήσι. Ο κόσμος που θαρρούσαμε πως είχε σαπίσει, έχει ακόμα ψυχές που τολμούν και σηκώνουν κεφάλι στην υποκρισία, στην αδικία και στην αναίδεια. Η Κύπρος δεν είναι μια λεπτομέρεια, ένα απλό νησί στην άκρη της Μεσόγειος Θάλασσας. Έχει γίνει σήμερα το μοιρόγραφτο κέντρο όπου παίζεται η ηθική αξία του σημερινού ανθρώπου. Πάλι οι φρόνιμοι δίνουν πολύ λογικές συμβουλές. Πώς μπορεί λένε μια σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; Όμως ο αληθινός άντρας δεν απελπίζεται. Ξέρει αυτός πως στον αλλοπρόσαλλο τούτο κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες. Οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Δυο οι πιο τρανές: η ελευθερία κι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου».
Ο αγώνας του 1955-1959 είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Και η ιστορία δεν μπορεί να διαγραφεί, ούτε και πρέπει να λησμονείται. Γιατί εκείνος ο λαός που λησμονεί, το παρελθόν του, την ιστορία του, δεν έχει μέλλον. Ας το έχουν υπόψη τους όλοι εκείνοι που στο όνομα της «διαπραγμάτευσης» και της προσπάθειας «επίλυσης» του κυπριακού, ξεχνούν τη «θεμελιακή αρχή της εθνικής αξιοπρέπειας», κατά τον Καζαντζάκη, και υποκύπτουν στους όρους των Τούρκων, οι οποίοι απαιτούν να μην μνημονεύεται ο Αγώνας του 1955-1959 γιατί, κατά τα λεγόμενα τους, είναι έκφραση εθνικισμού (δυστυχώς το ίδιο υποστηρίζουν και κάποιοι «προοδευτικοί» από τη δική μας πλευρά). Μας ζητούν δηλαδή να διαγράψουμε την ιστορία μας, να ξεχάσουμε την ταυτότητα μας. Και να φανταστεί κανείς πως ακόμη δεν έχουν γίνει «συγκυβερνήτες» σε μια «ενωμένη Κύπρο».
Τον Απρίλη του 1955 οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. αρχίζουν να γράφουν ιστορία στη Μεγαλόνησο. Τον Απρίλη του 2017 οι απόγονοι των αγωνιστών παραδίδουν αυτή την ιστορία στη λήθη, κατ’ απαίτηση των Τούρκων! Αιδώς Αργείοι!!
