Παρασκευή 27/05/2016 – 17:22
Πέραν όλων των άλλων, ο «μοιραίος άνθρωπος», που μας έφερε τα Μνημόνια, επιχειρεί να εμφανιστεί και ως «κήρυκας της συναίνεσης». Το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν πτοείται καν από την εμφαντική αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος, προς τον ίδιο, με την παταγώδη αποτυχία του προσωπικού του «κινήματος» (ΚΙΔΗΣΟ), έχει, προφανώς, να κάνει, με την ψυχοσύνθεση του ανδρός. Όπως και το να εμφανίζεται ως παράγων κοινής αποδοχής, όταν δεν τον αποδέχονται ούτε οι παλιοί του σύντροφοι. Δεν έχει νόημα, επίσης, να ασχοληθούμε με το, μονότονα επαναλαμβανόμενο, αφήγημα του, ότι για όλα φταίνε οι προκάτοχοι του. Θεωρούμε, όμως, πως ξεπερνά τα όρια της πρόκλησης, να εμφανίζεται ο πρώην πρωθυπουργός, ως ο κατ` εξοχήν «κήρυκας της συναίνεσης», αν όχι και ως ο αυθεντικός εκφραστής της πολιτικής συνεννόησης και της εθνικής ενότητας. Δυστυχώς, γι` αυτόν, υπάρχουν τα γεγονότα, που τον εκθέτουν. Ως αρχηγός, ακόμη, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε την ευκαιρία, να εκφράσει τη συναινετική αντίληψη, όταν, έχοντας πλήρη γνώση της οικονομικής κατάστασης, κλήθηκε από τον τότε πρωθυπουργό (Φεβρουάριος 2009) να συνεισφέρει το μίνιμουμ, δηλαδή στην αποφυγή υπερβολικών αντιδράσεων. Αντ’ αυτού, ζήτησε… την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών. Στο τέλος δε, του καλοκαιριού, του ίδιου έτους, όταν τα «σημάδια» για τη «θύελλα» που έρχεται, ήταν κάτι παραπάνω από φανερά, ο «συναινετικός» Γιώργος Παπανδρέου, ανακοίνωσε ότι το κόμμα του, δεν επρόκειτο να συναινέσει στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, παρ` ότι συμφωνούσε στην ανανέωση της θητείας του Κάρολου Παπούλια, μόνο και μόνο για να προκαλέσει εκλογές! Δεν άφησε, έτσι, κανένα περιθώριο στην τότε κυβέρνηση, καθώς, σε αυτές τις συνθήκες, ήταν αδύνατη η λήψη οποιουδήποτε μέτρου. Αλλά και, όταν έγινε πρωθυπουργός, δεν ανέλαβε καμία ουσιαστική πρωτοβουλία, στο κρίσιμο, πρώτο διάστημα, για τη συναινετική αντιμετώπιση της κρίσης, όπως έγινε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μόλις το καλοκαίρι του 2011, υπό την πίεση του διαφαινόμενου αδιεξόδου και της ογκούμενης λαϊκής οργής, προσέτρεξε στη βοήθεια της αντιπολίτευσης, για ν` αλλάξει αμέσως γνώμη, υπό την πίεση συνεργατών του και να προχωρήσει, αντί της ενότητας, σε ανασχηματισμό! Αποδέχθηκε δε, τη λύση της, τρικομματικής, κυβέρνησης Παπαδήμου, μόνο όταν, στην πράξη, είχε χάσει τη «δεδηλωμένη», αφού και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, του ζητούσαν να παραιτηθεί. Η ιστορία δεν ξαναγράφεται….
Πηγή:
