Από το 1974

Το έχουμε ξαναγράψει: Η εμπάθεια είναι κακός σύμβουλος, σε συνδυασμό δε με μια, διαδεδομένη διανοητική οκνηρία, οδηγεί σε αβαθείς  αναλύσεις και λανθασμένα συμπεράσματα.

 Όπως με το παρ` ολίγο θερμό επεισόδιο, στα Ίμια, που «έγκριτοι» δημοσιολόγοι απέδωσαν, σε, παλαιότερους, φραστικούς λεονταρισμούς, όπως τους παρουσίασαν, του υπουργού Εθνικής Άμυνας! Στον οποίο, ταυτόχρονα, οι ίδιοι, ασκούν κριτική, για υποχωρητική και ηττοπαθή στάση, στο πρόσφατο επεισόδιο…. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ιδιαίτερα όταν οι συμπάθειες και αντιπάθειες, συσκοτίζουν την κρίση ή οδηγούν και σε επιλεκτική αμνησία. Να ξεχνούν, φερ` ειπείν, ορισμένοι, ότι το «γκρίζο καθεστώς» των Ιμίων, προέκυψε το 1996, όπως, αναλυτικά, γράψαμε και χθες. Η δε τουρκική προκλητικότητα και, συναφής, «αναθεωρητική» πολιτική, της Τουρκίας, με αιχμή το Αιγαίο, με προεκτάσεις στη Θράκη, αλλά και την Κύπρο,  εκδηλώθηκε, το πρώτον, το «σωτήριο» έτος 1974, όταν ακόμη στην εξουσία βρισκόταν η δεύτερη χούντα, του Ιωαννίδη , με την πρώτη έξοδο του ωκεανογραφικού σκάφους «Σισμίκ», για πετρελαϊκές έρευνες στο Αιγαίο.

Αν κάνουν τον κόπο, οι λογής «δοκησίσοφοι» του δημόσιου βίου και ανατρέξουν στα οικεία κεφάλαια, της 12τομης αυτοβιογραφίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θα διαπιστώσουν ότι δεν επρόκειτο για μεμονωμένη ενέργεια, αλλά για την αρχή εκδίπλωσης, μιας κλιμακούμενης στρατηγικής, απολήξεις της οποίας αποτελούν, όχι μόνο η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» στο Αρχιπέλαγος, αλλά και η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Είναι ενδεικτική η καταγραφόμενη, στο προαναφερθέν έργο, έκπληξη-και αιφνιδιασμός-ενός πολύπειρου πολιτικού, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που, ξεκίνησε με διάθεση ομαλοποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων και βρέθηκε μπροστά σε διεκδικήσεις της άλλης πλευράς, που έθεταν υπό ευθεία αμφισβήτηση, κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κατοχυρωμένα από Διεθνείς Συνθήκες, όπως το δικαίωμα κάθε παράκτιου κράτους, στην ύπαρξη και χάραξη υφαλοκρηπίδας. Αυτό και ως απάντηση σε μια άλλη απλοϊκή θεωρία, που διακινείται και πάλι τις τελευταίες μέρες, πως, δηλαδή, όλα οφείλονται στον απρόβλεπτο και αυταρχικό χαρακτήρα του κ. Ερντογάν. Λες και το προηγούμενο, κεμαλικό καθεστώς, με τον επικυρίαρχο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελούσε «εξαγώγιμο» μοντέλο κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Ειδικά δε, ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, υπό το προηγούμενο, κεμαλικό-στρατοκρατικό καθεστώς, η ένταση ήταν πολύ μεγαλύτερη, φέρνοντας τρεις φορές, τις δύο χώρες, στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης (1976, 1987, 1996). Εξ ου και πολλοί από τους σημερινούς επικριτές, είχαν «επενδύσει» στον «εκσυγχρονιστή» κ. Ερντογάν…