Ευρώπη ίσον χάος

Η κρίση στο μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα απλώς ανέδειξε ή, αν θέλετε, επέτεινε την εικόνα διάλυσης της Ευρώπης, όπως την ξέραμε. Τα σπέρματα της σημερινής, διαλυτικής κατάστασης, θα μπορούσε να τα αναζητήσει κανείς, στις αρχές της δεκαετίας του `90, όταν ολοκληρώθηκε σε θεσμικό επίπεδο, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ιδεολογικού χαρακτήρα, μετάλλαξη, με την επιβολή του γερμανικού υποδείγματος. Οι αλλεπάλληλες διευρύνσεις, μετέτρεψαν τη μέχρι τότε, σχετικά συμπαγή και ομοιογενή ΕΟΚ, στο άμορφο και χαοτικό Ενωσιακό σύμπαν, διευκολύνοντας, στην πράξη, τη γερμανική ηγεμονία, ως του μοναδικού συνεκτικού κρίκου. Είναι ενδεικτικό, των όσων ανωτέρω, ότι η ένταξη των Σκανδιναβικών χωρών, το 1994 (επί ελληνικής προεδρίας), παρ` ολίγο να ματαιωθεί εξ αιτίας της αδυναμίας, να υπάρξει συμφωνία για τις επιτρεπτές ποσότητες και τα όρια αλιείας του βακαλάου! Η οικονομική κρίση, απλώς, επιτάχυνε ή, αν προτιμάτε, «νομιμοποίησε» την πορεία προς τη «γερμανική Ευρώπη», για την οποία ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει λόγο, έστω ως δυνητικό ενδεχόμενο, από τον Ιούλιο 1992, όταν συζητούνταν στη Βουλή, η κύρωση της περιώνυμης Συνθήκης (Μάαστριχτ). Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη πιο αποκαλυπτικός και προφητικός, τον Οκτώβριο 1995, στο κύκνειο άσμα του (λίγο πριν την είσοδο του στο Ωνάσειο) είχε κάνει λόγο για το περίφημο «Διευθυντήριο», το οποίο, όπως έλεγε, το είδε μπροστά του, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής (Κάνες), στην οποία έλαβε μέρος. Είναι χαρακτηριστικό, αυτό που ανέφερε ο τότε πρωθυπουργός, πως ενώ στους διαδρόμους δεχόταν συγχαρητήρια για την παρέμβαση του (σχετικά με το εμπάργκο στα Σκόπια), από τους άλλους ομολόγους του, μέσα στη συνεδρίαση, ουδείς τόλμησε να τον υποστηρίξει… Αν δε με την οικονομική κρίση, στα προηγούμενα χρόνια, είδαμε να κορυφώνονται αυτά που προφήτευε και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, τώρα, με τη «θανάσιμη» εμπλοκή και του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος, βιώνουμε την «κορύφωση του δράματος» (πλησιάζει και το Πάσχα των Καθολικών), που, ταυτόχρονα, αποτελεί την «αρχή του τέλους». Τα συμπτώματα αυτού του (διόλου δημιουργικού) χάους, πολλαπλασιάζονται. Εύθραυστη κυβέρνηση, από τους ηττημένους της αναμέτρησης, στην Πορτογαλία, ακυβερνησία και νέες εκλογές στην Ισπανία, άγριες αποδοκιμασίες, με «γαλλικά», κατά του προέδρου Ολάντ, από εξαγριωμένους αγρότες (Γάλλους, για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση) και ένας Θεός ξέρει τι μας περιμένει.