Εχει προϊστορία

Η σχεση της ΝΔ, με το ακραίο δεξιό τμήμα του πολιτικού φάσματος, αυτό που στη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη, ονομάζεται Ακροδεξιά, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, τόσο παλιά, όσο και η ίδια η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αμέσως μετά την πτώση της χούντας.

Η περίπτωση του δημάρχου Άργους, κατά συνέπεια, δεν αποτελεί παρά μια «υποσημείωση» σ’ αυτή τη μακρά διαμάχη, που, πολλές φορές, διεξαγόταν και εντός της επίσημης κεντροδεξιάς παράταξης. Αν κάτι θα μπορούσε να παρατηρήσει, ως ιδιαίτερο στοιχείο, δεν είναι τόσο, οι ανοησίες που εκστόμισε, όσο η βραδύτητα των αντιδράσεων, από την πλευρά της οδού Πειραιώς. Για να γυρίσουμε δε στην αρχή, η ρήξη με ότι ονομάζεται Ακροδεξιά, αποτέλεσε «ιδρυτική» επιλογή και πράξη, του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο ιδρυτής της ΝΔ, είχε διαγνώσει, από την εποχή που ήταν «αυτοεξόριστος» στο Παρίσι, πως, δε θα ήταν δυνατή η επιβίωση μιας κεντροδεξιάς παράταξης στην Ελλάδα, μετά την πτώση του χουντικού καθεστώτος, χωρίς την αποκοπή του ομφάλιου λώρου, με την ακραία δεξιά πτέρυγα, που, στην προδικτατορική περίοδο, αποτέλεσε τη «μήτρα» του παραθεσμικού και εξωθεσμικού παρακράτους, από τους κόλπους του οποίου προέκυψαν οι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου. Προφανώς, λειτούργησε καταλυτικά, στη διαμόρφωση της σκέψης του ιστορικού ηγέτη της συντηρητικής παράταξης, η επώδυνη εμπειρία της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Η φράση «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» ήταν το απόσταγμα της οδυνηρής επίγνωσης της πραγματικότητας, αλλά μιας έμπρακτης αυτοκριτικής, γιατί, όπως και άλλοτε έχουμε γράψει, προφανώς και ο τότε πρωθυπουργός δεν είχε την παραμικρή σχέση με τα τραγικά συμβάντα, είχε όμως βαρύτατη πολιτική ευθύνη, γιατί ανέχθηκε, τουλάχιστον, τη δημιουργία και «γκρίζα» δραστηριότητα των παρακρατικών οργανώσεων.

Άλλωστε, για να τα λέμε όλα, με τ’ όνομα τους, ο ίδιος είχε προσπαθήσει να θέσει ένα όριο, στην, στα όρια της νομιμότητας, δραστηριότητα αυτού του παρακρατικού συμπλέγματος, με την περίφημη «πρόταση βαθείας τομής», που είχε καταθέσει το 1963, λίγο πριν τα γεγονότα (δολοφονία Λαμπράκη και επίσκεψη βασιλικού ζεύγους στην Αγγλία) που οδήγησαν στη δική του αποχώρηση από την πρωθυπουργία και την 11χρονη αυτοεξορία. Τότε, ο συσχετισμός δυνάμεων και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, καθιστούσαν απαγορευτική μια τέτοια πρωτοβουλία. Μετά την πτώση της χούντας, ο πανίσχυρος τότε Καραμανλής, είχε όλη την ευχέρεια, να σχεδιάσει τη διάρθρωση του κόμματος του, αλλά και της πολιτικής ζωής, όπως την είχε φανταστεί. Έχει επισημανθεί, άλλωστε, εξ αρχής, από τους Συνταγματολόγους, η ομοιότητα του Συντάγματος του 1975, στην αρχική του τουλάχιστον μορφή, με την προαναφερθείσα «πρόταση βαθείας τομής». Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπήρχε χώρος για ακραίες δυνάμεις, που κινούνταν στα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Η ταύτιση, άλλωστε, αυτού του χώρου, με τη χούντα ή και τον, μισητό, πια, μονάρχη, διευκόλυνε την αποκοπή του «ομφάλιου λώρου». Ο χειρισμός της περίπτωσης του τέως βασιλιά, με την επιβολή δια δημοψηφίσματος και τη «βούλα» της δημοκρατικής Πολιτείας, του καθεστώτος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αποτέλεσε το σημείο τομής, σ’ αυτή την πορεία διαχωρισμού, αν και κατέδειξε τις εγγενείς δυσχέρειες του εγχειρήματος, εξαιτίας των δυνάμεων συντηρητικής αδράνειας, στο εσωτερικό της. Η παραίτηση του βουλευτή Κερκύρας Σπύρου Θεοτόκη, αποτελούσε μια «τροχιοδεικτική βολή».