Καταστρέφουν τη μεσαία τάξη

Το τραγικό, που θα ήταν κωμικό, αν δεν είχε τραγικές συνέπειες για την καθημερινότητα των πολιτών, είναι πως όλοι ξέρουν, ει στην ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Το μόνο ορατό αποτέλεσμα, που όλοι συνομολογούν, θα είναι ο πλήρης εκμηδενισμός της αποκαλούμενης μεσαίας τάξης. Δεν είναι τυχαίο, πως ο κορμός των διαμαρτυρόμενων κοινωνικών ομάδων, προέρχεται από αυτό, ακριβώς που έχουμε συνηθίσει να προσδιορίζουμε ως μεσαία τάξη, από ομάδες, δηλαδή, αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό έχει προκαλέσει κάποια ατυχή, κατά τη γνώμη μας, σχόλια, προϊόν μιας δογματικής, όσο και παρωχημένης, ταξικής αντίληψης. Κυρίως, όμως, δείχνουν ελλιπή κατανόηση, της ελληνικής ιδιομορφίας. Θα συνιστούσαμε, σε κάποιους «συντρόφους», να αναζητήσουν ένα παλιότερο βιβλίο του καθηγητή Κοινωνιολογίας και πρώην βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνου Τσουκαλά, που ανέλυε, αυτό που ο ίδιος ονόμασε «πολυσθενή κοινωνία». Τι εννοούσε; Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, στηρίζεται στο δυϊσμό, ανάμεσα στον κόσμο του επιχειρείν και τον κόσμο της εργασίας, με ότι, τούτο, συνεπάγεται για τη διάρθρωση του κοινωνικού τους σχηματισμού και των ταξικών αντιθέσεων, που αναπτύσσεται, στην Ελλάδα παρεμβάλλεται ένας ισχυρός πυλώνας αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών, που, σύμφωνα, τουλάχιστον, με κάποιες μελέτες, μπορεί και να υπερβαίνει, αριθμητικά, τον κόσμο της μισθωτής, εξαρτημένης εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό,  ότι και το ΚΚΕ, σύμφωνα και με παλιότερες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα, είχε αναγνωρίσει, μέσα από τα δικά του ερευνητικά εργαλεία, αυτή την ιδιαιτερότητα, στη συγκρότηση του ημέτερου κοινωνικού σχηματισμού. Απ` αυτή την πραγματικότητα απορρέουν και ιδιομορφίες, αλλά και τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς, από κατά περίπτωση κανονιστικές ρυθμίσεις, όπως στα κατ` ευφημισμό ονομαζόμενα «κλειστά επαγγέλματα», έως το πολύ υψηλότερο, σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Αν δε, κάπου μπορεί να αναζητήσει κανείς, τη «δομική αστοχία» του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, τούτο έγκειται ακριβώς στο ότι, αντί να ληφθούν  υπόψη και να συνυπολογιστούν οι εν λόγω ιδιομορφίες, εφαρμόστηκε η αρχή «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Χωρίς κεφάλι, όμως, δεν υπάρχει και ανθρώπινο σώμα και αυτό «κατόρθωσαν» οι δανειστές. Να καταστρέψουν δηλαδή, τον ίδιο τον κοινωνικό-παραγωγικό ιστό της χώρας. Ούτε επίτηδες να το έκαναν…